Czy przedsiębiorca prowadzący usługi transportowe może dokonać jednorazowej amortyzacji nabytego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 12 września 2008 r., znak ILPB1/415-601/08-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 15 września 2008 r., a w dniu 22 września 2008 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od kilku lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie towarowego transportu drogowego i spedycji. W rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest małym podatnikiem. Wnioskodawca podaje, że zakupił ciągnik siodłowy z własnych środków finansowych, nie zwracanych w jakikolwiek sposób i wprowadził przedmiotowy ciągnik do ewidencji środków trwałych. Zainteresowany ciągnik zaliczył do grupy 7 Klasyfikacji Środków Trwałych i dokonał jednorazowej amortyzacji, zakupionego ciągnika siodłowego od jego wartości początkowej do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro. Wnioskodawca informuje, że do tej pory nie korzystał z pomocy de minimis udzielanej w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy można dokonać jednorazowej amortyzacji nabytego ciągnika siodłowego od jego wartości początkowej, zaliczonego do grupy 7 Klasyfikacji Środków Trwałych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych (w ramach limitu 100.000 euro dla transportu drogowego w okresie kolejnych trzech lat budżetowych), na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy podatkowej...

Określenie pomoc, o której mowa w ust. 7 stanowi, zgodnie z ust. 10 ww. artykułu, pomoc udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. Zasady przyznawania i korzystania z pomocy de minimis reguluje rozporządzenie komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Z treści art. 1 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia wynika, że jego przepisów nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Jak podaje Wnioskodawca w związku z tym przepisem ? w połączeniu z zastrzeżeniem zawartym w ustawie podatkowej ? powstają wątpliwości, czy przewoźnicy mają prawo stosować preferencyjną metodę amortyzacji do środków transportu (z wyłączeniem samochodów osobowych)...

Zdaniem Wnioskodawcy, treść art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatnicy, którzy rozpoczęli działalność oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis rozporządzenia nie odbiera prawa do przyspieszonej amortyzacji środków transportu przewoźnikom. W rozporządzeniu jednoznacznie mówi się jedynie o pomocy na nabycie pojazdów i tylko w tym zakresie pomoc de minimis jest wyłączona dla tej grupy przedsiębiorców. Pomocą na nabycie może być dotacja lub inny rodzaj dofinansowania zakupu danego środka trwałego. W żaden sposób pomocą na nabycie nie jest możliwość wcześniejszego zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Podatnik nie zyskuje bowiem dodatkowych środków finansowych, lecz ma jedynie możliwość przesunięcia (przyspieszenia) w czasie, momentu zaliczenia do kosztów poniesionego wydatku. Fakt, że w danym roku podatnik poprzez zwiększenie kosztów uzyskania przychodów zmniejszy swój dochód do opodatkowania nie zmienia faktu, że ten sam podatnik zapłaci więcej podatku w kolejnym roku podatkowym, w którym nie uwzględni już wcześniej dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Zatem w przypadku preferencji podatnik nie uzyskuje świadczeń, które można by nazwać pomocą na nabycie środka trwałego.

Wnioskodawca podaje, że dodatkowym argumentem na obronę przedstawionego stanowiska są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach (Dz. U. Nr 194, poz. 1983 ze zm.). W rozporządzeniu tym rozgraniczono pomoc w formie dotacji, ulgi podatkowej od pomocy w formie przyspieszonej amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, podobne stanowisko w tej sprawie prezentuje Urząd Skarbowy w Krasnymstawie ? postanowienie z dnia 21 lutego 2007 r., nr PD/415-1/07, zamieszczone na stronie Ministerstwa Finansów.

Wnioskodawca podaje, że o warunkach, wykluczeniach i możliwościach zastosowania przyspieszonej amortyzacji decydują bezpośrednio przepisy ustaw podatkowych, które zawierają wykaz podatników, którzy nie mogą skorzystać z tej metody amortyzacji.

Z tego wykazu nie wynika, iż z jednorazowej amortyzacji nie mogą skorzystać firmy świadczące usługi drogowego transportu towarowego. Zawarta w przepisach podatkowych zasada, iż jednorazowa amortyzacja stanowi formę pomocy de minimis, udzielanej w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego oznacza tyle, że o wysokość dokonanych jednorazowych odpisów amortyzacyjnych zmniejszy się limit pomocy publicznej.

Zatem podatnik, który wcześniej korzystał z tego rodzaju pomocy, nie będzie mógł skorzystać z preferencyjnej amortyzacji, jeżeli pomoc ta przekroczyła określony pułap i odwrotnie ? podatnik, który skorzysta z jednorazowej amortyzacji, w przyszłości może otrzymać mniejsze kwoty pomocy z tego typu programów wspólnotowych.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że nie istnieją żadne argumenty, ani przepisy prawa, które zabraniałyby dokonywania preferencyjnej amortyzacji pojazdów transportowych przez przewoźników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Określenie ?mały podatnik? jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy i oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Obecnie zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6, tego aktu prawnego.

Zgodnie z powołanym przepisem, łączna wartość tej pomocy w okresie trzech lat nie może przekroczyć 200.000 euro, a dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego nie może przekroczyć 100.000 euro.

Jednak art. 1 ust. 1 lit. g) ww. rozporządzenia nie ma zastosowania do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego, przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług w zakresie towarowego transportu drogowego i spedycji.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności samochodów ciężarowych.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy uznać, iż Wnioskodawca może skorzystać z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego ciągnika siodłowego na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Krasnymstawie, z dnia 21 lutego 2007 r., nr PD/415-1/07 co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.