Nowe kary za nielegalne zatrudnienie

Wyznaczyło to początek nowej ery dla wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, przyznając Komisji kompetencje do wszczęcia postępowania w sprawach naruszenia przepisów, jeśli prawo UE nie zostało prawidłowo wdrożone.

Europejska Polityka Migracji obejmuje dziś dziedziny legalnej i nielegalnej migracji, granic, wiz, wspólnego europejskiego systemu azylowego oraz wymiar zewnętrzny. Ponadto Unia Europejska ma Fundusz na rzecz azylu, migracji i integracji, który wspiera państwa członkowskie w skutecznym zarządzaniu przepływami migracyjnymi i we wdrażaniu, wzmacnianiu i rozwoju wspólnego europejskiego podejścia do spraw azylu i imigracji.
Legalna migracja, mobilność i integracja

Ponad 20 milionów obywateli państw trzeciego świata żyje w UE (stan na 2013 r), stanowiąc 4% ogólnej populacji Unii. Najważniejsze grupy narodowościowe to Turcy, Marokańczycy, Chińczycy i Ukraińcy. Od początku XXI wieku, Komisja Europejska rozwija i rozszerza europejską politykę migracji, określającej warunki wjazdu i pobytu, a także minimum praw, z jakich imigranci mogą korzystać, by z powodzeniem zintegrować się ze społeczeństwem.

W 2003 roku Unia Europejska stworzyła jednolity status dla długoterminowych rezydentów spoza UE. Dyrektywa zbliża ustawodawstwa państw członkowskich oraz zapewnia równe traktowanie w całej Unii, niezależnie od kraju zamieszkania. Zgodnie z przepisami UE, wszystkim obywatelom spoza UE, przebywającym legalnie na terytorium kraju UE przez okres co najmniej pięciu lat nieprzerwanego pobytu, przyznaje się status "rezydenta długoterminowego".

Luki w regulacjach gospodarki ułatwiają niedozwolone zatrudnianie nielegalnych imigrantów i prowadzą do wykorzystywania obywateli spoza UE. Państwa członkowskie UE uzgodniły zasady wykrywania i przeciwdziałania zatrudnianiu nielegalnych imigrantów przez Dyrektywę o karach dla pracodawców. Określa ona wspólne minimalne standardy dotyczące kar wobec pracodawców naruszających zakaz. Dyrektywa zmierza nie tylko do uczynienia zatrudniania nielegalnych imigrantów trudniejszym, ale obejmuje również środki na rzecz ochrony pracowników, szczególnie tych wykorzystywanych przez nieuczciwych pracodawców.

Pięć lat po jej wejściu w życie w 2009 roku, Komisja przyjęła w maju 2014 roku pierwsze sprawozdanie z implementacji tej dyrektywy. KE stwierdziła, że po transpozycji dyrektywy, wszystkie państwa członkowskie zakazują zatrudniania nielegalnych imigrantów i nakładają sankcje finansowe, administracyjne lub karne na swoich pracodawców. Jednak surowość sankcji określonych w prawie różni się znacznie w poszczególnych państwach członkowskich. Pozostaje miejsce na poprawę we wszystkich dziedzinach dających ochronę nielegalnym imigrantom. Niektóre państwa członkowskie mogą dokonać zasadniczych wysiłków na rzecz zwiększenia liczby kontroli.