Licencja wyłączna i niewyłączna, zezwalająca osobie trzeciej na korzystanie z utworu

Zezwolenia dla osoby trzeciej na korzystanie z utworu zwane jest licencją. Ustawodawca wyróżnia dwa podstawowe rodzaje licencji – wyłączną i niewyłączną. Licencja wyłączna polega na tym, iż licencjonodawca (twórca) poprzez udzielenie licencji upoważnia określoną osobę do korzystania z określonego utworu na ściśle wyszczególnionych polach eksploatacji. Wyłączność licencji polega na tym, iż twórca (w okresie trwania licencji) nie może udzielić podobnej licencji (co do tego samego utworu na tych samych polach eksploatacji) osobie trzeciej. Zgodnie z art. 67 ust. 2 prawa autorskiego jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna). Sublicencję stanowi udzielenie przez licencjobiorcę upoważnienia innej osobie do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej przez siebie licencji. Ustawa wprowadza zasadę, iż jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji. Zarówno licencja wyłączna, jak i niewyłączna, a także sublicencja nie przenoszą materialnych praw autorskich na kontrahenta, natomiast upoważniają go do korzystania z tego utworu w odpowiednim zakresie.