Zasady prowadzenia ewidencji działalności gospodarczej obowiązujące od 1 stycznia 2004r. do 1 października 2008 r.

Zasady ewidencji działalności gospodarczej obowiązujące do dnia 31 grudnia 2003 r.

Do dnia 31 grudnia 2003 r. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą funkcjonowały na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Ewidencja prowadzona była przez urzędy gminy właściwe ze względu na miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Organem ewidencyjnym był wójt, burmistrz lub prezydent miasta. W zgłoszeniu do ewidencji należało określić wnioskodawcę, jego adres zamieszkania, rodzaj i formę prowadzonej działalności (np. spółka cywilna, w tym przypadku zgłoszeniu podlegały też nazwiska pozostałych wspólników), miejsce jej prowadzenia, datę rozpoczęcia działalności. Do zgłoszenia należało dołączyć dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu, w którym stale wykonywana była działalność. Po dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej organ ewidencyjny dostarczał w ciągu 14 dni zaświadczenie o jego dokonaniu. Odmowa dokonania wpisu była decyzją administracyjną. Jej podstawą mógł być brak prawa do wykonywania działalności gospodarczej przez wnioskodawcę (stwierdzony prawomocnym orzeczeniem sądu), nieusunięte w terminie braki formalne zgłoszenia, zgłoszenie działalności nieobjętej takim obowiązkiem zgodnie z ustawą. Decyzja odmowna mogła być zaskarżona do organu wyższego stopnia, a ostatecznie do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zasady ewidencji działalności gospodarczej, obowiązujące od 1 stycznia 2004 r.

Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997r. o Krajowym Rejestrze Sądowym w swym pierwotnym brzmieniu nakładała na osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą obowiązek rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym począwszy od dnia 31 grudnia 2003r., a następnie, po znowelizowaniu - od dnia 31 grudnia 2005r. Od dnia 1 stycznia 2006r. ewidencję działalności gospodarczej miał ostatecznie zastąpić rejestr przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Jednak w ustawie z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo działalności gospodarczej oraz niektórych innych ustaw zrezygnowano z pomysłu zastąpienia wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wpisem do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym i uregulowano nowe zasady funkcjonowania ewidencji działalności gospodarczej w art. 7 – 7i ustawy Prawo działalności gospodarczej.

Jaki organ jest właściwy do prowadzenia ewidencji działalności gospodarczej?

Ewidencję działalności gospodarczej prowadzi gmina właściwa dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, a wpisu do ewidencji dokonuje wójt, burmistrz albo prezydent miasta, który jest organem ewidencyjnym. Miejscem zamieszkania przedsiębiorcy jest miejscowość, w której przebywa przedsiębiorca z zamiarem stałego pobytu.

Dla zachowujących miejsce stałego pobytu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

1. obywateli polskich,

2. obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi,

3. obywateli państw, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy międzynarodowe, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej

- podejmujących działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, właściwość miejscową gminy dla celów ewidencyjnych określa się według głównego miejsca wykonywania tej działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Punkt 3) dotyczy cudzoziemców którzy:

• nie są obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi,

ani

• nie będąc obywatelami wymienionych powyżej państw, nie posiadają: zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich, zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w związku z okolicznością o której mowa w art. 53 ust. 1 pkt 7, 13, 14, ustawy o cudzoziemcach (Dz.U. z 2006 r., nr 234, poz. 1694), zgody na pobyt tolerowany, nie korzystają z ochrony czasowe, nie są członkami rodzin obywateli UE.