Zamiar przywłaszczenia rzeczy ruchomej nie jest przestępstwem

Art. 284 § 2 kodeksu karnego stanowi, że kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.  

Sąd Najwyższy orzeczeniem rozstrzygnął, że zamiar przywłaszczenia rzeczy powierzonej (art. 284 § 2 kk), realizujący się w rozporządzeniu przez sprawcę tą rzeczą jak własną (animus rem sibi habendi) nie obejmuje nieuprawnionego (niezgodnego z wolą powierzającego) wykorzystania jej, nawet w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, o ile nie towarzyszy mu cel definitywnego włączenia tej rzeczy do majątku sprawcy.

Wykorzystanie rzeczy powierzonej dla własnego celu bez jednoczesnego zamiaru jej przywłaszczenia, czyli chęci traktowania jej jako własnej nie może być traktowane jako przestępstwo przywłaszczenia. Samo bowiem wykorzystanie tej rzeczy we własnym interesie nie jest tożsame z wolą definitywnego wyłączenia tej rzeczy z majątku powierzającego i włączenia jej  do majątku naruszającego. Zamiar jest niewystarczający dla zakwalifikowania takiego zachowania jako przestępstwo przywłaszczenia, gdy brak definitywnego włączenia. 

Zespół
e-prawnik.pl