Odpowiedź na pytanie, czy bank może wysłać materiał reklamowy do swojego byłego klienta, wymaga ekwilibrystyki przekraczającej możliwości przeciętnych odbiorców usług finansowych - dowodzi Piotr Bodył Szymala radca prawny, dyrektor obsługi prawnej bankowości inwestycyjnej BZ WBK SA
(...)Taki stan rzeczy jest oszukańczy, gdyż szkodzi konsumentom, których rzekomo miano chronić. Opisanie relacji między art. 23 ustawy o ochronie danych osobowych (uodo) i art. 150 ust. 4 oraz 105a prawa bankowego (pr. bank.) wymaga oprócz wiedzy prawnej umiejętności wróżbiarskich.
(...)Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22 lutego 2005 r. (II SA/Wa 2030/04) stwierdził: „z chwilą całkowitej spłaty kredytu (zamknięcia rachunku bankowego) kończy się prawne zezwolenie na przetwarzanie danych osobowych tych osób, których rachunki zostały zamknięte. Osiągnięty zostaje wówczas cel, w jakim dane te były przetwarzane”.
(...)Dziś wiemy, że ów wyrok nie obronił się podczas instancyjnej kontroli orzeczeń, ale w 2005 r. wywołał prawdziwy biały szkwał.
(...)Konkluzja jest zaskakująca: w zakresie działalności „innej niż kredytowa” i produktów innych niż kredytowe bank może się kontaktować ze swoimi byłymi klientami zgodnie z regułami art. 23 uodo i dopiero wyraźny sprzeciw „osoby, której dane dotyczą” (bazujący na art. 32 ust. 1 pkt 8 uodo), uniemożliwi dalsze przesyłanie materiałów reklamowych takiej osobie. W zakresie marketingu bezpośredniego własnych usług kredytowych zastosowanie znajdowałby art. 105a pr. bank., a na przesłanie niezamówionego druku reklamowego trzeba zgody byłego klienta banku.Co się zaś tyczy przyszłości, to dziwaczne rozróżnienie sytuacji prawnej banku w zależności od tego, czy marketing bezpośredni dotyczy usług kredytowych czy innych, powinno zostać wyrugowane z systemu prawnego, i to na korzyść stosowania ogólnych zasad z uodo.