Służbowe rozmowy telefoniczne - zwrot wydatków

Odpowiedź prawnika: Służbowe rozmowy telefoniczne - zwrot wydatków

 Jeżeli były to służbowe połączenia, dokonywane choćby z prywatnego komunikatora, pracodawca powinien zwrócić takie wydatki pracownikowi. Pracownik pozostaje pod kierownictwem pracodawcy, wykonując swoje obowiązki. Wykonywanie rozmów służbowych na pewno należało do obowiązków w ramach wykonywanej pracy. Pamiętać też należy, że za wykonywaną pracę należy się wynagrodzenie dla pracownika w umówionej wysokości, którego nie może się on zrzec i które powinno być wypłacane w terminie i pełnej wysokości. Z tego powodu nie może ponosić kosztów działalności zakładu pracy wykonując swoją pracę na rzecz i dla dobra pracodawcy. To jest zatem podstawą do zwrotu pracownikowi powyższych wydatków.

Poza tym jest tu poruszona kwestia możliwości dokonywania rozliczeń w walucie obcej. W Polsce mamy do czynienia z zasadą walutowości wyrażoną w Kodeksie cywilnym. Oprócz tego aktu normatywnego będą miały zastosowanie przepisy ustawy Prawo dewizowe. Istotne na gruncie przepisów jest czy jedna ze stron (pracodawca lub pracownik) są rezydentami czy nie, tzn. czy są to osoby mające siedzibę w kraju (są obywatelami Polski). Jeżeli jedna ze stron nie jest rezydentem, wtenczas ustawa nie przewiduje utrudnień w rozliczeniach w walucie obcej. Jeżeli obie strony są rezydentami wówczas art. 9 pkt 15 Prawa Dewizowego przewiduje wyraźnie, że ograniczeniu w dokonywaniu obrotu dewizowego podlega dokonywanie w kraju, między rezydentami, rozliczeń w walutach obcych, z wyjątkiem rozliczeń między osobami fizycznymi, o ile nie mają one związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Potrzeba wówczas uzyskania indywidualnego zezwolenia dewizowego wydawanego przez Prezesa NBP. Warto również przytoczyć zdanie doktryny:

“Ustawodawca wprowadził ogólne wymagania posiadania zezwolenia dewizowego na dokonywanie w kraju pomiędzy rezydentami rozliczeń w walutach obcych (art. 9 pkt 15). Od tej zasady istnieje wyjątek co do rozliczeń w walutach obcych pomiędzy osobami fizycznymi, jeżeli nie mają one związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jak się wydaje, wyjątek ten odnosi się do rozliczeń w walutach obcych uzyskanych przez rezydenta na rachunek walutowy (oszczędnościowy) drugiego rezydenta, a także w wyniku sprzedaży rzeczy lub praw majątkowych w obrocie dewizowym z zagranicą.

Art. 358 § 1 k.c. dopuszcza istnienie ustawowych wyjątków od zawartej w nim zasady walutowości, zupełnie nie różnicując, czy są one zawarte w prawie cywilnym, czy w innych ustawach. Przyjąć więc można, że w każdym przepisie mającym swoje źródło w ustawie ustawodawca może uchylić zasadę walutowości. W konkluzji nie pozostaje nic innego, jak stwierdzić, że na terenie kraju istnieje obowiązek dokonywania rozliczeń pomiędzy rezydentami w walucie polskiej (z podanymi wyjątkami). Innymi słowy, dokonywanie w kraju, między rezydentami, rozliczeń w walutach obcych mających związek z prowadzeniem działalności gospodarczej, trzeba by uznać - na mocy art. 58 k.c. - za nieważne. Warto też odnotować orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 1997 r. (II CKN 512/97, OSNC 1998, nr 6, poz. 105), w którym przyjęto, że jeżeli zgodnie z przepisami prawa przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, to spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej w walucie obcej określonej w umowie, nie zaś w złotych polskich stanowiących przelicznik tej sumy.

Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że w perspektywie wejścia Polski do Unii Europejskiej zasada walutowości zdezaktualizuje się.