Pytanie klienta:
Odpowiedź prawnika:
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 kwietnia 2003 r. (II SA/Kr 2773/2000) postanowił, iż pozwolenie na budowę wydane podmiotowi, który posłużył się decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, której adresatem jest inny podmiot powinno być traktowane jako wydane na rzecz podmiotu nie posiadającego w ogóle decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, co stanowi przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji określoną w art. 156 § 1 pkt 2 kpa wobec rażącego naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 1 ustawy Prawo budowlane.
W uzasadnieniu w/w wyroku wskazano, że przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie przewidują możliwości przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej na rzecz jednego podmiotu, na inny podmiot. Tym bardziej więc nie jest możliwe wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę na wniosek podmiotu, który nie dołączył do wniosku o pozwolenie na budowę, decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej na rzecz wnioskodawcy (a na rzecz innego podmiotu). Pozwolenie na budowę wydane w powyższy sposób będzie traktowane jako decyzja nieważna. Jak trafnie wskazano w w/w uzasadnieniu decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu stanowi bowiem rodzaj promesy uprawniającej podmiot, na rzecz którego została wydana, do wystąpienia o pozwolenie na budowę. Decyzja wzizt uprawnia bowiem do uzyskania pozwolenia na budowę na określonych w niej warunkach.
Jak wynika z powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym, urzędnik miał prawo żądać doręczenie poprawnej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, albowiem powinna ona być wydana na rzecz inwestora wnioskującego o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę (a więc na rzecz Pana i Pańskiej żony).