Niniejsza opinia prawna zawiera analizę sytuacji oraz odpowiedzi na zadane pytania w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. 1964 r., nr 16, poz. 93, dalej k.c.), ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r. nr 43 poz. 296, dalej k.p.c.), poglądy doktryny oraz aktualne orzecznictwo sądów polskich.
Z przedstawionego opisu oraz uzupełniających informacji wynika, że w sprawie występuje Pan jako dłużnik. Rozporządził Pan swoim majątkiem na rzecz osoby trzeciej a Pana wierzyciele w drodze powództwa ze skargi pauliańskiej, domagają się uznania takiego rozporządzenia za bezskuteczne wobec nich. Należy wskazać, że zgodnie z art. 527 k.c. przesłankami skutecznie wniesionego powództwa ze skargi pauliańskiej jest (muszą one wystąpić łącznie):
1) dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, na skutek której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową oraz doszło do pokrzywdzenia wierzycieli,
2) działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli,
3) wiedza lub możliwość (przy zachowaniu należytej staranności) dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią.
Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Dłużnik jest niewypłacalny, gdy cały jego majątek nie wystarcza na pokrycie długów. Niewypłacalność musi mieć charakter rzeczywisty, musi istnieć realnie – nie wystarczy sama możliwość wystąpienia niewypłacalności w przyszłości. Nie każda czynność prawna powodująca zmniejszenie majątku dłużnika może być uznana za krzywdzącą wierzycieli. Nie będzie ona miała takiego charakteru wówczas, jeżeli dłużnik w zamian za swoje świadczenie uzyskał ekwiwalent, który nadal znajduje się w jego majątku lub posłużył mu do zaspokojenia wierzycieli.
W przedmiotowej sprawie jako dłużnik chce Pan dokonać spłaty zobowiązania wobec wierzyciela występującego jako powód w sprawie ze skargi pauliańskiej. W razie całkowitego spłacenia wierzyciela powództwo ze skargi pauliańskiej staje się bezprzedmiotowe, nie wstępuje bowiem przesłanka pokrzywdzenia wierzyciela - uzyskał on bowiem zaspokojenie swojej wierzytelności. W tej sytuacji zasadniczo winien on wycofać powództwo ponieważ gdy pozwany ze skargi pauliańskiej podniesie fakt spłaty wierzytelności przez Pana jako dłużnika (i udowodni to przedstawiając np potwierdzenie wpłaty), powództwo ze skargi pauliańskiej będzie oddalone ze względu na niespełnienie przesłanek. Kwestia ta nie dzieje się jednak automatycznie - jeżeli wierzyciel/powód ze skargi pauliańskiej nie wycofa pozwu, sąd orzeknie w sprawie w tym o kosztach, które mogą obciżyć wierzyciela/powoda ze skargi pauliańskiej.
Mając powyższe na uwadze, w szczególności fakt, że Pana wierzyciel/powód ze skargi pauliańskiej może nie wycofać powództwa, sugerujemy przy okazji spłaty zobowiązania zawrzeć ugodę, w której wierzyciel/powód ze skargi pauliańskiej zobowiązuje się do wycofania powództwa. Należy również uregulować kwestię koszów postępowania ze skargi pauliańskiej. Brak uregulowanie tej kwstii (zwłaszcza kosztów postępowania ze skargi pauliańskiej) może prowadzić w przyszłości do domaganie się przez wierzyciela ich pokrycia. W takim wypadku roszczenie wierzyciela może być zasadne gdyż to Pan jako dłużnik doprowadził do wytoczenia powództw ze skargi pauliańskiej, która najpewniej w chwili wnoszenia powództwa było zasadne.
KOMENTARZE (0)
Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!