Pytanie klienta:
Odpowiedź prawnika:
Egzekucję orzeczonej grzywny prowadzi się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Grzywnę uiścić ma skazany, bowiem jest to jego dolegliwość. Jedynie orzeczone w stosunku do jednego z małżonków, pozostających we wspólności majątkowej, kary grzywny podlegają zaspokojeniu z odrębnego majątku skazanego oraz z wynagrodzenia za pracę lub za inne usługi świadczone przez niego osobiście, jak również z praw twórcy wynalazku, wzoru użytkowego oraz projektu racjonalizatorskiego. Jeżeli zaspokojenie z tych źródeł okaże się niemożliwe, egzekucja może być prowadzona z majątku wspólnego. Niemożność zaspokojenia z majątku odrębnego skazanego stwierdza się w protokole.
Jeżeli skazany, mimo możliwości (gdy została grzywna orzeczona), nie uiści grzywny w terminie ani też nie podejmie orzeczonej zastępczej formy jej wykonania i zostanie stwierdzone, że nie można jej ściągnąć w drodze egzekucji, sąd orzeka wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym; kara zastępcza nie może przekraczać 12 miesięcy pozbawienia wolności, jak również górnej granicy kary pozbawienia wolności za dane przestępstwo, a jeżeli ustawa nie przewiduje za dane przestępstwo kary pozbawienia wolności, górna granica zastępczej kary pozbawienia wolności nie może przekroczyć 6 miesięcy.
Jeśli grzywna nie została orzeczona Sąd po prostu wymierzy w stosunku do oskarżonego karę pozbawienia wolności, której skutki są o wiele bardziej dolegliwe. Zatem unikanie płacenia grzywny zarówno przed jak i po jej orzeczeniu skutkować może wymierzeniem przez sąd kary pozbawienia wolności.
Wydaje się, że odpowiedzialność z art. 300 k.k. nie zachodzi bowiem Skarb Państwa nie jest przed orzeczeniem grzywny wierzycielem. Staje się nim dopiero po jej orzeczeniu. Podkreślić należy jednak, że konsekwencje takiego działania mogą spowodować orzeczenie kary pozbawienia wolności.