Czy Wnioskodawca ma prawo do kontynuacji amortyzacji wg stawki 10% rocznie wartości obiektu, czy w związku (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 07 września 2010r.), uzupełnionym w dniu 19 listopada 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości kontynuacji amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego ? jest nieprawidłowe,
• określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzowania wskazanego we wniosku środka trwałego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 września 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości kontynuacji amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego oraz określenia właściwej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 listopada 2010r. Znak: IBPBI/1/415-849/10/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 listopada 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przez okres kilkunastu lat Wnioskodawca prowadził działalność handlową w formie spółki cywilnej w budynku dzierżawionym na podstawie umowy najmu.

W roku 2004 dokonał zakupu części ww. obiektu, w którym do roku 2009 dalej kontynuowana była działalność handlowa. Lokal ten jako właściciel wydzierżawiał spółce, w której był wspólnikiem. Równocześnie uzyskiwał z tytułu najmu przychody, które były opodatkowane w ramach działalności gospodarczej jednoosobowej, którą założył. Kosztami była amortyzacja lokalu wg stawki 10% w skali roku.

W roku 2009 Wnioskodawca postanowił rozbudować całą zakupioną część budynku. Z tego powodu działalność spółki została przeniesiona do innego lokalu.

Rozbudowa polegała na wyburzeniu działowych ścian, przebudowie pomieszczeń wewnątrz budynku, przebudowie klatek schodowych, wymianie i przebudowie konstrukcji dachowej, wymianie stolarki, instalacji elektrycznej, c.o., położeniu elewacji. Wszystkie te prace zostały wykonane w obrębie starych granic.

W styczniu 2010r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na użytkowanie rozbudowanego budynku. Część tego obiektu wykorzystuje na prowadzenie działalności handlowej jednoosobowej z powodu rozwiązania spółki, pozostała powierzchnia jest wydzierżawiana. Po rozbudowie kontynuuje amortyzację wg tej samej stawki, tj. 10% rocznie.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

• w roku 2004 zakupił 27/100 części budynku stanowiącego całość. Budynek ten wcześniej wykorzystywany był na działalność handlowo-usługową,
• jest trzech właścicieli pozostałej części budynku,
• działalność w zakresie najmu rozpoczął w dniu 01 lipca 2004r.,
• w wyniku przeprowadzonych prac budowlanych zakupiona część budynku stała się samodzielnym środkiem trwałym (wybudowano m.in. niezależne klatki schodowe). Powstał obiekt stanowiący odrębną nieruchomość.
• powierzchnia w budynku opisanym wyżej wykorzystywana do prowadzonej działalności przed rozbudową stanowiła 60 m²,, chociaż cała powierzchnia jego części w całym obiekcie wynosiła 130 m² (70 m² wymagało kapitalnego remontu i nie było wykorzystywane do działalności), m.in. dlatego powstała konieczność rozbudowy. Po zakończeniu rozbudowy powierzchnia użytkowa wynosi 210 m².
• środek trwały, o którym mowa we wniosku zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych należał do grupy 1, rodzaj 103 (budynki handlowo-usługowe). Po rozbudowie również należy do tej samej grupy KŚT.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku powyższym mam prawo do kontynuacji amortyzacji wg stawki 10% rocznie wartości obiektu, czy w związku z rozbudową musi zastosować inną stawkę czyli 2,5% rocznie...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do amortyzacji wg stawki 10% rocznie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a ? 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być spełniające powyższe kryteria m.in. budynki i lokale będące przedmiotem odrębnej własności.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do treści art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zastosowanie właściwej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, pod poz. 01 dla środków trwałych o Symbolu KŚT grupa 10 ? Budynki niemieszkalne ? podgrupa 103 ? została określona stawka amortyzacyjna w wysokości 10%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2004r. Wnioskodawca nabył 27/100 części nieruchomości budynkowej, w której prowadzona była działalność handlowa w formie spółki cywilnej. W 2009r. Wnioskodawca postanowił rozbudować całą zakupioną część budynku. W wyniku przeprowadzonych prac budowlanych zakupiona część budynku stała się samodzielnym środkiem trwałym (wybudowano m.in. niezależne klatki schodowe). Powstał obiekt stanowiący odrębną nieruchomość. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych ww. składnik majątku należał do grupy 1, rodzaj 103 (budynki handlowo-usługowe). Po rozbudowie również należy do tej samej grupy KŚT.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w wyniku przeprowadzonych przez Wnioskodawcę prac budowlanych został w istocie wytworzony nowy środek trwały, tj. lokal niemieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Wnioskodawca nie jest już bowiem współwłaścicielem budynku (środka trwałego), który w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej był amortyzowany, lecz wyłącznym właścicielem nieruchomości niemieszkalnej stanowiącej odrębną od budynku nieruchomość (odrębny, nowy, środek trwały) wytworzonej na bazie tego środka trwałego. Zatem Wnioskodawca obowiązany był ustalić wartość początkową wytworzonego składnika majątku, do którego należało zastosować właściwą stawką amortyzacyjną. Tym samym, prawnie niedopuszczalna jest kontynuacja amortyzacji budynku, w którym udziały zostały pierwotnie nabyte przez Wnioskodawcę.

Jeżeli jednak w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, wytworzony składnik majątku został prawidłowo zaliczony (jak wskazano w uzupełnieniu wniosku) do rodzaju 103 KŚT, to Wnioskodawca może przedmiotowy środek trwały amortyzować wg 10% stawki amortyzacyjnej, a więc według stawki określonej w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, dla środków trwałych należących do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 103 ? Kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m² - trwale związane z gruntem.

Nadmienić należy, iż usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju KŚT decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości kontynuacji amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego ? jest nieprawidłowe,
• określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzowania wskazanego we wniosku środka trwałego ? jest prawidłowe.
  
  

Jednocześnie informuje się, iż w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do sposobu ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, gdyż kwestia ta nie była przedmiotem, ani pytania, ani stanowiska zawartego we wniosku. Jeżeli jednak Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji indywidualnej w tej kwestii, to może w tym zakresie wystąpić z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.