Dopuszczalna reklama porównawcza asortymentu towarów

Trybunał Sprawiedliwości zajął się niedawno sporem sądowym Lidl przeciwko Colruyt, które mają na terenie Belgii sieci supermarketów, o zakazanie niektórych praktyk w zakresie reklamy porównawczej stosowanych przez Colruyt. Sąd belgijski ten wystąpił bowiem do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na kilka pytań prejudycjalnych dotyczących wykładni europejskiej dyrektywy w sprawie reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej).

Sprawa dotyczy dwóch rodzajów reklamy porównawczej.

W pierwszym przypadku Colruyt porównuje ogólny poziom cen stosowanych przez niego samego z cenami jego konkurentów w odniesieniu do asortymentów porównywalnych towarów i oblicza na tej podstawie kwotę, jaką może zaoszczędzić konsument. Wymieniony wyżej ogólny poziom cen ustalany jest miesięcznie, a następnie rocznie, na podstawie codziennej rejestracji poziomu poszczególnych cen bardzo dużej próbki towarów powszechnego użytku czy to identycznych (towary markowe), czy to podobnych (towary bez marki lub opatrzone znakiem towarowym sprzedającego).

Porady prawne

Drugi rodzaj reklamy polega na stwierdzeniu, że wszystkie towary Colruyt opatrzone czerwoną etykietą z napisem „BASIC” są przez niego sprzedawane po najniższych cenach oferowanych na terytorium Belgii. Wskazany asortyment towarów obejmuje z jednej strony towary markowe, z drugiej zaś towary sprzedawane bez znaku towarowego lub opatrzone znakiem towarowym reklamującego.

W wyroku Trybunału czytamy:

1)      Przesłankę zawartą w art. 3a ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 84/450/EWG z dnia 10 września 1984 r. w sprawie reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz.U. L 250, str. 17), zmienionej dyrektywą 97/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 października 1997 r., od której spełnienia zależy, czy dana reklama porównawcza będzie uznana za dopuszczalną, należy rozumieć w ten sposób, że nie sprzeciwia jej się reklama porównawcza, która dotyczy łącznie asortymentów towarów powszechnego użytku sprzedawanych przez dwie konkurujące ze sobą sieci supermarketów, o ile asortymenty te złożone są po każdej stronie z pojedynczych towarów, które - rozpatrywane parami - spełniają z osobna przesłankę porównywalności zawartą w tym przepisie.

2)      Artykuł 3a ust. 1 lit. c) dyrektywy 84/450, zmienionej dyrektywą 97/55, należy rozumieć w ten sposób, że wymóg, by reklama „porównywała obiektywnie” cechy danych towarów, nie oznacza, iż w razie porównania cen asortymentu porównywalnych towarów powszechnego użytku sprzedawanych w konkurujących ze sobą sieciach supermarketów lub stosowanego przez nie ogólnego poziomu cen asortymentu porównywalnych towarów, które są w tych sieciach sprzedawane, konieczne jest wyraźne i wyczerpujące wskazanie w treści materiału reklamowego porównywanych towarów i cen - czyli zarówno towarów i cen reklamującego, jak i wszystkich jego konkurentów, których porównanie dotyczy.

3)      Artykuł 3a ust. 1 lit. c) dyrektywy 84/450, zmienionej dyrektywą 97/55, powinien być rozumiany w ten sposób, że „możliwymi do zweryfikowania” cechami produktów sprzedawanych przez dwie konkurujące ze sobą sieci supermarketów są w rozumieniu tego przepisu

-      ceny tych produktów;

-        ogólny poziom cen stosowany przez każdą z takich sieci supermarketów w odniesieniu do asortymentu porównywalnych towarów oraz kwotę, jaką może zaoszczędzić konsument, który nabywa takie towary w danej sieci, jeśli produkty te należą faktycznie do asortymentu towarów porównywalnych, na podstawie których ustalono ten ogólny poziom cen.

4)      Artykuł 3a ust. 1 lit. c) dyrektywy 84/450, zmienionej dyrektywą 97/55, należy rozumieć w ten sposób, że jeśli elementy porównania, na których podstawie wskazano w reklamie na daną cechę porównawczą, nie zostały w treści tej reklamy wymienione, cecha ta może być uznana za możliwą do zweryfikowania - zgodnie z zawartym w tym przepisie wymogiem - tylko wówczas, gdy reklamujący wskazuje, w szczególności adresatom reklamy, gdzie i w jaki sposób mogą oni z łatwością zapoznać się z tymi elementami, aby zweryfikować prawdziwość tych elementów porównania jak również prawdziwość danej cechy porównawczej, lub - jeśli nie posiadają oni ku temu stosownych umiejętności - by móc takiej weryfikacji zażądać.

5)      Artykuł 3a ust. 1 lit. a) dyrektywy 84/450, zmienionej dyrektywą 97/55, należy rozumieć w ten sposób, że reklama porównawcza, w której stwierdza się, iż reklamujący oferuje niższe ceny niż jego główni konkurenci, w sytuacji, w której porównanie dotyczyło jedynie próbki towarów, może wprowadzać w błąd, jeśli:

-        z reklamy tej nie wynika, że porównanie dotyczy tylko próbki towarów, nie zaś wszystkich produktów reklamującego,

-        nie wymieniono w niej wziętych pod uwagę elementów porównania i nie poinformowano adresata, gdzie może on się z tymi elementami zapoznać lub

-        dotyczy zbiorczo wachlarza oszczędności, jakich może dokonać konsument robiący zakupy u reklamującego, a nie u konkurentów, bez wskazywania indywidualnie na ogólny poziom cen stosowany przez każdego z tych konkurentów oraz na kwotę, jaką można zaoszczędzić, kupując u reklamującego zamiast u któregoś z tych konkurentów.

Badanie, czy będąca przedmiotem sporu w postępowaniu głównym reklama posiada ww. cechy, Trybunał pozostawił sądowi krajowemu.

ETS zwrócił uwagę, iż ze względu na to, że reklama porównawcza przyczynia się do obiektywnego wydobycia zalet porównywalnych produktów, stymulując w ten sposób konkurencję między dostawcami towarów i usług w interesie konsumentów, wymogi dotyczące reklamy porównawczej należy interpretować w sposób najbardziej dla niej korzystny.

Zdaniem Trybunału, co do zasady jest w zgodzie z ww. dyrektywą reklama porównawcza, która dotyczy łącznie asortymentów towarów powszechnego użytku sprzedawanych przez dwie konkurujące ze sobą sieci supermarketów, o ile asortymenty te złożone są po każdej ze stron z pojedynczych towarów, które - rozpatrywane parami - spełniają z osobna przesłankę porównywalności. Reklama porównawcza może więc dotyczyć łącznie asortymentu towarów, ale jednak, w niektórych przypadkach, taka reklama porównawcza może być - niedozwoloną - reklamą wprowadzającą w błąd.

Chociaż postanowienia dyrektywy nie wymagają, by w takich przypadkach konieczne było wyraźne i wyczerpujące wskazanie w treści materiału reklamowego porównywanych towarów i cen - a więc towarów cen reklamującego i wszystkich jego konkurentów, których porównanie dotyczy, to jednak nakładają one na reklamującego obowiązek wskazania, gdzie i w jaki sposób adresaci reklamy mogą z łatwością zapoznać się z elementami porównania, aby móc zweryfikować ich prawdziwość lub zażądać takiej weryfikacji.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 września 2006 r. w sprawie C-356/04 - Lidl Belgium GmbH & Co KG przeciwko Etablissementen Franz Colruyt NV; http://curia.europa.eu


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika