Zgodnie z art. 191 § 1 kodeksu karnego, kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast § 2 tego artykułu penalizuje zachowanie polegające na działaniu w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności. Ostatnio Sąd Najwyższy bliżej określił sytuacje, w których przepis ten znajduje zastosowanie. Zgodnie z postanowieniem SN z dnia 5 marca 2003r.:
Dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności (jak ujmuje to przepis art. 191 § 2 k.k.) wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, że wierzytelność faktycznie istnieje, a osoba wobec której stosuje wymienione w art. 191 § 1 k.k. środki, choćby pośrednio, jest tą osobą, która ma zdolność (możliwość, obowiązek itp.) spełnienia świadczenia, tzn. wydania rzeczy, zwrotu pieniędzy, zapłaty odsetek itp.
Postanowienie Sądu Najwyższego, Izba Karna z dnia 5 marca 2003r., sygn. III KKN 195/01.