Odpowiedź prawnika: Metody unikania podwójnego opodatkowania
W większości polskich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (np. z Irlandią) właściwą metodą jest metoda wyłączenia z progresją. W takiej sytuacji dochód uzyskany z pracy najemnej w obcym państwie jest wyłączony z opodatkowania w Polsce, z tym że w przypadku, gdy dana osoba uzyskuje również dochody w Polsce, to jest on brany pod uwagę przy ustalaniu właściwej stawki opodatkowania dla tego dochodu uzyskanego w Polsce (art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Jednakże część polskich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (np. z Wielką Brytanią) nakazuje stosować mniej korzystną dla podatnika metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego, metodę odliczenia podatku zapłaconego za granicą), zgodnie z którą dochody uzyskane z pracy najemnej w obcym państwie łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym (art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Dla stosowania wskazanych wyżej metod unikania podwójnego opodatkowania nie ma znaczenia okoliczność, że przykładowo podatnik wyjedzie za granicę z dziećmi. Są o one stosowane, gdy np. dana osoba wyjeżdża do pracy za granicę, ale nie na stałe, lecz pozostając rezydentem Polski (tu jest jej miejsce stałego zamieszkania).
