Samo faktyczne nie wypłacanie nie wystarczy. To wniosek ze środowego wyroku Sądu Najwyższego.
Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w art. 42 ust. 1 stanowi, że premie, nagrody i inne składniki wynagrodzenia (przysługujące za okresy miesięczne) wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Jednak w art. 41 ust. 1 mówi ona, że przy ustalaniu podstawy nie uwzględnia się składników, jeżeli postanowienia układów zbiorowych lub przepisy o wynagradzaniu nie przewidują zmniejszania ich za okres pobierania zasiłku. Chodzi o to - najogólniej mówiąc - żeby pracownik niebrał za to samo (ten sam okres) dwóch wypłat: wynagrodzenia i świadczenia.
Rzeczpospolita 24.05.2005 r.