Zgodnie z dyspozycją art. 596 prawo pierwokupu, a więc pierwszeństwo kupna oznaczonej rzeczy, na wypadek gdyby druga strona sprzedała tą rzecz osobie trzeciej, może być zastrzeżone przez ustawę lub przez czynność prawną. Jeżeli w odniesieniu do rzeczy zostało zastrzeżone prawo pierwokupu, może być ona sprzedana wyłącznie pod warunkiem, że uprawniony do pierwokupu swego prawa nie wykona. W przypadku, gdy prawo pierwokupu przysługuje z mocy ustawy Skarbowi Państwa lub jednostce samorządu terytorialnego, współwłaścicielowi albo dzierżawcy, sprzedaż dokonana bezwarunkowo jest nieważna (art. 599 § 2 kc). Uprawniony z przysługującego mu prawa pierwokupu może się jednak zrzec. W przypadku jednak podmiotów wymienionych powyżej, w ocenie Sądu Najwyższego, zrzeczenie jest niedopuszczalne, jeżeli została już zawarta bezwarunkowa umowa sprzedaży rzeczy objętej prawem pierwokupu. W takim wypadku umowa sprzedaży będzie zawsze nieważna.
Niedopuszczalne jest zrzeczenie się prawa pierwokupu przez osoby wymienione w art. 599 § 2 k.c. po zawarciu przez zobowiązanego bezwarunkowej umowy sprzedaży.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., sygn. V CKN 1374/00, źródło: Biuletyn SN