Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup usługi rekreacyjnej dla pracowników ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2010r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup usługi rekreacyjnej dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna zajmuje się działalnością w zakresie oprogramowania, przetwarzania danych oraz działalnością związaną z bazami danych. Zatrudnia 29 pracowników. Są to informatycy, którzy pracują przy komputerze przez 8 godzin. Ze środków obrotowych, spółka zakupuje usługę rekreacyjną dla pracowników. Korzystanie z tych usług ma na celu zwiększenie ich wydajności. Usługa ta polega na korzystaniu przez pracowników z rekreacji takich jak gimnastyka, sauna, siłownia, gra w squasha. Przy czym uczestnictwo w tych zajęciach jest dobrowolne i nie wszyscy pracownicy z nich korzystają. Na koniec miesiąca spółka otrzymuje fakturę za tę usługę. Jej wartość jest uzależniona od ilości osób uczestniczących w zajęciach. Spółka nie posiada wykazu imiennego. Zakupiona usługa jest związana z działalnością opodatkowaną.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty związane z zakupioną usługą są kosztem podatkowym dla spółki (kosztem podatkowym wspólników - trzech wspólników)...

(pytanie wymienione we wniosku jako pierwsze)

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup usługi rekreacyjnej jest kosztem podatkowym, ponieważ jest związany pośrednio z działalnością gospodarczą. Zwiększa przychody spółki; pracownicy po pracy umysłowej regenerują swoje siły do lepszej i wydajniejszej pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione dla zachowania źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Wskazane we wniosku wydatki na zakup usługi rekreacyjnej nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy, jako nie mogące stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu konieczne jest zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 42 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Przez działalność socjalną, w myśl art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl art. 3 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Jeżeli więc Wnioskodawca zatrudnia 29 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, to zobowiązany jest do utworzenia i prowadzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Stosownie do art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

• podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
• odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że ze środków obrotowych Spółka zakupuje usługi rekreacyjne dla swoich pracowników. Jak wskazał Wnioskodawca korzystanie z tych usług ma na celu zwiększenie wydajności pracowników oraz zwiększa przychody spółki, gdyż pracownicy po pracy umysłowej regenerują swoje siły do lepszej pracy.

W świetle definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w powołanej powyżej ustawie o podatku dochodowym, jeśli poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu może być on dla celów podatkowych zaliczony do kosztów uzyskania przychodu poza przypadkami wydatków wyraźnie wymienionych w art. 23 tej ustawy, które to nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, jeżeli wydatki na zakup usług rekreacyjnych dla pracowników nie są w istocie finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, lecz ze środków obrotowych Spółki i nie stanowią działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (których zaliczenie w ciężar kosztów uzyskania przychodów winno odbywać się poprzez odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych) to mogą, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Wskazać przy tym należy, iż dokonanie oceny, czy ponoszenie przez Spółkę wskazanych we wniosku wydatków stanowi w istocie działalność socjalną, która winna być finansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, wykracza poza ramy indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Kwestii tej bowiem nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, w myśl art. 14 § 1 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Jednocześnie nadmienić należy, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.