Uchylony wyjątek od zakazu reformationis in peius.

§ 1a. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy różnica między podatkiem naliczonym a należnym w rozumieniu  przepisów o podatku od towarów i usług, obniżająca podatek należny za następne okresy rozliczeniowe, została określona w wysokości wyższej, niż to wynika z przepisów o podatku od towarów i usług.

§ 2. Nowa decyzja wydawana jest zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu powstania obowiązku podatkowego.

§ 3. Od nowej decyzji służy stronie odwołanie, które podlega rozpatrzeniu łącznie z odwołaniem wniesionym od zmienionej decyzji.

§ 4. Jeżeli strona nie złożyła odwołania od nowej decyzji, organ odwoławczy rozpatruje odwołanie od decyzji, która uległa zmianie.

Powyższa instytucja traktowana jest w doktrynie prawa podatkowego jako uchylenie zakazu reformationis in peius (zob. np. H. Dzwonkowski w Dzwonkowski H., Huchla A., Kosikowski C.; Ustawa Ordynacja podatkowa. Komentarz; ABC, 2003).  Z treści przytoczonego przepisu wynika, że w przypadku, jeżeli organ odwoławczy stwierdzi, że zobowiązanie podatkowe zostało ustalone lub określone w kwocie niższej, niż wynika to z treści przepisów prawa podatkowego, wówczas ma obowiązek zwrócić sprawę organowi pierwsze instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego.

Przepis ten – zgodnie z uregulowaniami wskazanej przez nas ustawy nowelizacyjnej -przestanie obowiązywać z dniem 1 stycznia 2013 r.

Zmianę tą trzeba uznać za krok w dobrym kierunku, jednakże należy wskazać, że interes podatnika, nie będzie dobrze chroniony, dopóki obowiązuje art. 234 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny.

W naszej opinii istnieje spore ryzyko, że po wejściu w życie nowelizacji organy podatkowe coraz częściej będą się powoływać na rażące naruszenie interesu publicznego przy wydawaniu decyzji na niekorzyść podatnika.