Zbieg zasiedzenia i dziedziczenia

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 5 stycznia 1972 r. (sygn. akt II CR 534/71, LexPolonica nr 309158), a także poglądem J. Gudowskiego (J. Gudowski w: Jędrzejewska Maria, Weitz Karol, Ereciński Tadeusz, Gudowski Jacek, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Część druga, Postępowanie zabezpieczające., Warszawa 2009, wyd. LexisNexis) nabycie własności w drodze dziedziczenia czyni bezprzedmiotowym, a nawet wyklucza możliwość zasiedzenia własności tych przedmiotów przez te osoby, które z mocy dziedziczenia stały się ich właścicielami, nie można bowiem

zasiedzieć (nabyć własność przez zasiedzenie) tego, co jest własnością danej osoby. Możliwe natomiast jest nabycie przez zasiedzenie współwłasności w części ułamkowej większej niż to wynika z dziedziczenia. Możliwy jest zbieg zasiedzenia i dziedziczenia w tym samym sensie, że np. pewną nieruchomość w określonej części, czy to fizycznej, czy ułamkowej, nabyć może ta sama osoba w drodze dziedziczenia, a część w drodze zasiedzenia. Dlatego stwierdzić zasiedzenie można także tylko odnośnie części nieruchomości. Aby określić, jaka konkretnie część nieruchomości jest nabyta w danej sytuacji w drodze dziedziczenia, a jaka w drodze zasiedzenia, należy określić, w jakiej części zasiadujący nieruchomość spadkobierca jest uprawniony, jako spadkobierca, do samoistnego posiadania nieruchomości. W takiej części bowiem nie może jej samoistnie posiadać bez tytułu prawnego, co jest podstawą do nabycia danej części w drodze zasiedzenia.