Czy na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego Wnioskodawca będzie mógł w 2009 r. wprowadzić (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 21.10.2008 r. (data wpływu 23.10.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.10.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi od 1986 r. działalność gospodarczą w zakresie konfekcjonowania sypkich artykułów spożywczych z przeznaczeniem do zaopatrzenia sieci gastronomii. Wnioskodawca posiada odbiorców na terenie całego kraju oraz współpracuje również z odbiorcami w Wielkiej Brytanii. Działając w branży ponad 20 lat stara się ciągle ulepszać warunki pracy i produkcji, wykorzystując nowe technologie i racjonalne rozwiązania.

Maszyny dostępne na rynku nie spełniają oczekiwań Wnioskodawcy, dlatego wykonał na podstawie własnego projektu maszynę ? saszetkarkę do konfekcjonowania soli jadalnej. Parametry techniczne: saszetka o wymiarach 35/47 mm, masa soli 1g (standard dla wszystkich obiektów gastronomicznych), wydajność 50 saszetek/1 minutę; zasilanie 3x380V.

Maszynę tę Wnioskodawca wyprodukował w 2007 r.. Wydatki związane z wykonaniem (nakłady na materiały) nie były kosztem uzyskania przychodu z działalności gospodarczej i nie były ewidencjonowane w firmowych rejestrach zakupu VAT. Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków związanych z pracą nad wykonaniem maszyny, ponieważ sam ją wykonał, wykorzystując swoje umiejętności i poświęcając wolny od pracy czas.

W styczniu 2008 r. Wnioskodawca zaczął testować działanie maszyny i wykorzystanie jej w produkcji. Uruchomienie tej maszyny usprawniło produkcję; skrócił się okres oczekiwania na zamówienie przez kontrahentów. Strona może również obsługiwać większą ilość zleceń. Saszetkarka na stałe będzie wykorzystywana do produkcji w formie.

Obecnie Wnioskodawca chce wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Strona sama nie może ocenić wartości początkowej maszyny.

W styczniu 2009 r. Strona powoła biegłego, aby sporządził wycenę i ustalił wartość saszetkarki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego Wnioskodawca będzie mógł w 2009 r. wprowadzić tę maszynę do ewidencji środków trwałych według wartości początkowej zgodnej z wyceną biegłego i dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych...

Zdaniem Wnioskodawcy korzystając z przepisu zawartego w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. może wprowadzić saszetkarkę do ewidencji środków trwałych firmy w 2009 r. wartość początkowa ustalona będzie przez biegłego i od tej wartości Strona będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu odpowiedniej stawki określonej w wykazie stawek amortyzacyjnych ? załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty.

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z treści wyżej cytowanych przepisów wynika, iż podatnik ma możliwość ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego na podstawie dokonanej przez biegłego jedynie w sytuacji gdy nie można ustalić kosztu wytworzenia.

Ma to miejsce wówczas gdy podatnik pomimo dołożenia należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić tego kosztu.

Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego Wnioskodawca poniósł wydatki niemożliwe do udokumentowania w szczególności w sytuacji, w której od wykonania maszyny nie upłynął znaczny okres czasu.

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można stosować do składników majątku, których wytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnika.

W tym przypadku ponoszone koszty wytworzenia powinny być odpowiednio ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 4 ww. ustawy i wartość początkowa wytworzonego środka trwałego powinna być ustalona według tego przepisu.

Reasumując stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do ustalenia wartości początkowej saszetkarki w oparciu o wycenę biegłego. Metoda wyceny środka trwałego przez biegłego może bowiem mieć zastosowanie wyłącznie w razie braku możliwości wyceny środka trwałego w oparciu o koszt jego wytworzenia.

Mając powyższe na względzie, przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.