Działalność badawczo–rozwojowa w PIT

Na czym polega ulga na działalność badawczo–rozwojową?

Podatnikom, którzy prowadzą działalność badawczo-rozwojową (B+R), przysługuje ulga polegająca na odliczaniu od podstawy opodatkowania części kosztów uzyskania przychodów, poniesionych na tę działalność (tzw. „koszty kwalifikowane”).

Pojęcia działalności badawczo-rozwojowej, badań naukowych oraz prac rozwojowych definiuje ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 5a pkt 38-40 ustawy o PIT).

Z ulgi mogą skorzystać podatnicy, którzy uzyskują dochody z działalności gospodarczej.

Ulga to dodatkowe pomniejszenie podstawy opodatkowania z tego samego tytułu, z którego dany koszt zaliczono już do kosztów uzyskania przychodów.

Czym są koszty kwalifikowane?

Po zmianach zmian wprowadzonych ustawą o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej koszty kwalifikowane stanowią:

1. wynagrodzenia pracowników w części związanej z działalnością B+R oraz związane z nimi składki na ubezpieczenia społeczne,
2. wynagrodzenia z tytułu umów  zlecenia lub o dzieło w części związanej z działalnością B+R,
3. nabycie sprzętu specjalistycznego (który nie jest środkiem trwałym) oraz materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością B+R,
4. ekspertyzy, opinie, usługi doradcze i usługi równorzędne, świadczone lub wykonywane na podstawie umowy przez podmioty, o których mowa w przepisach o szkolnictwie wyższym i nauce, a także nabycie od nich wyników prowadzonych przez nich badań naukowych, na potrzeby działalności B+R (art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-8 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce),
5. odpłatne korzystanie z aparatury naukowo-badawczej wykorzystywanej wyłącznie w prowadzonej działalności B+R, jeżeli to korzystanie nie wynika z umowy zawartej z podmiotem powiązanym z podatnikiem (w rozumieniu art. 25 ust. 1 i 4 ustawy o PIT),
6. nabycie usługi wykorzystania aparatury naukowo-badawczej wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności B+R, jeżeli zakup usługi nie wynika z umowy zawartej z podmiotem powiązanym z podatnikiem (w rozumieniu art. 25 ustawy o PIT),
7. koszty uzyskania i utrzymania patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy, prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, poniesione na:

Podatnicy, którzy posiadają status centrum badawczo-rozwojowego (w rozumieniu ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej), mają prawo uznać za koszty kwalifikowane, na zasadach określonych w ustawie, także:

1. odpisy amortyzacyjne od budowli, budynków i lokali, które są odrębną własnością i które są wykorzystywane w prowadzonej działalności B+R,
2. koszty dot. ekspertyz, opinii (wymienione w pkt 4) ponoszone na rzecz podmiotów innych niż jednostki naukowe.

Wysokość odliczeń

Odliczyć można maksymalnie 100% lub 150% kosztów kwalifikowanych (art. 26e ust. 7 ustawy o PIT). Dodatkowe odliczenia, które przysługują centrom badawczo-rozwojowym, uznaje się za pomoc publiczną. Dlatego podlegają one ograniczeniom i obowiązkom sprawozdawczym.

Podatnicy, którzy zamierzają skorzystać z ulgi, mają obowiązek w prowadzonej ewidencji (księgach rachunkowych albo podatkowej księdze przychodów i rozchodów) wyodrębnić koszty działalności B+R (art. 24a ust. 1b ustawy PIT).

Koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Jak odlicza się ulgę?

Podatnik odlicza ulgę w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniósł koszty kwalifikowane.

Jeżeli w roku podatkowym, za który ma powstać odliczenie, podatnik poniósł stratę lub wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych, które następują bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.

Podatnikowi, który w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności poniósł stratę albo osiągnął dochód niższy od kwoty przysługującego za ten rok odliczenia, przysługuje kwota zwrotu. Jej wysokość odpowiada iloczynowi nieodliczonego odliczenia i stawki podatku, obowiązującej tego podatnika w danym roku podatkowym. Ten mechanizm stosuje się również w roku podatkowym, który następuje bezpośrednio po roku rozpoczęcia działalności, jeżeli w tym roku podatnik jest mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej.

Wykazana w zeznaniu kwota zwrotu stanowi pomoc de minimis, udzielaną zgodnie z bezpośrednio obowiązującymi aktami prawa wspólnotowego w tym zakresie.

Nie rozpoczyna prowadzenia działalności gospodarczej podatnik, który w roku rozpoczęcia tej działalności – a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia – prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki, która nie jest osobą prawną lub taką działalność prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Jeżeli podatnik przed upływem 3 lat podatkowych – licząc od końca roku podatkowego, za który złożył zeznanie, w którym wykazał kwotę zwrotu gotówkowego – został postawiony w stan upadłości lub likwidacji, musi zwrócić tę kwotę.

Podstawa prawna:

• ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa PIT);
• ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce;
• ustawa z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej;
• ustawa z dnia 9 listopada 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej.

Na podst.: podatki.gov.pl

A.J.
Zespół e-prawnik.pl