Myli się ten, kto sądzi, że jedynym istotnym problemem prawa karnego jest - stale powtarzane -to samo pytanie: karać łagodniej czy surowiej, oraz towarzyszący temu akompaniament, że oczywiście ważniejsza od surowości kary jest jej nieuchronność. Tak jakby były one prostą alternatywą.
(...)Można odpowiedzieć, że uzasadnieniem kary jest sprawiedliwość lub potrzeba prewencji albo że nie mamy żadnego prawa karania, co prowadzi do rozmaicie rozumianego abolicjonizmu. Wszystkie one nie tylko są immanentnie zawarte w różnych teoriach kary, ale także - co być może jest ważniejsze - leżą u podstaw proponowanych szczegółowych rozwiązań w sposób często nieuświadomiony.
(...)Na jedno chciałbym z naciskiem zwrócić uwagę, mianowicie, że przystępując do prac, nigdy nie precyzowano podstawowych założeń, którymi autorzy tych projektów i kodeksów kierowali się czy też zamierzali kierować. Najwyraźniej uważali je za same przez się zrozumiałe i oczywiste. Mimo że na przestrzeni tych dziesiątków lat toczyły się na ten temat rozmaite spory i dyskusje.
Otóż nie są one wcale oczywiste. W zależności choćby od tego, czy ten, kto udziela odpowiedzi na postawione na wstępie pytanie, jest świadomie lub nieświadomie tzw. retrybutywistą (wyznawca sprawiedliwościowego uzasadnienia kary), utylitarystą (kierujący się względami praktycznymi) czy abolicjonistą, będzie co innego uważał za ważne i często inaczej projektował poszczególne instytucje kodeksowe.
Rzeczpospolita 25.07.2006 r.