Kto musi uiścić opłatę miejscową?

Gdzie i kiedy pobierana jest opłata miejscowa?

Opłata miejscowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych:

• w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach, 
• w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych.
• w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, za każdy dzień pobytu w takich miejscowościach

Obowiązek podatkowy powstaje więc, gdy dana osoba przebywa dłużej niż 24 godziny, i obejmuje każdy dzień pobytu. Określenia "doba" i "dzień" w tym przypadku mają to samo znaczenie.

Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa minimalne warunki, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową, uwzględniając zróżnicowanie warunków regionalnych i lokalnych. Określa więc warunki: klimatyczne, krajobrazowe oraz umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych. 

Obecnie za minimalne warunki klimatyczne uznaje się zachowanie:

1. na terenie strefy, na obszarze której położona jest miejscowość, dopuszczalnych poziomów niektórych substancji w powietrzu ze względu na ochronę zdrowia ludzi, określonych w przepisach o ochronie środowiska; 

2. w miejscowości dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych, określonych w przepisach o ochronie środowiska. 

Za minimalne warunki krajobrazowe uznaje się zaś występowanie na terenie gminy, na obszarze której położona jest miejscowość, jednego z elementów środowiska przyrodniczego istotnych dla wypoczynku lub jednego z walorów krajoznawczych. 

Za elementy środowiska przyrodniczego istotne dla wypoczynku uznaje się: 

1. szatę roślinną: lasy lub użytki rolne - w rozumieniu przepisów o podatkach i opłatach lokalnych, zajmujące łącznie ponad 80 % powierzchni gminy; 

2. wody: wody przybrzeżne, morskie wody wewnętrzne i śródlądowe wody powierzchniowe - w rozumieniu przepisów prawa wodnego; 

3. wody w kąpieliskach spełniające wymagania określone w przepisach prawa wodnego; 

4. urozmaiconą rzeźbę terenu: wyżyny oraz góry. 

Za walory krajoznawcze uznaje się: osobliwości fauny lub flory; skałki lub grupy skał; wąwozy, doliny lub przełomy rzeczne; wodospady, źródła lub wywierzyska; jaskinie lub groty; głazy narzutowe lub głazowiska; parki zabytkowe; zbiory przyrodnicze; ogrody botaniczne lub ogrody zoologiczne; punkty widokowe; parki narodowe, parki krajobrazowe lub rezerwaty przyrody; rezerwaty archeologiczne; skanseny lub ośrodki twórczości ludowej; zabytki architektury lub budownictwa; zbiory artystyczne; muzea; obiekty historyczno-wojskowe; miejsca martyrologii; zabytki działalności gospodarczej lub techniki; imprezy kulturalne. 

Za minimalne warunki umożliwiające pobyt w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych, uznaje się natomiast istnienie w miejscowości bazy noclegowej w obiektach hotelarskich i innych obiektach, w których mogą być świadczone usługi hotelarskie, w rozumieniu przepisów o usługach turystycznych.

Rada gminy ustala miejscowości odpowiadające powyższym warunkom. Jeśli więc określone miejscowości nie zostały uznane przez właściwą radę gminy, w trybie przewidzianym w art. 17 ust. 3 ustawy  z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, za posiadające odpowiednie warunki klimatyczne, krajobrazowe oraz umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych, to podjęcie uchwały ustalającej opłatę miejscową w tych miejscowościach będzie sprzeczne z prawem (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 27 września 1991 r., sygn. SA/Po 943/91).

Kto nie musi płacić opłaty miejscowej?

Opłaty miejscowej oraz opłaty uzdrowiskowej nie pobiera się:

1. pod warunkiem wzajemności - od członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 
2. od osób przebywających w szpitalach; 
3. od osób niewidomych i ich przewodników; 
4. od podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów letniskowych położonych w miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową albo uzdrowiskową; 
5. od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej. 

Rada gminy może ponadto wprowadzać inne niż wymienione w ustawie zwolnienia przedmiotowe od opłat lokalnych, w tym od opłaty miejscowej.

Od osób, od których pobierana jest opłata uzdrowiskowa, a więc przebywających w miejscowościach posiadających status uzdrowiska, nie pobiera się opłaty miejscowej.

Kto określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość opłaty miejscowej?

Rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat lokalnych, z tym że:

• stawka opłaty miejscowej w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach nie może przekroczyć 2,19 zł dziennie, 

• stawka opłaty miejscowej w miejscowościach posiadających status obszaru ochrony uzdrowiskowej nie może przekroczyć 3,11 zł dziennie.

Rada gminy może zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 2006 r., Nr 121, poz. 844, ze zm.);
• Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. 2005 r., Nr 167, poz. 1399 ze zm.);
• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową (Dz. U. 2007 r., Nr 249, poz. 1851);
• Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 2006 r., Nr 129, poz. 902, ze zm.)

A.J.
Zespół e-prawnik.pl