Turbina, jako ?zespół wiatrowo-elektryczny? oraz fundament i kolumna, jako ?budowla? zostały (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02.12.2008 r. (data wpływu 03.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wspólnie z żoną prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, w zakresie produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Działalność każdego ze wspólników jest zarejestrowana w ewidencji działalności gospodarczej w Urzędzie Miasta.

W roku 2007 spółka postanowiła rozszerzyć działalność o wytwarzanie energii elektrycznej z energii wiatru. W latach 2007 i 2008 spółka dokonała zakupu dwóch zespołów wiatrowo-elektrycznych, które poprzez transformator mocy zostaną włączone do krajowej sieci energetycznej. Zakupione urządzenia elektrowni wiatrowej będą zamontowane (każdy oddzielnie) na fundamentach żelbetonowych. Jeden z zespołów jest już zamontowany i gotowy do użytku. Drugi został zakupiony i w najbliższym czasie zostanie zamontowany. W rezultacie każdy z wymienionych środków trwałych będzie się składał z fundamentów, zamontowanej na fundamencie kolumny i turbiny zamontowanej na kolumnie. W tym stanie będzie stanowił kompletny środek trwały.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób poprawnie zakwalifikować poniesione nakłady inwestycyjne Czy poprawne jest potraktowanie każdej z dwóch wymienionych inwestycji jako oddzielnego kompletnego środka trwałego. Czy całe nakłady dotyczące jednego zespołu wiatrowego to jest nakłady na wykonanie fundamentów i kolumny oraz turbiny i śmigła należy zaliczyć do jednego środka trwałego zaliczając całość do zespołów wiatrowo-elektrycznych ? KŚT 346.

Czy należy:

• fundament i kolumnę zaliczyć do rodzaju 201 KŚT jako budowle elektrowni wytwarzających energię elektryczną,
• turbinę i śmigło zaliczyć do rodzaju 346 KŚT jako zespoły wiatrowo-elektryczne.

Jaką stawkę amortyzacyjną zastosować...

Zdaniem spółki należy:

• fundament i kolumnę zaliczyć do rodzaju 201 KŚT jako budowle elektrowni wytwarzających energię elektryczną,
• turbinę i śmigło zaliczyć do rodzaju 346 KŚT jako zespoły wiatrowo?elektryczne.
  
  

Stawki amortyzacji, przy założeniu, że zastosowane zostaną stawki zgodnie z tabelą stawek określonych w załączniku do ustawy, będą następujące:

• dla fundamentu i kolumny KST 201 - 4,5%
• dla turbiny i śmigła KST 346 - 7%
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 22a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 22c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą,
4. okres jego używania musi być dłuższy niż rok.
   
   

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż elektrownia wiatrowa będzie zbudowana z zespołu elektryczno-wiatrowego (turbiny i śmigła), oraz fundamentu i kolumny. Spółka zamierza zakwalifikować turbinę i śmigło według Klasyfikacji Środków Trwałych, jako zespół wiatrowo-elektryczny (rodzaj 346 KŚT) i zastosować dla niego ? wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych ? stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Fundament i kolumnę Spółka zamierza potraktować natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i amortyzować metodą liniową wg stawki 4,5%.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zmianami). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I ? objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Zarówno turbina i śmigło, jak i fundament z kolumną zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku.

Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż części składowe elektrowni wiatrowych, o których mowa w zapytaniu Wnioskodawcy, można sklasyfikować w następujący sposób:

1. turbina wiatrowa ? mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 ? zespoły wiatrowo-elektryczne. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7%,
2. fundament i kolumna ? mieszczą się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 rodzaj 201 ? elektrownie, do których zalicza się budowle elektrowni wodnych, budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni opalanych węglem, elektrowni atomowych, elektrowni napędzanych wiatrem). Zostały umieszczone pod poz. 2 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.
   
   

Reasumując skoro zatem turbina, jako ?zespół wiatrowo-elektryczny? oraz fundament i kolumna, jako ?budowla? zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to ? jako odrębne obiekty inwentarzowe ? także dla celów amortyzacji podatkowej powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe i amortyzowane odpowiednio według stawki 7% i 4,5%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Referencje

ILPB3/423-821/09-2/GC, interpretacja indywidualna