Po analizie stanu faktycznego i przepisów związanych z opisem sytuacji (chodzi tutaj o przepisy kodeksu postępowania karnego dotyczące postępowania ze stosunków międzynarodowych - Dział XIII ) należy stwierdzić, że brak przepisu regulującego kwestię, o którą Pan pyta. Stosownych wskazówek odnośnie odstępu pomiędzy rozpatrywaniem poszczególnych spraw nie zawierają też komentarze doktryny ani orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Należy jednak zwrócić uwagę na przepis art. 607e § 1 kpk, zgodnie z którym osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można ścigać za inne przestępstwa niż te, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonywać orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na pozbawieniu wolności.

Konsekwencja tego jest fakt, że sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, może zarządzić wykonanie kary tylko za te przestępstwa, które stanowiły podstawę przekazania osoby ściganej.

„Art. 607e § 1 formułuje zasadę specjalności (przejętą z art. 27 ust. 2 Decyzji ramowej), która rodzi konsekwencje określone w § 2 tego artykułu. W warunkach określonych w art. 607e § 3 istnieje możliwość pełnej rezygnacji ze stosowania zasady specjalności". (tak np. Wincenty Grzeszczyk w „Kodeks postępowania karnego. Komentarz", Warszawa 2008, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, ss. 752)

Zgodnie z § 3 tego przepisu paragrafu 1 nie stosuje się, jeżeli osoba przekazana, pomimo takiej możliwości, nie opuściła terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego zakończenia postępowania, albo po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie powróciła (pkt. 3), państwo wykonania nakazu złożyło oświadczenie o dopuszczalności ścigania lub wykonania kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na pozbawieniu wolności za wszystkie czyny popełnione przed przekazaniem, chyba że organ sądowy tego państwa w orzeczeniu o przekazaniu postanowił inaczej (pkt. 1), postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności (pkt. 4).

Jak zatem wynika z powyższego, wspomniany przez Pana 45-dniowy termin odnosi się do możliwości jednoczesnego rozpatrywania dwóch spraw w sytuacji, gdy osoba przekazana nie opuściła terytorium RP.