W odniesieniu do budynków i budowli, w tym budynków mieszkalnych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Im wyższa stawka, tym wyższe odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty.
Stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do budynków (lokali) oraz budowli normuje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updf). Maksymalna indywidualna stawka w odniesieniu do nich musi być tak skalkulowana, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że taka indywidualna roczna stawka nie może być wyższa niż 10 proc. Inaczej traktowane są tylko dwa rodzaje (poz. 103 i 109 Klasyfikacji Środków Trwałych) budynków i budowli ulepszonych albo pierwszy raz wprowadzonych do ewidencji danego podatnika:
- kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m sześc., trwale z gruntem związane,
- domki kempingowe i budynki zastępcze, trwale z gruntem związane.
W odniesieniu do nich możliwe jest od 1 stycznia 2003 r. ustalanie okresu amortyzacji wynoszącego 3 lata