Odpowiedź prawnika: Dochody z działalności gospodarczej w Holandii
Dnia 13 lutego 2002 r. w Warszawie zawarto Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Konwencji, zatytułowanym "Zyski przedsiębiorstw", zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa (np. Holandii) podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tj. tylko w Holandii), chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
Jak stanowi art. 3 ust. 1 lit. f) Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, określenie "przedsiębiorstwo jednego Umawiającego się Państwa" oznacza odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie.
Zatem, jeśli by uznać, że obywatel polski wykonujący działalność gospodarczą w Holandii miał miejsce zamieszkania w Holandii, w takiej sytuacji zyski z przedsiębiorstwa prowadzonego przez niego w Holandii byłyby opodatkowane tylko w tym kraju i nie byłyby opodatkowane w Polsce. Jednocześnie jego działalność gospodarcza prowadzona w Polsce - ponieważ była to odrębna działalność pod względem organizacyjnym (odrębna rejestracja, niemożność wykonywania równocześnie obu działalności) - nie powinna być uznana za zakład działalności w Holandii zgodnie z art. 5 Konwencji.
Zatem kluczowe dla odpowiedzi na pytanie, czy obywatel polski wykonujący działalność gospodarczą w Holandii powinien wykazywać i opodatkowywać dochody tam osiągnięte w Polsce jest odpowiedź na pytanie, czy można powiedzieć, że w okresie, w którym wykonywał działalność w Holandii miał tam również miejsce zamieszkania w rozumieniu Konwencji. Zgodnie z art. 4 Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny.
Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie. Najprostszym sposobem udowodnienia, że w czasie wykonywania działalności gospodarczej w Holandii obywatel mający miejsce zamieszkania w Holandii byłoby wykazanie swojej rezydencji podatkowej holenderskiej. Na tę okoliczność podatnik powinien uzyskać od właściwych organów podatkowych holenderskich tzw. certyfikat rezydencji potwierdzający, że w latach wykonywania działalności w Holandii był on traktowany jako rezydent podatkowy Holandii.Jeżeli stosownie do powyższych postanowień osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa.
Jeżeli podatnik ma wątpliwości co do sposobu opodatkowania dochodów osiągniętych za granicą, to zgodnie z art. 14e Ordynacji podatkowej powinien skierować do Ministra Finansów wniosek o wdanie pisemnej interpretacji w jego indywidualnej sprawie. Ponieważ jednak wniosek taki powinien spełniać pewne wymogi formalne, a także istotna jest argumentacja powołana we wniosku, powinien on być przygotowany przez specjalistę, najlepiej przez doradcę podatkowego.
