Sprzedaż działek wyodrębnionych z podzielonej nieruchomości rolnej korzysta ze zwolnienia od podatku (...)

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w roku 2001 otrzymała umową darowizny działkę rolną od matki i braci o powierzchni 1,33 ha w celu dalszego prowadzenia gospodarstwa rolnego. W roku 2005 Zainteresowana zaprzestała działalności rolniczej na wyżej wymienionej działce, ponieważ grunt ma kategorię V i jako taki nie dawał korzystnych plonów (nakłady na uprawę przewyższały zysk). W maju 2006 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek do Wójta Gminy o ustalenie warunków zabudowy na wyżej wymienionej działce oraz o podział działki na 10 części, w tym 9 przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną, 1 pod drogę wewnętrzną. We wrześniu 2006 r. Zainteresowana ponownie złożyła wniosek do Wójta Gminy o zmianę decyzji o warunkach zabudowy oraz o podział działki na 14 mniejszych działek o powierzchni od 700 do 1000 m², w tym 13 działek przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną. Posiadany przez Wnioskodawczynię grunt nadal pozostaje gruntem rolnym.

Wydzielone działki nie są uzbrojone, do nieruchomości nie zostały doprowadzone żadne media. Aktualnie sytuacja finansowa Zainteresowanej zmusza ją do sprzedaży działek, na które posiada nabywców. Sprzedaż nastąpi w krótkim terminie, ponieważ Wnioskodawczyni pilnie potrzebuje środków finansowych.

Pozyskane środki ze sprzedaży działek Zainteresowana zamierza przeznaczyć na potrzeby własne i rodziny.

Wnioskodawczyni nadal zajmuje się uprawą ziemi, jest rolnikiem opłacającym ubezpieczenie KRUS. Uprawia, wraz z małżonkiem, 1,9 ha ziemi (klasa IV), które dzierżawi od Agencji Rolnej. Dodatkowo prowadzi działalność gospodarczą ? sprzedaż detaliczna odzieży. Nie jest podatnikiem podatku VAT.

Posiadane nieruchomości gruntowe stanowią majątek osobisty Zainteresowanej, odrębny od prowadzonej działalności.

Ponadto Wnioskodawczyni nie jest właścicielem żadnych innych gruntów rolnych, ani budowlanych lub pod zabudowę.

Zamiar Zainteresowanej sprzedaży opisanych powyżej działek pojawił się dopiero po podziale geodezyjnym jednej nieruchomości rolnej na kilka mniejszych, nie zaś w momencie ich nabycia w roku 2001. Przez cały okres, od chwili nabycia, grunt był wykorzystywany do działalności rolniczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną, wyodrębnionych z podzielonego gruntu rolnego, stanowiącego majątek osobisty Wnioskodawczyni, w opisanym stanie sprawy, korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w wyżej opisanym przypadku nie ma zastosowania art. 15. ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w świetle którego opodatkowana jest nawet czynność jednorazowa, ale wskazująca na zamiar wykonania jej w sposób częstotliwy, ponieważ Zainteresowana nie ma zamiaru zajmować się sprzedażą nieruchomości w sposób profesjonalny, ani prowadzić działalności gospodarczej. Sprzedaż działek w wyżej opisanym stanie sprawy, przy uwzględnieniu sposobu ich nabycia z zamiarem prowadzenia działalności rolniczej, jednoznacznie wskazują, iż uzyskany przychód ze sprzedaży nie może być traktowany jako przychód z działalności gospodarczej, a tym samym nie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu podatku od towarów i usług.

Sprzedaż wydzielonych części gruntu rolnego z przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną w przedmiotowym przypadku jest czynnością zwolnioną od opodatkowania podatkiem VAT.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zbieżne ze stanowiskiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który w orzeczeniu z dnia 4 października 1994 r. (C-291/92) stwierdza, że jeżeli sprzedawca jest podatnikiem dokonującym zbycia majątku, którego część zarezerwował na cele osobiste, to w odniesieniu do tej części nie występuje jako podatnik VAT. NSA, w wyroku z 4 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I FSK 603/06, uchylającym wyrok WSA w Olsztynie z 6 kwietnia 2006 r., sygn. akt I SA/01112/06/NSA), podkreślił, że opodatkowanie sprzedaży działek wydzielonych w celu zabudowy, może nastąpić, jeżeli grunt został nabyty z takim zamiarem, a nie wtedy, gdy zamiar sprzedaży pojawi się w chwili dokonywania podziału geodezyjnego. Dodatkowo Zainteresowana nadmienia, że jej stanowisko jest zbieżne ze stanowiskiem Urzędu Skarbowego w Mielcu US.VI 443/49/04 z dnia 27 września 2007 r. oraz Izby Skarbowej w Poznaniu PP/005w-893/04/MB z dnia 29 października 2004 r.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz stanowiska Wnioskodawczyni, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 19 listopada 2007 r. interpretację indywidualną nr ILPP1/443-132/07-2/MT, w której stanowisko Zainteresowanej uznał za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 27 listopada 2007 r. (data wpływu 7 grudnia 2007 r.) Wnioskodawczyni wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 19 listopada 2007 r. nr ILPP1/443-132/07-2/MT.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 7 stycznia 2008 r. nr ILPP1/443/W-19/07-2/HMW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni, reprezentowana przez pełnomocnika doradcę podatkowego, wniosła w dniu 8 lutego 2008 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Postanowieniem z dnia 30 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 531/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zawiesił postępowanie w związku z przedstawieniem przez Naczelny Sąd Administracyjny składowi siedmiu sędziów NSA zagadnienia prawnego dotyczącego rozumienia terminu ?niewydanie postanowienia?.

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podjął zawieszone postępowanie.

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 531/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1400/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Minister Finansów pismem z dnia 10 czerwca 2009 r. złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1460/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zawiesił postępowanie z urzędu w związku z zadanym w przedmiotowej kwestii pytaniem prejudycjalnym skierowanym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Postanowieniem z dnia 26 września 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1283/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu podjął zawieszone postępowanie.

Wyrokiem z dnia 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1469/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego ? biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1469/11, Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1460/09 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1400/08 ? stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z kolei w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? na mocy ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 (Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów) oraz C 181/10 (Emilian Kuc i Halina Jeziorska-Kuc przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie) stwierdził, że dostawę gruntu, przeznaczonego po zabudowę, należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeśli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WU Rady z 29 listopada 2006 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE seria L z 2006 .r., Nr 347/1 ze zm. ), dalej: ?Dyrektywa 2006/112/WE?, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od tego czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z wyroku tego wynika także, że nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruntach nabytych ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej a następnie przekształconym, wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby, w grunt przeznaczony pod zabudowę. W przypadku, gdy osoba taka, w celu dokonania sprzedaży, podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, wówczas osobę taką należy uznać za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisu tym samym za podatnika podatku od wartości dodanej. Jednocześnie, jak stwierdzono w ww. wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE, okoliczność, że osoba ta jest rolnikiem ryczałtowym, w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112/WE, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W ww. wyroku Trybunał wyjaśnił, że art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanych z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Wywiedzenie z normy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE nie jest możliwe, ani w świetle samego sformułowania tego przepisu, ani w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie TSUE) i orzecznictwa sądów administracyjnych (por. wyroki z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1536/10, z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1666/11 oraz z dnia 21 lutego 2011 r., sygn. akt I FSK 1852/11). Państwo członkowskie, aby skorzystać z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE musi to uczynić w przepisie ustawowym, mającym bezwzględną moc wiążącą, który będzie odpowiadał wymogom szczegółowości, precyzji i jakości, koniecznym dla zagwarantowania pewności sytuacji prawnych i kontroli sądów krajowych. Konieczne jest zatem wyraźne sformułowanie, według którego za podatnika można uznać każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanych z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

W ustawie o VAT brak takiego unormowania, z którego jednoznacznie i precyzyjnie wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, tj. takiego unormowania, na podstawie którego podatnikiem jest każdy, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w szczególności dokonujący pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Wskazać też należy, że w ustawie o VAT brak jest jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania, jakie grunty uznawane są za tereny budowlane, podczas gdy art. 12 ust. 1 pkt b Dyrektywy 2006/112/WE wiąże się ściśle z art. 12 ust. 3, który definiuje teren budowlany jako ?grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwo członkowskie?. Oznacza to, że polskie ustawodawstwo nie implementowało art. 12 ust. 3 ww. Dyrektywy (por. wyrok NSA w składzie 7 sędziów NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10 oraz wyrok ETS w sprawie C-468/93, do którego się odwołuje). Brak w ustawie o VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości, jaką daje art. 12 ust. 1 i 3 Dyrektywy 2006/112/WE, uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarcza, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, uprawnia do stwierdzenia, że Polska nie skorzystała z takiej możliwości.

Wobec stwierdzenia, że Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE konieczne jest zbadanie czy transakcje sprzedaży gruntu przeznaczonego pod budowę, podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT oraz odpowiadającemu temu przepisowi art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy, w których pojęcie podatnik definiowane jest w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza zdefiniowana w tych przepisach jest jako działalność producentów, handlowców usługodawców, w tym wykorzystywanie w sposób ciągły majątku rzeczowego (wartości niematerialnych) w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu. O tym, że podmiot dokonujący sprzedaży gruntu przeznaczonego pod budowę działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności, decyduje stopień aktywności tego podmiotu w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Przyjęcie, że osoba fizyczna, sprzedając grunt przeznaczony pod budowę, działa w charakterze handlowca, tj. podatnika prowadzącego działalność handlową, wymaga ustalenia, że jej działalność przybiera formę zawodową, tj. stałą, przejawiającą się powtarzalnością czynności z zamiarem kontynuowania tych czynności. Działalnością gospodarczą nie jest zatem sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odsprzedaży, ale w celu wykorzystania na potrzeby prywatne. Kryterium rozróżnienia pomiędzy czynnościami podejmowanymi w ramach działalności gospodarczej a czynnościami dokonywanymi prywatnie nie stanowi ani liczba, ani zakres czynności sprzedaży gruntów, ani długość okresu, w jakim transakcje następowały, a także okoliczność dokonania podziału gruntów na działki w celu uzyskania wyższej ceny. Wszystkie te elementy można bowiem odnieść do zarządzania majątkiem prywatnym osoby fizycznej. Dopiero podjęcie takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz podjęcie działań marketingowych w celu sprzedaży działek, wskazuje na taką aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że działalność sprzedającego ma charakter profesjonalny, zorganizowany. Także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym znajduje się sprzedawany grunt, mogą wskazywać na zorganizowany charakter działalności, w szczególności gdy podejmowane są przez osoby będące podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie usług budowlanych, deweloperskich lub podobnych.

Stosując przedstawione powyżej kryteria, odróżnienia działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym do opisu sprawy przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię dwóch działek została dokonana w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a nie w ramach działalności gospodarczej. Nie można zatem przypisać jej statusu podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Jak wynika bowiem z informacji zawartych we wniosku, Zainteresowana grunt rolny otrzymała w darowiźnie w roku 2001 i przez kilka lat prowadziła na nim działalność rolniczą. Z działalności rolniczej na tym gruncie zrezygnowała w roku 2005, gdyż nie przyniosła dochodów (zła jakość gruntu). Grunt zamierzała przeznaczyć na potrzeby rodziny i w związku z tym w roku 2006 wystąpiła o podział tego gruntu i wydanie warunków zabudowy. Dwie z 13 działek przeznaczonych pod zabudowę, ze względu na swoją sytuację finansową, Wnioskodawczyni przeznaczyła na sprzedaż.

Jak stwierdził WSA w wyroku wydanym w niniejszej sprawie, poza podziałem gruntu na 13 działek oraz wystąpieniem o wydanie warunków zabudowy, Zainteresowana nie podjęła żadnych działań wskazujących na prowadzenie działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, takich jak: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz podjęcie działań marketingowych. W ocenie Sądu, faktu wystąpienia o wydanie warunków zabudowy także dla gruntów sprzedawanych nie można utożsamiać z działaniami o charakterze zorganizowanym (profesjonalnym). Wnioskodawczyni gruntu nie nabyła w celach handlowych. Na otrzymanym w darowiźnie gruncie prowadziła działalność rolniczą, następnie grunt ten przeznaczyła na zaspokojenie potrzeb rodziny i w związku z tym wystąpiła zarówno o wydanie warunków zabudowy, jak i podział gruntu. Uwzględniając sposób nabycia gruntu (darowizna) trudno przyjąć, że Zainteresowana prowadziła działalność handlową w sposób zorganizowany. Taka działalność polega bowiem na dokonywaniu zakupu towarów w celu ich odsprzedaży, a nie na sprzedaży majątku prywatnego.

W tym miejscu należy podkreślić, iż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w połączonych sprawach C-180/10 i 181/10 stwierdził, że fakt, iż sprzedający posiada status rolnika ryczałtowego jest bez znaczenia dla oceny czy występuje w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej przy sprzedaży gruntu.

W związku z powyższym, dokonywane przez Wnioskodawczynię czynności sprzedaży działek mieszczą się w ramach zarządu majątkiem prywatnym ? niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Reasumując, dokonywana przez Zainteresowaną sprzedaż działek nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, tym samym Wnioskodawczyni w odniesieniu do tych czynności (sprzedaży działek) nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT.

Tut. Organ pragnie zauważyć, iż zwolnienie od podatku od towarów i usług oraz niepodleganie opodatkowaniu niesie za sobą identyczny skutek prawny (brak konieczności naliczania i wykazania podatku należnego z tytułu przedmiotowej dostawy). W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. w dniu 19 listopada 2007 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.