Uznanie długu przez dłużnika

W doktrynie polskiego prawa cywilnego i orzecznictwie sądowym utrwalił się podział oświadczeń w przedmiocie uznania długu na właściwe i niewłaściwe uznanie długu. Dowiedz się, na czym polega uznanie długu?

Właściwe uznanie długu 

Powszechnie przyjmuje się, iż właściwe uznanie długu wymaga złożenia przez dłużnika oświadczenia woli. Przy tym zgodnie z art. 60 kodeksu cywilnego: „Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).”

Wobec powyższego należy uznać, iż właściwe uznanie długo następuje poprzez złożenie przez dłużnika oświadczenia, z którego wynikałaby jego wola spełnienia zobowiązania. Przy tym oświadczenie, o którym mowa powyżej, wyrażone może być poprzez każde zachowanie się dłużnika, które w sposób dostateczny ujawnia jego wolę spełnienia zobowiązania.

Niewłaściwe uznanie długu

Co zaś dotyczy niewłaściwego uznania długu, jego charakter prawny był przez dłuższy czas przedmiotem sporu w doktrynie. Jednakże wydaje się, iż obecnie dominuje pogląd, zgodnie z którym oświadczenie takie należy uznać za oświadczenie wiedzy. Może to być wypowiedź lub inne zachowanie dłużnika, które wskazywało będzie, że jest on świadomy istnienia długu.

Niewłaściwe uznanie długu jest uznaniem długu „co do zasady”, bez wdawania się w kwestię wysokości długu, czy też podstawy prawnej, z jakiej ów dług wynika. Typowe przykłady niewłaściwego uznania długu to spełnienie części świadczenia, spłacenie raty, korespondencja lub rozmowa z wierzycielem o możliwości rozłożenia długu na raty, lub przesunięcie terminu płatności. Z wyżej wymienionych zachowań dłużnika można jednoznacznie stwierdzić, że zdaje on sobie sprawę z tego, iż ciąży na nim dług.

Tematyka uznania długu jest niezwykle doniosła dla każdego wierzyciela, gdyż uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, zgodnie art. 123 § 1 pkt 2 kodeksu cywilnego, przerywało będzie bieg przedawnienia tegoż roszczenia.

Podstawa prawna:

• ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, ze zmianami).

Joanna Bacior

Radca Prawny