Będzie wsparcie na innowacyjność

20 października wchodzi w życie Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej. Określa ona, jak sama nazwa mówi, niektóre formy wspierania działalności innowacyjnej, w szczególności zasady i tryb udzielania kredytu technologicznego i umarzania części tego kredytu, a także zasady nadawania statusu centrum badawczo-rozwojowego.

Działalność innowacyjna, według nowych przepisów, to działalność związana z przygotowaniem i uruchomieniem wytwarzania nowych lub udoskonalonych materiałów, wyrobów, urządzeń, usług, procesów lub metod, przeznaczonych do wprowadzenia na rynek albo do innego wykorzystania w praktyce.

Kto może uzyskać kredyt technologiczny? 

Skąd środki? 

Kredyt technologiczny jest udzielany przez Bank Gospodarstwa Krajowego ze środków utworzonego w nim tzw. Funduszu Kredytu Technologicznego. Na Fundusz ten składają się:

• dotacje celowe z budżetu państwa określane corocznie w ustawie budżetowej;

• spłaty rat kapitałowych kredytów technologicznych;

• prowizje za udzielanie kredytów technologicznych;

• odsetki od udzielonych kredytów technologicznych;

• odsetki od lokat środków Funduszu w bankach;

• środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz inne środki pochodzące ze źródeł zagranicznych niepodlegające zwrotowi;

• inne wpływy.

Jakie inwestycje można sfinansować kredytem technologicznym? 

Kredyt technologiczny nie może być udzielany na realizację:

1. inwestycji w sektorze hutnictwa żelaza i stali, włókien syntetycznych, górnictwa węgla i rybołówstwa oraz na działalność związaną z produkcją, przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów, o których mowa w załączniku nr 1 do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską  lub

2. dużej inwestycji – tzn. inwestycji, w której wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą w formie umorzenia części kredytu technologicznego przekraczają równowartość w złotych 50 mln euro netto (bez VAT) według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień złożenia wniosku o udzielenie kredytu technologicznego, przy czym:

• wydatki na inwestycję są wydatkami na środki trwałe dokonywanymi w okresie 3 lat od dnia złożenia wniosku o udzielenie kredytu technologicznego przez jednego lub więcej przedsiębiorców realizujących tę inwestycję oraz

• środki trwałe są powiązane ze sobą fizycznie lub funkcjonalnie i służą do realizacji ściśle określonego celu, w szczególności produkcji konkretnego produktu lub różnych produktów, jeżeli są one wytwarzane przy wykorzystaniu takich samych surowców. 

W przypadku inwestycji technologicznej w sektorze budownictwa okrętowego, kredyt technologiczny może być udzielony wyłącznie na unowocześnienie lub modernizację istniejących stoczni w celu poprawy efektywności posiadanych instalacji. Udzielenie kredytu technologicznego nie może być związane z restrukturyzacją finansową danej stoczni.

Kredytu technologicznego nie udziela się przedsiębiorcy będącemu w trudnej sytuacji ekonomicznej lub w okresie restrukturyzacji realizowanej z udziałem pomocy publicznej, chyba że jest mikroprzedsiębiorcą lub małym przedsiębiorcą w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw. 

Inwestycja technologiczna to inwestycja polegająca na:

• zakupie nowej technologii, jej wdrożeniu i uruchomieniu w oparciu o nią produkcji nowych lub zmodernizowanych wyrobów lub świadczenia nowych lub zmodernizowanych usług albo

• wdrożeniu własnej nowej technologii i uruchomieniu w oparciu o nią produkcji nowych lub zmodernizowanych wyrobów lub świadczenia nowych lub zmodernizowanych usług.

Zasady udzielania kredytu technologicznego 

Kredyt technologiczny jest udzielany na warunkach nieodbiegających od warunków oferowanych na rynku, z zastrzeżeniem możliwości częściowego umorzenia kwoty kapitału kredytu.

Udział własny przedsiębiorcy w finansowaniu inwestycji technologicznej, na którą będzie udzielony kredyt technologiczny, nie może być mniejszy niż 25% wartości tej inwestycji. Takiego udziału własnego nie mogą przy tym stanowić środki, które zostały uzyskane przez przedsiębiorcę w związku z udzieloną pomocą publiczną, w szczególności w formie kredytów, dopłat do oprocentowania kredytów, a także gwarancji lub poręczeń, na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku.

Wysokość kapitału kredytu technologicznego nie może przekroczyć równowartości w złotych kwoty 2 mln euro przeliczanej według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień udzielenia tego kredytu.

Wnioski o udzielenie kredytu technologicznego w danym roku kalendarzowym składa się w kwietniu, lipcu i październiku. Do wniosku przedsiębiorca dołącza następujące dokumenty:

• aktualny odpis z rejestru przedsiębiorców albo aktualne zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej;

• opinię (zawierającą opis nowej technologii, w oparciu o którą będzie realizowana inwestycja technologiczna i okres jej stosowania na świecie) sporządzoną przez jednostkę naukową, tzw. centrum badawczo-rozwojowe lub stowarzyszenie naukowo-techniczne o zasięgu ogólnopolskim, których zakres działania jest związany z inwestycją technologiczną, na którą ma być udzielony kredyt technologiczny. Opinia ma potwierdzać, że technologia, w oparciu o którą będzie realizowana inwestycja, jest nową technologią;

• dokumenty potwierdzające udział własny przedsiębiorcy w finansowaniu inwestycji technologicznej, na którą ma być udzielony kredyt technologiczny;

• informację o pomocy publicznej uzyskanej na realizację inwestycji technologicznej będącej przedmiotem wniosku, która będzie finansowana kredytem technologicznym;

• informację o planowanych wydatkach kwalifikujących się do objęcia pomocą w formie umorzenia kredytu technologicznego.

Jeśli do wniosku nie zostały dołączone powyższe wymagane dokumenty, Bank Gospodarstwa Krajowego wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia braków w terminie 14 dni, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Następnie Bank Gospodarstwa Krajowego rozpatruje (do czasu wyczerpania środków określonych w planie finansowym) wnioski o udzielenie kredytu technologicznego według kolejności wpływu - w terminie 60 dni od dnia złożenia kompletnego wniosku.

W sprawach nieuregulowanych w nowej ustawie do udzielania kredytu technologicznego oraz czynności związanych z wykonywaniem umowy kredytu technologicznego, w tym do ustanawiania zabezpieczeń, stosuje się przepisy prawa bankowego.

Kiedy kredyt może być umorzony?

Bank Gospodarstwa Krajowego dokonuje umorzenia części kredytu technologicznego w ratach w wysokości odpowiadającej 20 % wartości netto wykazanej na przedkładanych, nie częściej niż dwa razy w roku, przez kredytobiorcę fakturach dokumentujących dokonanie sprzedaży towarów lub usług powstałych w wyniku inwestycji technologicznej finansowanej z kredytu technologicznego wraz z potwierdzeniem dokonania zapłaty.

Umorzeniem mogą być objęte, pomniejszone o należny podatek VAT oraz podatek akcyzowy, następujące wydatki poniesione w związku z realizacją inwestycji technologicznej, udokumentowane zapłaconymi fakturami:

1. na zakup, na warunkach rynkowych, nowych lub używanych środków trwałych, z wyłączeniem środków transportu, w przypadku przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie transportu;

2. na prace przedrealizacyjne, w tym niezbędne studia, ekspertyzy, koncepcje, projekty techniczne bezpośrednio i wyłącznie związane z wdrożeniem nowej technologii, w oparciu o którą jest realizowana inwestycja technologiczna finansowana kredytem technologicznym oraz koszty produkcyjne niezbędne do legalizacji technologicznej produktu (wyrobu lub usługi) powstałego w wyniku tej inwestycji;

3. na zakup wartości niematerialnych i prawnych w formie: patentów, licencji, nieopatentowanej wiedzy technicznej, technologicznej lub z zakresu organizacji i zarządzania, które w przypadku przedsiębiorcy niebędącego mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu rozporządzenia nr 70/2001 WE nie mogą przekroczyć 25 % wydatków, o których mowa powyżej w pkt 1 i 2, pod warunkiem że:

• będą stanowić własność kredytobiorcy i będą przez niego wykorzystywane wyłącznie w podregionie w rozumieniu przepisów o Nomenklaturze Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NTS), w którym zrealizowana została inwestycja technologiczna finansowana kredytem technologicznym, przez okres co najmniej 5 lat od dnia zakończenia inwestycji,

• zostały nabyte od osób trzecich na warunkach rynkowych, 

• podlegają amortyzacji zgodnie z przepisami podatkowymi.

Umorzenie części kredytu technologicznego dla celów podatku dochodowego jest traktowane jako zwrot przedsiębiorcy wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych czy wartości niematerialnych i prawnych.

Limity umorzenia 

Całkowita kwota umorzenia nie może jednak przekroczyć:

1. równowartości w złotych 1 mln euro przeliczonej według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień dokonania umorzenia;

2. 50 % kwoty wykorzystanego kapitału kredytu technologicznego;

3. w danym roku kalendarzowym - iloczynu 10 % kwoty kapitału wykorzystanego kredytu technologicznego i liczby lat, które upłynęły od dnia udzielenia przedsiębiorcy kredytu technologicznego;

4. 30 % wydatków w przypadku inwestycji technologicznej realizowanej w Warszawie lub Poznaniu;

5. 40 % wydatków w przypadku inwestycji technologicznej realizowanej we Wrocławiu, Krakowie lub Gdańsku-Gdyni-Sopocie;

6. 50 % wydatków w przypadku inwestycji technologicznej realizowanej na pozostałych obszarach.

Pomoc w formie takiego umorzenia podlega sumowaniu z inną pomocą publiczną uzyskaną przez przedsiębiorcę w innych formach oraz z innych źródeł, przeznaczoną na inwestycję technologiczną będącą przedmiotem kredytu technologicznego lub na tworzenie nowych miejsc pracy związanych z tą inwestycją i nie może łącznie przekroczyć limitów dotyczących poszczególnych obszarów kraju oraz limitów opisanych poniżej.

W przypadku, gdy umorzenie dotyczy kredytu technologicznego udzielonego na inwestycję technologiczną w sektorze motoryzacyjnym, maksymalna wielkość pomocy publicznej wynosi 30 % limitów dotyczących poszczególnych obszarów kraju, jeżeli wartość całkowitej pomocy publicznej brutto przekracza równowartość 5 mln euro.

Jeśli umorzenie dotyczy kredytu technologicznego udzielonego na inwestycje technologiczne w sektorze budownictwa okrętowego, maksymalny limit pomocy publicznej wynosi 22,5 % wydatków.

W przypadku natomiast, gdy umorzenie kredytu technologicznego jest udzielane przedsiębiorcy będącemu mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu rozporządzenia nr 70/2001 WE, maksymalną wysokość limitów dotyczących poszczególnych obszarów kraju, podwyższa się o 15 punktów procentowych brutto, z wyłączeniem przedsiębiorcy działającego w sektorze transportu.

Warunki umorzenia 

Umorzenie następuje pod warunkiem, że kredytobiorca przedłoży następujące dokumenty:

• faktury dokumentujące wydatki objęte umorzeniem;

• faktury dokumentujące sprzedaż towarów lub usług powstałych w wyniku inwestycji technologicznej finansowanej kredytem technologicznym, odpowiednio za okres od zakończenia tej inwestycji do dnia umorzenia lub okres od dnia ostatniego umorzenia do dnia kolejnego umorzenia;

• opinię sporządzoną przez jednostkę naukową, centrum badawczo-rozwojowe lub stowarzyszenie naukowo-techniczne o zasięgu ogólnopolskim, których zakres działania jest związany z inwestycją technologiczną finansowaną kredytem technologicznym. Opinia musi potwierdzać zastosowanie nowej technologii, na którą został udzielony kredyt technologiczny;

• informację o pomocy publicznej udzielonej na realizację inwestycji technologicznej finansowanej kredytem technologicznym, odpowiednio za okres do dnia pierwszego umorzenia lub okres od dnia ostatniego umorzenia do dnia kolejnego umorzenia;

• zobowiązanie, że działalność gospodarcza związana z inwestycją technologiczną finansowaną kredytem technologicznym będzie prowadzona przez co najmniej 5 lat od dnia jej zakończenia, pod rygorem zwrotu umorzonej kwoty kredytu technologicznego;

• zaświadczenie wydane przez naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niezaleganiu z zapłatą podatków odpowiednio za okres od zakończenia tej inwestycji do dnia umorzenia lub okres od dnia ostatniego umorzenia do dnia kolejnego umorzenia;

• zaświadczenie właściwego wójta (burmistrza, prezydenta miasta) o niezaleganiu z zapłatą podatków i opłat lokalnych;

• zaświadczenie właściwego miejscowo oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o niezaleganiu z zapłatą składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne odpowiednio za okres od zakończenia tej inwestycji do dnia umorzenia lub okres od dnia ostatniego umorzenia do dnia kolejnego umorzenia.

Kto może uzyskać status centrum badawczo-rozwojowego?

Status centrum badawczo-rozwojowego może uzyskać przedsiębiorca niebędący jednostką badawczo-rozwojową:

1. którego przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za rok obrotowy poprzedzający rok złożenia wniosku w tej sprawie wyniosły co najmniej równowartość w złotych 800.000 euro przeliczoną według średniego kursu ogłaszanego przez NBP na ostatni dzień roku obrotowego poprzedzającego rok złożenia wniosku;

2. którego przychody netto ze sprzedaży wytworzonych przez siebie wyników badań lub prac rozwojowych stanowią co najmniej 50 % powyższych przychodów;

3. który nie zalega z zapłatą podatków, składek na ubezpieczenia społeczne i składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Kryteria, o których mowa ww. punktach 1 i 2, ustala się w oparciu o zbadane i pozytywnie zaopiniowane przez biegłego rewidenta oraz zatwierdzone przez organ zatwierdzający sprawozdanie finansowe za rok obrotowy poprzedzający rok złożenia wniosku o nadanie takiego statusu. 

Opłaca się uzyskać taki status m.in. ze względu na zwolnienie z podatku od nieruchomości.

Organem uprawnionym do nadawania statusu centrum badawczo-rozwojowego jest minister właściwy do spraw gospodarki. Nadaje on status centrum badawczo-rozwojowego, w drodze decyzji administracyjnej, po zasięgnięciu opinii:

• ministra właściwego do spraw nauki, w zakresie zgodności z kierunkami polityki naukowo-technologicznej i innowacyjnej państwa oraz w zakresie badań i prac rozwojowych;

• ministra właściwego ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę, w zakresie zgodności z priorytetowymi kierunkami prowadzenia badań i prac rozwojowych;

• wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce wykonywania działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę ubiegającego się o nadanie statusu centrum badawczo-rozwojowego. 

Przedsiębiorca niebędący jednostką badawczo-rozwojową ubiegający się o nadanie statusu centrum badawczo-rozwojowego składa wniosek do ministra właściwego do spraw gospodarki. Wniosek ten powinien zawierać:

• firmę, siedzibę i adres przedsiębiorcy;

• oznaczenie formy prawnej przedsiębiorcy;

• numer identyfikacji podatkowej (NIP);

• numer REGON;

• dane dotyczące przychodów netto za poprzedni rok obrotowy, w tym ze sprzedaży wytworzonych przez siebie wyników badań lub prac rozwojowych;

• opis badań lub prac rozwojowych prowadzonych przez przedsiębiorcę, w tym opis zadań badawczo-rozwojowych zrealizowanych w ostatnim roku obrotowym oraz ich wyników, a także wykaz uzyskanych akredytacji, patentów lub zastosowań w praktyce. 

Do wniosku przedsiębiorca powinien dołączyć następujące dokumenty:

• aktualny odpis z rejestru przedsiębiorców;

• kopię decyzji o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej (NIP);

• kopię decyzji o nadaniu statystycznego numeru identyfikacyjnego REGON;

• zatwierdzone na podstawie odrębnych przepisów sprawozdanie finansowe przedsiębiorcy za rok obrotowy poprzedzający złożenie wniosku wraz z wyszczególnieniem przychodów netto z tytułu sprzedaży badań lub prac rozwojowych;

• raport z badania sprawozdania finansowego, o którym mowa w pkt 4, wraz z opinią biegłego rewidenta;

• zaświadczenie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o niezaleganiu z zapłatą podatków;

• zaświadczenie miejscowo właściwego oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o niezaleganiu z zapłatą składek na ubezpieczenia społeczne i składek na ubezpieczenie zdrowotne;

• zaświadczenie właściwego wójta (burmistrza, prezydenta miasta) o niezaleganiu z zapłatą podatków i opłat lokalnych;

• w przypadku spółki handlowej powstałej w wyniku komercjalizacji lub prywatyzacji jednostki badawczo-rozwojowej - informację o wysokości ulg podatkowych przysługujących tej jednostce badawczo-rozwojowej w ostatnim roku obrotowym jej działalności.

Obowiązki informacyjne

Przedsiębiorca, który już uzyskał status centrum badawczo-rozwojowego, musi składać ministrowi właściwemu do spraw gospodarki w terminie 14 dni od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok sprawozdawczy m.in.: zatwierdzone sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy z wyszczególnieniem przychodów netto z tytułu sprzedaży badań lub prac rozwojowych oraz raport z badania tego sprawozdania i opis badań lub prac rozwojowych prowadzonych przez przedsiębiorcę, w tym opis zadań badawczo-rozwojowych zrealizowanych w ostatnim roku obrotowym oraz ich wyników, a także wykaz uzyskanych akredytacji, patentów lub zastosowań w praktyce.

Fundusz innowacyjności 

Centrum badawczo-rozwojowe może tworzyć fundusz innowacyjności.

 Fundusz innowacyjności tworzy się z comiesięcznego odpisu wynoszącego nie więcej niż 20 % przychodów uzyskanych przez centrum badawczo-rozwojowe w danym miesiącu. Odpis ten obciąża koszty działalności centrum badawczo-rozwojowego. Równowartość dokonanych odpisów centrum badawczo-rozwojowe przekazuje na rachunek bankowy funduszu innowacyjności w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca.

Środki funduszu innowacyjności są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym i przeznacza się je na pokrywanie kosztów prowadzenia badań i prac rozwojowych. 

Minister właściwy do spraw gospodarki określi wkrótce, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki wykorzystywania środków funduszu innowacyjności.

Nowe odliczenie w podatku dochodowym  

Nowa ustawa wprowadza wiele zmian w obowiązujących przepisach innych aktów prawnych.

Między innymi, zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (nowy art. 26c), jak i w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (nowy art. 18b) od 1 stycznia 2006 r. pojawi się nowa ulga podatkowa (można powiedzieć: "ulga technologiczna").

A mianowicie, od podstawy obliczenia podatku (opodatkowania) będzie można odliczać wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii, do wysokości i na warunkach określonych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych, uwzględniającym wspólnotowe Wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej.

Za nowe technologie, na potrzeby tego odliczenia, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, nabytą przez podatnika od jednostek naukowych w rozumieniu prawa kraju rejestracji, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki. 

Odliczenia związane z nabyciem nowej technologii nie będą mogły przekroczyć:

• 50 % kwoty wydatków poniesionych na nabycie nowej technologii, dla podatnika będącego mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w roku, w którym nabył prawo do odliczenia albo

• 30 % kwoty wydatków poniesionych na nabycie nowej technologii - dla pozostałych podatników.

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. 2005 r., Nr 179, poz. 1484);

• Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. 2002 r., Nr 72, poz. 665, ze zm.);

• Ustawa z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. 2004 r., Nr 238, poz. 2390 i Nr 273, ze zm.);

• Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.);

• Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm.);

• Rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz. Urz. WE L 10 z 13.01.2001, ze zm.);

• Wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej (Dz. Urz. WE C 74 z 10.03.1998 oraz Dz. Urz. WE C 258 z 9.09.2002)