Naruszenie obowiązków pracowniczych, odpowiedzialność materialna a rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia
Zgodnie z art. 114 KP, pracownik, który ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę wskutek naruszenia obowiązków pracowniczych obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłanki uregulowanej w tym przepisie odpowiedzialności odszkodowawczej są w swej treści odmienne od określonych w art. 52 § 1 pkt 1 KP (czyli przepisu, który pozwala na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z pracownikiem z winy tegoż pracownika). Art. 52 wymaga do rozwiązania umowy o pracę, by pracownik naruszył swoje podstawowe obowiązki i by naruszył je ciężko. Art. 114, który ustala, że pracownik jest zobowiązany do naprawienia szkody nie wymaga naruszenia podstawowych obowiązków (tylko jakichkolwiek), ani też nie wymaga, aby to naruszenie było naruszeniem ciężkim.
W jednym ze swoich wyroków Sąd Najwyższy zgadzając się z taką interpretacją stwierdził, że:
Zobowiązanie pracownika do naprawienia szkody powstaje w przypadku uchybienia każdemu z jego obowiązków, a nie tylko obowiązkowi podstawowemu.

Dlatego ustalenie, że nie zachodziła przyczyna rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia nie wystarcza do ustalenia, że nie zachodzą podstawy do żądania od pracownika naprawienia szkody spowodowanej tymi samymi naruszeniami tych samych obowiązków.
Wyrok SN z dnia 5 maja 1999 r. (I PKN 680/98; OSNAP 2000/13/513)
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?