Czy wartość nieumorzoną zlikwidowanych środków trwałych należy zarachować zgodnie z art. 22 ustawy (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2009 r. (data wpływu 26 października 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2009 r. (data wpływu 20 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części zlikwidowanych środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części zlikwidowanych środków trwałych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 listopada 2009 r. (data wpływu 20 listopada 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w marcu 2008 r. dokonał fizycznej likwidacji utwardzenia o pow. 400 m², na którym składowane były materiały budowlane będące przedmiotem sprzedaży zgłoszonej jako podstawowa działalność gospodarcza. W miejscu gdzie znajdowała się zlikwidowana utwardzona powierzchnia Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku handlowego o pow. 663 m², w którym urządzono: ekspozycję towarów oferowanych do sprzedaży, boksy dla sprzedawców i doradców klientów, pomieszczenia socjalne dla pracowników. Wnioskodawca w 2008 r. zaliczył nieumorzoną wartość utwardzenia w kwocie 62.923,90 zł na zwiększenie nakładów inwestycyjnych, jednakże po analizie interpretacji w różnych publikacjach, zamierza zarachować ww. wartość w koszty uzyskania przychodu i skorygować zaznanie podatkowe PIT-36L, ponieważ podniesienie standardu usług spowodowało wzrost jakości obsługi klientów, a tym samym zwiększenie relatywne sprzedaży materiałów budowlanych.

W grudniu 2008 r. rozpoczęto prace rozbiórkowe magazynów handlowych przyjętych do użytkowania w 2006 r., które były w złym stanie technicznym a remont ich był nieopłacalny. W ich miejscu rozpoczęto budowę utwardzenia w postaci kostki betonowej, tym samym zwiększono powierzchnię magazynową o 485 m². Wnioskodawca zarachował na zwiększenie nakładów inwestycyjnych koszty rozbiórki budynków oraz nieumorzoną ich wartość. Jednakże zamierza skorygować księgowania i nieumorzoną wartość budynków zarachować w koszty uzyskania przychodów oraz skorygować zaznanie podatkowe za 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku Nr 2).

Czy wartość nieumorzoną zlikwidowanych środków trwałych należy zarachować zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w koszty uzyskania przychodów i skorygować zeznania za 2008 r....

Wnioskodawca uważa, że wartość nieumorzoną zlikwidowanych środków trwałych należy zarachować w koszty uzyskania przychodów i dokonać korekty zeznania za 2008 r. zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady, wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie podaje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony koszt mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

• musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot ?w celu? użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl przepisów art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane ?inwestycjami w obcych środkach trwałych?,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników ? jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

• zwane także środkami trwałymi.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszty uzyskania przychodów, zależy od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku gdyby likwidacji środka trwałego dokonano w związku z utratą jego przydatności z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

W konsekwencji, w oparciu o wykładnię a contrario, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zlikwidował utwardzony plac o pow. 400 m², na którym składowane były materiały budowlane będące przedmiotem sprzedaży, a w jego miejscu rozpoczęto budowę budynku handlowego o pow. 663 m², w którym urządzono ekspozycję towarów oferowanych do sprzedaży, boksy dla sprzedawców i doradców klientów, pomieszczenia socjalne dla pracowników.

Ponadto Wnioskodawca w grudniu 2008 r. rozpoczął prace rozbiórkowe magazynów handlowych przyjętych do użytkowania w 2006 r., które były w złym stanie technicznym a remont był nieopłacalny. W ich miejscu rozpoczęto budowę utwardzenia w postaci kostki betonowej, tym samym zwiększono powierzchnię magazynową o 485 m².

Zatem należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zlikwidował utwardzony plac oraz magazyny handlowe, które były w złym stanie technicznym, to doszło do likwidacji środków trwałych. We wniosku wskazano, że likwidacja utwardzonego placu nastąpiła w związku z budową na tym terenie budynku handlowego o pow. 663 m², w którym urządzono ekspozycję towarów oferowanych do sprzedaży, boksy dla sprzedawców i doradców klientów, pomieszczenia socjalne dla pracowników, a to natomiast przyczyniło się do podniesienia standardu usług co spowodowało zwiększenie sprzedaży materiałów budowlanych. Należy wobec tego przyjąć, że likwidacja środka trwałego była uzasadniona.

Podobna sytuacja wystąpiła w przypadku likwidacji przez Wnioskodawcę magazynów handlowych, które były w złym stanie technicznym a remont był nieopłacalny, w ich miejscu rozpoczęto budowę utwardzenia w postaci kostki betonowej, tym samym zwiększono powierzchnię magazynową o 485 m². Zatem także należy przyjąć, że likwidacja tego środka trwałego była uzasadniona.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż likwidacja środków trwałych nie miała związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej - lecz wręcz przeciwnie ? przyczyniła się do rozwoju firmy, a tym samym do zwiększenia sprzedaży materiałów budowlanych.

Reasumując, straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, mogą być uznane, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Jeżeli zatem zobowiązanie podatkowe za rok 2008 zostało wykazane w zeznaniu podatkowym w nieprawidłowej wysokości w związku z zaewidencjonowaniem w koszty wydatków związanych z likwidacją środków trwałych, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do skorygowania zeznania rocznego PIT-36L za 2008 r.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.