Pytanie klienta:
Odpowiedź prawnika:
Zasiedzenie jest regulowane przepisami art. 172 i nast. kodeksu cywilnego. Ponieważ przepisy nie regulują szczegółowo wszystkich przypadków, w których może dojść do zasiedzenie, wiele sytuacji jest dookreślanych przez orzecznictwo oraz doktrynę. Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności, a więc osoba będąca właścicielem rzeczy nie może domagać się ustalenia swego prawa własności.W wyniku dziedziczenia, a także w wyniku umowy zawartej z bratem, stała się Pani współwłaścicielem nieruchomości, stąd w Pani sytuacji można rozważać nie zasiedzenie całej nieruchomości, lecz zasiedzenie udziału (lub części) nieruchomości. Jak wskazał w jednym z orzeczeń SN: „Nabycie własności w drodze dziedziczenia czyni bezprzedmiotowym, a nawet wyklucza możliwość zasiedzenia własności tych przedmiotów przez te osoby, które z mocy dziedziczenia stały się ich właścicielami, nie można bowiem zasiedzieć (nabyć własność przez zasiedzenie) tego, co jest własnością danej osoby. Możliwe natomiast jest nabycie przez zasiedzenie współwłasności w części ułamkowej większej niż to wynika z dziedziczenia. Możliwy jest zbieg zasiedzenia i dziedziczenia w tym samym sensie, że np. pewną nieruchomość w określonej części, czy to fizycznej, czy ułamkowej, nabyć może ta sama osoba w drodze dziedziczenia, a część w drodze zasiedzenia. Dlatego stwierdzić zasiedzenie można także tylko odnośnie części nieruchomości" (tak: SN w orzeczeniu z dnia 5 stycznia 1972 r., sygn, akt II CR 534/71). Przesłankami do nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia są: nieprzerwane, samoistne posiadanie i upływ czasu. Dlatego też, w ewentualnym wniosku o zasiedzenie należy podkreślać, że zawsze traktowała Pani niniejsze mieszkanie jak swoją a nie mamy własność. Na Pani korzyść przemawiają domniemania z kc, zgodnie z którymi: domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym, a także to, że domniemywa się ciągłość posiadania, Domniemania te są obalane, co oznacza, że strona przeciwna może wywodzić przeciwnie do niniejszych domniemań, na niej tkwi jednak obowiązek wykazania okoliczności, które uzasadniałyby obalenie domniemań.
Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Przy ocenie, czy zachodzą warunki do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, dobra wiara polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje. W przedstawionym stanie faktycznym należałoby przyjąć, że pozostaje Pani w posiadaniu mieszkania w złej wierze, gdyż w chwili nabycia posiadania miała Pani świadomość, że mieszkanie zostało wykupione przez Pani mamę. Należy również zaznaczyć, że dział spadku przerywa bieg zasiedzenia. Państwo dokonali działu spadku, a w związku z tym termin zasiedzenia został przerwany. Termin do zasiedzenia nieruchomości będzie więc biegł od dnia dokonania działu spadku (od dnia w którym podzieliła się Pani spadkiem z rodzeństwem). W związku z powyższym, nie upłynął jeszcze okres czasu uprawniający Panią do złożenia ewentualnego, skutecznego wniosku o stwierdzenie zasiedzenia.