Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków (...)

UZASADNIENIE

W dniu 13.08.2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu obliczania odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i wtórnego przetwarzania opakowań z tworzyw sztucznych. W sierpniu 2006r. rozpoczęła budowę zakładu produkcji i recyklingu butelek i pojemników z tworzyw sztucznych. Inwestycja obejmująca budowę zakładu produkcyjnego tj. hal, magazynów, biur i innych pomieszczeń, zakup maszyn produkcyjnych oraz budowę zaplecza technicznego i logistycznego została zakończona w lipcu 2007r. Spółka w oparciu o umowę o dofinansowanie zakupu wskazanych środków trwałych, zawartą z Ministrem Gospodarki na podstawie ustawy z dnia 20 marca 2002r. o finansowym wsparciu inwestycji , w dniu 27 lutego 2007r. otrzymała refundację części wydatków poniesionych na realizację inwestycji. Podstawą do wypłaty przyznanego wsparcia było faktyczne poniesienie wydatków oraz złożenie wniosku o ich refundację. Łączna kwota wydatków stanowiących podstawę do wniosku o płatność wynosiła 10.898.996 zł. Przyznane wsparcie wyniosło 9.762.769 zł. Łączna kwota kosztów kwalifikowanych tj. kwalifikujących się do objęcia wsparciem wyniosło 58.616.800 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w powyższym stanie faktycznym, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych w części , w jakiej wartość ta odpowiada wydatkom na nabycie środków trwałych, które zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, właściwy będzie sposób obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania ...

Wnioskodawca uznając za proste zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza, że sprawa komplikuje się w sytuacji otrzymania przez Spółkę refundacji części wydatków w postaci wsparcia finansowego z budżetu państwa i konieczności precyzyjnego ustalenia , które z wydatków zostały zrefundowane i których środków trwałych dotyczyły. O ile pozwalają na to posiadane dokumenty, należy ustalić , w jakim stopniu wydatki na określone środki zostały zrefundowane, a następnie tak ustalony wskaźnik stosować do dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Spółki nie można przyjąć do określenia stopnia refundacji poszczególnych środków trwałych wartości refundacji w stosunku do wartości całej inwestycji. Przy tym podejściu wskaźnik w wysokości 16,65% należałoby zastosować do każdego środka trwałego nabytego ( wytworzonego ) w ramach danej inwestycji. Takie podejście nie powinno mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ Spółka na podstawie posiadanych dokumentów jest w stanie dokładnie ustalić, jakich faktur w rzeczywistości dotyczyła refundacja.

Spółka uważa , że należy brać pod uwagę wydatki poniesione, udokumentowane fakturami, załączone do wniosku o wypłacenie refundacji . W ramach zrefundowanych wydatków , których łączna kwota wynosiła 10.898.996 zł., Spółka ma możliwość wyboru, czy uznać , że kwota refundacji dotyczy proporcjonalnie wszystkich faktur, lub też swobodnie ustalić, których faktur dotyczył zwrot.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm. ) nie zawiera wykazu, który przesądza o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy. Zatem , aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione warunki:

1. poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu z działalności gospodarczej lub
2. poniesiony wydatek musi mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów negatywnych określonych w art. 16 ustawy.
   
   

W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych , wydatki na ich nabycie nie stanowią kosztów uzyskania przychodów ( art. 16 ust. 1 lit. b) ustawy ). Kosztami są dokonywane według szczegółowych zasad odpisy amortyzacyjne ( art. 15 ust. 6 ustawy ).

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy , nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości , która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, że nie można uznać jako kosztu podatkowego całego odpisu amortyzacyjnego obliczonego dla tego składnika w sytuacji przyznania podatnikowi dotacji.

Przedsiębiorcy, który podejmuje nową inwestycję i ponosi w związku z tym koszty nabycia albo wytworzenia środków trwałych, może być udzielone wsparcie finansowe w postaci dotacji na podstawie ustawy z dnia 20 marca 2002r.

o finansowym wspieraniu inwestycji ( Dz. U. nr 41, poz. 363 z późn. zm.). Przedsiębiorca ubiegający się o udzielenia wsparcia finansowego składa stosowny wniosek do ministra właściwego do spraw gospodarki. Podstawą udzielenia wsparcia finansowego jest umowa zawarta przez ministra właściwego do spraw gospodarki z przedsiębiorcą. Umowa określa zobowiązania przedsiębiorcy a także wielkość i przeznaczenie wsparcia finansowego oraz zasady rozliczania wsparcia. W przedmiotowej sprawie Spółka w związku z prowadzoną inwestycją , podpisała umowę na dofinansowanie zakupu wskazanych środków trwałych. Refundacja zatem dotyczyła określonych środków trwałych i w stosunku do nich należy zastosować art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tzn. podzielić odpisy amortyzacyjne tych środków na odpisy od tej części wartości początkowej, która została zwrócona Spółce w formie dofinansowania i które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów oraz odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środka trwałego, która była finansowania z własnych środków Spółki, które stanowią koszt uzyskania przychodów. Organ zgadza się z wnioskodawcą, że proporcji w tym zakresie nie należy ustalać odnosząc kwotę przyznanej dotacji do wartości całej inwestycji, ponieważ umowa o finansowe wsparcie jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku, nie była umową o dofinansowanie inwestycji jako takiej, lecz dotyczyła wskazanych środków trwałych. Zgodnie z warunkami umowy, podstawą wypłaty przyznanego wsparcia było poniesienie przez Spółkę kosztów, a następnie przedstawienie ich do refundacji poprzez złożenie wniosku o płatność jednocześnie dokumentując poczynione wydatki fakturami. Kwota przedstawiona do refundacji wynosiła 10.898.996 zł, refundację udzielono w kwocie 9.762.769 zł. Część faktur w wysokości 136.227 zł nie kwalifikowała się do refundacji. Z uwagi na brak uregulowania w tym zakresie , nie będzie błędnym postępowanie, w którym kwotę refundacji zastosuje się proporcjonalnie do wszystkich faktur zgłoszonych do refundacji. Można również dokonać wyboru faktur, ale wybór ten powinien być dokonany w oparciu o te faktury, z których jednoznacznie wynika, że zostały objęte refundacją w odróżnieniu od faktur nie zrefundowanych. Biorąc powyższe pod uwagę , należy uznać, że stanowisko wnioskodawcy wyrażone we wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.