Prezes spółki może się zwolnić z odpowiedzialności za zaległy podatek
Pewna spółka złożyła deklarację VAT-7 za miesiąc wrzesień 2004 roku, ale nie uiściła przy tym należnego podatku. Powstała zaległość podatkowa i wszczęto postępowanie egzekucyjne, które z uwagi na jego bezskuteczność zostało umorzone. Naczelnik Urzędu Skarbowego orzekł o odpowiedzialności M.M., który w 2004 roku pełnił funkcje prezesa zarządu. M.M. Wskazywał, że kwota wierzytelności została w większości wyegzekwowana. Sprawa trafiła ostatecznie (na skutek kasacji) do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który orzekł, że
Jeżeli po bezskutecznym zakończeniu postępowania egzekucyjnego przeciwko spółce członek zarządu ujawni mienie spółki pozwalające na wyegzekwowanie wprawdzie nie całej, ale części dochodzonej od niego sumy, nie będzie odpowiadał za pozostałą (niezaspokojoną i nieznaczna) część zaległości podatkowej spółki.
NSA wytknął procedującym wcześniej organom, iż do zaległości podatkowej spółki D., powstałej w październiku 2004 roku, z niezrozumiałych powodów stosowały przepisy obowiązujące do 31 stycznia 2002 roku. Z dniem 1 stycznia 2003 r. weszła bowiem w życie istotna zmiana art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do ostatniej z trzech przesłanek egzoneracyjnych (zwalniających z odpowiedzialności) przy odpowiedzialności członka zarządu. Do wskazanej wyżej daty członek zarządu uwalniał się od odpowiedzialności wtedy, gdy wskazał mienie, z którego egzekucja jest możliwa. Po tej dacie wystarczającym jest, by wskazał mienie spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych w znacznej części (art. 116 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w brzmieniu nadanym ustawą z 12 września 2002 r., Dz.U. nr 169, poz. 1387). Stąd jeśli po bezskutecznym zakończeniu postępowania egzekucyjnego przeciwko spółce członek zarządu ujawni mienie spółki pozwalające na wyegzekwowanie wprawdzie nie całej, ale części dochodzonej od niego sumy, nie będzie odpowiadał za pozostałą (niezaspokojoną i nieznaczna) część zaległości podatkowej spółki.
Warto też zwrócić uwagę na inny aspekt sprawy. Otóż skarżący w kasacji podniósł zarzut naruszenia prawa procesowego - art. 121 § 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej - poprzez błędne ustalenie i ocenę stanu faktycznego wpływającą na wynik sprawy poprzez niewłaściwą ocenę dowodów i pominięcie faktów wskazujących na bierna postawę wierzyciela w trakcie postępowania egzekucyjnego. Odnosząc się do tego zarzutu NSA zauważył, że sąd administracyjny nie stosuje przepisów Ordynacji podatkowej. W granicach sądowej kontroli legalności decyzji nie mieści się uprawnienie do samodzielnego ustalania i oceny stany faktycznego.
Wyrok NSA z dnia 26 listopada 2009 roku, sygn. akt II FSK 927/08
Zespół
e-prawnik.pl
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?