Czy w związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie (...)

4.3.2010

Czy w związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07 w zakresie odliczania VAT od nabycia paliwa do napędu niektórych pojazdów, stan faktyczny upoważnia Wnioskodawcę do odliczania 100% podatku VAT zawartego w fakturze zakupu opisanego środka transportu oraz do odliczania podatku VAT od nabycia paliwa do napędu tego pojazdu?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2009r. (data wpływu 1 grudnia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2010r. (data wpływu 3 marca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT zawartego w fakturze zakupu, opisanego we wniosku środka transportu oraz do odliczenia podatku VAT od nabycia paliwa do napędu tego pojazdu ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT zawartego w fakturze zakupu, opisanego we wniosku środka transportu oraz do odliczenia podatku VAT od nabycia paliwa do napędu tego pojazdu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 21 lutego 2010r. (data wpływu 3 marca 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 16 lutego 2010r. znak: IBPP2/443-983/09/BW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, w dniu 30 października 2009r. nabył samochód dostawczy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3500t. ciężarowy, marki Mercedes Vito. Wnioskodawca wskazał, że samochód ten nie spełnia wymogów technicznych określonych w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie posiada również świadectwa homologacji tego pojazdu.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy zakup jest finansowany w 100% ze środków pomocowych Unii Europejskiej w ramach działania 6.2 ? ?Wsparcie oraz promocja przedsiębiorczości i samozatrudnienia?, priorytet VI PO KL ? ?Rynek pracy otwarty dla wszystkich?. Przedmiotowy środek trwały będzie służył wykonywaniu czynności wyłącznie opodatkowanych (usługi budowlano-montażowe).

Wnioskodawca wskazał, iż w miesiącu zakupu odliczył 60% podatku VAT zawartego w fakturze, zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatkuj od towarów i usług.

Natomiast w piśmie z dnia 321 lutego 2010r. Wnioskodawca oświadczył, że:

dopuszczalna ładowność samochodu będącego przedmiotem zapytania wynosi 860 kg,
samochód marki Mercedes VITO, zakupiony przez niego nie posiada homologacji producenta wskazującej, iż jest to samochód ciężarowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca mając na uwadze tezy w ww. wyroku TSWE oraz wyjaśnienia Ministra Finansów w przedmiotowej sprawie, uważa, iż kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu właściwej dla samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3.5 tony. Tym samym nie posiada prawa do odliczania VAT od nabycia paliwa do napędu tego pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy van;
pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.
: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno ? montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1?4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Stosownie natomiast do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: ?Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika?.

Z kolei art. 25 ust. 1 pkt 3a tej ustawy ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów, brzmiał następująco:?Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg?.

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku ? 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę ?stand still? (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie ?prawo krajowe? odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula ?stand still? nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, oraz paliwa do ich napędu, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego Wnioskodawca, w dniu 30 października 2009r. nabył samochód dostawczy marki Mercedes Vito. Wnioskodawca wskazał, że jest to samochód ciężarowy, o dopuszczalnej masie całkowitej do 3500t .

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy samochód służy tylko do wykonywania działalności opodatkowanej VAT.

Natomiast w piśmie z dnia 21 lutego 2010r. Wnioskodawca wskazał, że dopuszczalna ładowność samochodu będącego przedmiotem zapytania wynosi 860 kg oraz przedmiotowy samochód nie posiada homologacji producenta wskazującej, iż jest to samochód ciężarowy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny stwierdzić należy, iż na mocy obowiązujących od dnia 22 sierpnia 2005r. przepisów art. 86 ust. 3 i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej zakup, ww. samochodu z uwagi na fakt, iż dopuszczalna masa całkowita pojazdu nie przekracza 3,5 tony i przedmiotowy samochód nie spełnia warunków, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT i samochód ten nie posiada homologacji producenta, iż jest to samochód ciężarowy. Wnioskodawca miał jedynie prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturze VAT dokumentującej zakup samochodu, nie więcej jednak niż 6.000zł.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawcy nie przysługiwało na mocy przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT, prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup paliwa do przedmiotowego samochodu.

Natomiast w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawcy w ogóle nie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu. Również nie byłoby możliwe odliczanie podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do takiego samochodu.

Podkreślić należy, że wprawdzie z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny pojazd, w przypadku których odliczenie z tytułu zakupu samochodu i zakupu paliwa nie przysługuje. Jednakże brak świadectwa homologacji u Wnioskodawcy musiałby wynikać z obiektywnej niemożliwości jego uzyskania. Istotne jest bowiem, aby dla danego typu samochodu świadectwo homologacji w ogóle istniało.

W przedmiotowej sprawie takiego świadectwa homologacji samochód nie posiada, więc podlega ww. ograniczeniom.

Zatem Wnioskodawca dokonując zakupu przedmiotowego samochodu miał prawo skorzystać wyłącznie z częściowego odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury, tj. 60% nie więcej niż 6000 zł. Jednocześnie Wnioskodawca nie miał i nie ma w ogóle prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do napędu ww. samochodu.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.