Nowa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

3.3.2003

Równocześnie z ustawą o zmianie ustawy - Prawo budowlane, Sejm uchwalił ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta ma zastąpić ustawę z 7 lipca 1994 o zagospodarowaniu przestrzennym. Reguluje ona zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele a także ustalania zasad ich gospodarowania i zabudowy. Podstawą tych działań ma być ład przestrzenny i zrównoważony rozwój.

Ustawa zawiera szeroko rozbudowany katalog definicji. Zgodnie z nim, ład przestrzenny to takie ukształtowanie terenu, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno estetyczne. Znajdują się w nim min. definicje, zrównoważonego rozwoju, interesu publicznego, inwestycji celu publicznego.

Podstawą określenia polityki przestrzennej gminy ma być studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium mają być wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ma ono określać min. obszary, na których rozmieszczone mają być inwestycje celu publicznego, a także obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000m2. Określony zostaje szczegółowy tryb postępowania w sprawie uchwalenia studium. O podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzenia studium, wójt burmistrz albo prezydent miasta ogłaszają publicznie i określają miejsce i termin składania dotyczących niego wniosków. Projekt studium ma zostać wyłożony do publicznego wglądu przez okres, co najmniej 30 dni. Do tego projektu każdy zainteresowany (w tym także osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej),będzie mógł wnieś swoje uwagi, które będą podlegać rozpatrzeniu. Studium uchwala rada gminy.

W zakresie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ustawa wprowadza rozwiązania, które mają przyspieszyć postępowanie. Ustawa nie przewiduje możliwości wnoszenia protestów kwestionujących ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu i zarzutów osób, których interes prawny lub uprawnienia zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

O uwzględnieniu lub odrzuceniu protestów i zarzutów rozstrzygała rada gminy. W projekcie przewidywana jest możliwość wnoszenia uwag do projektu miejscowego planu. Mogą być one wnoszone na piśmie lub drogą elektroniczną. Uwagi te będą rozpatrywana przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. W przypadku ich uwzględnienia, organ dokonuje zmian w projekcie. Uwagi, które nie zostały uwzględnione, zostają przekazane, wraz z projektem planu, radzie gminy. Rada gminy może uznać konieczne dokonanie zmian w projekcie. Uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązuje nie wcześniej niż po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia w dzienniku urzędowym. Uchwała ta jest również publikowana na stronie internetowej gminy.

Ustawa określa również tryb uchwalania planu zagospodarowania przestrzennego województwa. Przewiduje publiczne ogłoszenie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu. Zainteresowani będą mogli, w terminie nie krótszym niż 3 miesiące, składać wnioski dotyczące planu. Ma on być uwzględniany przy sporządzaniu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju.

Przewidywane są szczególne regulacje dotyczące lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przez inwestycję taką należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim, krajowym), stanowiące realizację celów, o których nowa w art.^ ustawy o gospodarce nieruchomościami. Inwestycja taka jest lokalizowana na podstawie miejscowego planu, a w razie jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji. Decyzja wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę.

Ustawa rozszerza obowiązek ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy, w stosunku do obowiązującej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Przewiduje, iż obowiązek taki dotyczy zmiany zagospodarowania terenu, polegającej na budowie, odbudowie, rozbudowie, nadbudowie obiektu budowlanego, w tym także zmiany, która nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej zmiany zagospodarowania terenu. Obowiązek dotyczy także, zmiany sposobu użytkowania obiektu. Obowiązująca jeszcze ustawa zwalnia od obowiązku ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, robót budowlanych nie wymagających pozwolenia na budowę. W przypadku braku miejscowego planu, wydanie decyzji o warunkach zabudowy będzie uzależnione od łącznego spełnienia kilku warunków. W przypadku braku planu, postępowanie w prawie ustalenia warunków może być zawieszone na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy.

Miejscowe plany uchwalone pod rządami obowiązującej jeszcze ustawy, zachowują moc, z wyjątkiem planów uchwalonych przed 1 stycznia 1995, które mają obowiązywać do 31 grudnia 2003.

Michał Włodarczyk

Radca Prawny

Zajmuje się sprawami osób fizycznych jak również przedsiębiorców. Posiada rozległe doświadczenie w poradnictwie w sprawach życiowych osób fizycznych jak również profesjonalnych problemów prawnych przedsiębiorców. Bazując na swoim doświadczeniu skutecznie doradza w sprawach osób fizycznych jak i przedsiębiorców zawsze dbając o praktyczną stronę problemów prawnych z jakimi zwracają się do niego jego klienci.

Komentarze