Zasady chowania zmarłych zostały wyczerpująco sformułowane w ustawie z dnia 31 stycznia 1959r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych ( Dz. U. z 2000r. Nr 23 poz. 295 ). Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy zwłoki mogą być pochowane przez złożenie w grobach ziemnych, murowanych lub spopielone. Zwłoki po kremacji mogą być chowane w grobach murowanych lub katakumbach oraz poprzez zatopienie w morzu a także przechowywane w kolumbariach. Ciała niepoddane kremacji mogą być natomiast chowane w grobach murowanych lub katakumbach oraz poprzez zatopienie w morzu. Przy pogrzebie na morzu należy jednak zwrócić uwagę na art. 16 tejże ustawy. Zgodnie z nim ciała osób zmarłych na okrętach będących na pełnym morzu powinny być pochowane przez zatopienie w morzu zgodnie ze zwyczajami morskimi. W przypadkach, kiedy okręt może w przeciągu 24 godzin przybyć do portu objętego programem podróży, należy jednak zwłoki przewieźć na ląd i tam pochować. Wyjątki od tej reguły mogą być czynione przez kapitana okrętu z uwzględnieniem wskazań sanitarnych i wojskowych ( jeżeli chodzi o okręty wojenne lub inne używane dla celów wojskowych ). Poza powyższymi sposobami jest dopuszczalne na podstawie art. 10 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy przekazanie zwłok do celów naukowych publicznej uczelni medycznej lub publicznej uczelni prowadzącej działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych jednakże pod warunkiem, że nie zostały one pochowane przez osoby do tego uprawnione. Zgodnie z art. 10 ust. 1 Prawo pochowania zwłok ludzkich ma najbliższa pozostała rodzina osoby zmarłej, a mianowicie: pozostały małżonek lub małżonka, krewni zstępni, krewni wstępni, krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa, powinowaci w linii prostej do 1 stopnia. Prawo pochowania zwłok osób wojskowych zmarłych w czynnej służbie wojskowej przysługuje właściwym organom wojskowym w myśl przepisów wojskowych. Prawo pochowania zwłok osób zasłużonych wobec Państwa i społeczeństwa przysługuje organom państwowym, instytucjom i organizacjom społecznym. Prawo pochowania zwłok przysługuje również osobom, które do tego dobrowolnie się zobowiążą. Powyższe przepisy tworzą zamknięty katalog sposobów postępowania z ciałem osoby zmarłej. Jeżeli wyżej wymienione osoby pochować osoby zmarłej nie mogą lub nie chcą właściwy starosta na wniosek uczelni medycznej podejmuje decyzję w sprawie przekazania zwłok do celów naukowych.

Miejsce pochówku określa zaś art. 8 ustawy, który to nakazuje przyjęcie zwłok do pochowania na cmentarzu ( po przedstawieniu dokumentów w postaci karty zgonu lub karty zgonu i pozwolenia prokuratora jeżeli zachodzi podejrzenie, że przyczyną zgonu mogło być przestępstwo ). Zwłoki należy pochować na cmentarzu komunalnym lub wyznaniowym. W miejscowościach, w których nie ma cmentarzy komunalnych, zarząd cmentarza wyznaniowego ma obowiązek umożliwić pochowanie na tym cmentarzu, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, osób zmarłych innego wyznania lub niewierzących. Zarząd cmentarza wyznaniowego nie może również odmówić pochowania zwłok osób, które posiadają nabyte prawo do pochówku w określonym miejscu tego cmentarza oraz osób jej bliskich, to jest małżonkowi, wstępnym, zstępnym, rodzeństwu i przysposobionym. Zwłoki tychże osób, powinny być przez zarząd cmentarza traktowane na równi ze zwłokami osób należących do wyznania, do którego należy cmentarz, a w szczególności pod względem wyznaczenia miejsca pochowania, właściwego ceremoniału pogrzebowego i wznoszenia stosownych nagrobków. Wyżej wymienione dwa rodzaje cmentarzy są jedynymi prawnie dopuszczalnymi miejscami pochówku. Nie jest zatem prawnie dopuszczalne rozrzucenie prochów osoby zmarłej po polach. Co więcej takie działanie będzie uznane za wykroczenie. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 ustawy naruszenie wyżej wspomnianych przepisów niniejszej ustawy lub rozporządzeń wydanych na jej podstawie, podlega karze aresztu lub grzywny. Nadzór nad wykonywaniem jej przepisów oraz przepisów wykonawczych do ustawy sprawują starostowie, wójtowie, burmistrzowie (prezydenci miast) oraz właściwi miejscowo inspektorzy sanitarni. Ogólny nadzór nad sprawami objętymi niniejszą ustawą sprawują według właściwości ministrowie właściwi: do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej i do spraw zdrowia.