w zakresie prawa do odliczenia podatku wynikającego z decyzji organu celnego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011r. (data wpływu 30 listopada 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2012r. (data wpływu 23 lutego 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku wynikającego z decyzji organu celnego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku wynikającego z decyzji organu celnego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 lutego 2012r. (data wpływu 23 lutego 2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym jako podatnik czynny VAT, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą m. in. w zakresie agencji celnej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca (podatnik) otrzymuje od innego podmiotu (kontrahenta) zlecenie wykonania usługi wypełnienia dokumentów celnych oraz zgłoszenia towaru do wspólnej procedury tranzytowej. Warunkiem wykonania tej usługi jest posiadanie przez Wnioskodawcę zabezpieczenia należności celnych przypadających od towarów objętych procedurą tranzytu. Podczas tranzytu towar zostaje usunięty spod dozoru celnego (np. kradzież towaru) przez osobę trzecią. W konsekwencji decyzją Naczelnik Urzędu Celnego zobowiązuje podmiot udzielający zabezpieczenia - Wnioskodawcę jako głównego zobowiązanego do zapłaty kwoty podatku od towarów i usług towaru objętego procedurą tranzytu. Kwota ta zostaje przez Wnioskodawcę zapłacona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z decyzji organu celnego, w deklaracji za miesiąc, w którym podatnik otrzymał decyzję, w przypadku gdy towar został usunięty spod dozoru celnego w procedurze tranzytu ...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 1 podatnikami VAT są m.in. osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła. Obowiązek uiszczenia cła ciąży na dłużniku, czyli generalnie na zgłaszającym. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego również na przedstawicielu (agencji celnej) ciąży obowiązek uiszczenia cła. Dlatego też przedstawiciel pośredni może być uznawany za podatnika VAT z tytułu importu towarów, bowiem obowiązek uiszczenia cła ciąży zarówno na przedstawicielu (agencji celnej), jak i jego zleceniodawcy. Okoliczność ta przesądza o tym, że status podatnika VAT z tytułu importu towarów przysługuje obu podmiotom. Stanowisko to zostało już niejednokrotnie potwierdzone przez orzecznictwo sądowe, wskazując dla przykładu wyrok NSA z dnia 6 maja 2009r., sygn. akt I FSK 233/08 czy też wyrok WSA w Krakowie z dnia 9 listopada 2010r., sygn. akt I SA/Kr 1089/10. Orzeczenia te w sposób jednoznaczny stwierdziły, że agencja celna jest podatnikiem podatku VAT. Z orzeczeń tych wynika, że zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT jest import towarów, a obowiązek podatkowy wiąże się z powstaniem długu celnego. Za podatników uznaje się przy tym m.in. podmioty na których ciąży obowiązek zapłaty cła. Oznacza to, że w pewnym sensie postanowienia przepisów celnych kształtują zobowiązania w zakresie podatku VAT i to zarówno od strony podmiotowej i przedmiotowej.

Każdorazowe powstanie długu celnego powoduje powstanie obowiązku podatkowego względem osoby, którą dług celny obciąża, niezależnie od tego czy wykonywała ona czynności, o których mowa w art. 5 VAT. Oznacza to, że aby stać się podatnikiem podatku od towarów i usług agencja celna nie musi dokonać czynności importu, a więc przywozu towarów na polski obszar, gdyż wystarczająca jest okoliczność, że ciąży na niej obowiązek zapłaty cła w związku ze złożonym zgłoszeniem celnym, bowiem ustawodawca nie związał obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z faktem importu towaru, lecz z okolicznością złożenia zgłoszenia celnego.

Za zgłoszenie celne uważa się czynność, w wyniku której podmiot w prawem przewidzianej formie i w sposób określony deklaruje zamiar objęcia towaru daną procedurą celną, w tym również procedurą tranzytu. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że w przypadku procedury tranzytu, główny zobowiązany występując przed organami celnymi zobowiązuje się we własnym imieniu, a nie w imieniu innych osób zapewnić wykonanie tranzytu zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Również przepisy dotyczące odliczenia podatku naliczonego zdają się umożliwiać odliczenie przez przedstawiciela pośredniego. Art. 86 VAT wskazuje, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej. Zaznaczyć trzeba, że zarówno w Kodeksie celnym, jak i ustawie o podatku od towarów i usług nie ma definicji dokumentu celnego. Tym samym wobec braku zdefiniowania dokumentu celnego należy przyjąć, że zarówno decyzje celne, jak również dokumenty SAD są dokumentami celnymi. Na podstawie tych dokumentów podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z nich wynikającego.

Mając na względzie powyższe rozważania należy uznać, że prawo do odliczenia VAT z tytułu importu towarów oderwane jest od kwestii nabycia tego towaru, czyli odliczenia VAT może dokonać również importer, który nie dysponuje tym towarem jak właściciel lub przedstawiciel pośredni, który składając zgłoszenie celne działa w swoim imieniu lecz na rzecz zleceniodawcy. Natomiast agencja celna działająca jako przedstawiciel pośredni wykonuje usługi dające prawo do odliczenia VAT. Należy więc uznać, że agencja celna, będąc podatnikiem VAT z tytułu importu towarów, w ramach świadczenia usług powinna mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z dokumentów celnych.

Wskazać należy również, że naliczenie podatku przez Urząd Celny od towarów usuniętych spod dozoru celnego ma bezpośredni związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT, a zatem nie powinno być przeszkód do odliczenia od podatku należnego kwoty podatku zapłaconego w wyniku otrzymania decyzji Urzędu Celnego określającej kwoty podatku z tytułu importu towarów, bowiem nie zachodzi żadna z okoliczności wyłączających możliwość odliczenia podatku naliczonego wymienionych w art. 88 VAT.

Warto również zaznaczyć, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Podatnik może zostać pozbawiony tego prawa tylko w tych przypadkach, gdy wynika to wprost z obowiązujących przepisów podatkowych. Powinna być zatem preferowana taka wykładnia tych przepisów, która w jak najmniejszym stopniu prowadzi do ograniczenia prawa odliczenia podatku naliczonego. Jakakolwiek rozszerzająca interpretacja przepisów pozbawiających podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego wydaje się niedopuszczalna.

Również orzecznictwo ETS wskazuje na prymat, jeśli chodzi o ocenę prawa do odliczenia, kryterium związku z działalnością gospodarczą rozumianą szeroko (stanowiącą kompleks różnych czynności, również tych, które nie stanowią czynności opodatkowanych) nad związkiem z konkretną czynnością opodatkowaną. Jeśli dana czynność jest wykonywana w kontekście opodatkowanej działalności gospodarczej, to podatnikowi powinno przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Podsumowując, jeżeli Wnioskodawca ma obowiązek zapłaty cła, z tytułu świadczenia usług w zakresie udzielania dla realizowanej w swoim imieniu, lecz na rzecz innych podmiotów procedury tranzytu wspólnotowego, powinien mieć prawo do odliczenia podatku VAT zapłaconego w wyniku decyzji, wydanej przez organ celny, w związku z usunięciem towaru spod dozoru celnego, ponieważ czynności te mają związek z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 lutego 2012r. Wnioskodawca wskazał jako termin do rozliczenia podatku VAT ? deklarację za miesiąc, w którym podatnik otrzymał decyzję z organów celnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej również dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej ?podatkiem?, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatnikami są również, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

W myśl art. 19 ust. 7 ustawy, obowiązek podatkowy w imporcie towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego z zastrzeżeniem ust. 8 i 9.

Stosownie do art. 19 ust. 8 ustawy, w przypadku objęcia towarów procedurą celną: uszlachetniania czynnego w systemie ceł zwrotnych, odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, przetwarzania pod kontrolą celną - obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą objęcia towarów tą procedurą.

Zgodnie z art. 19 ust. 9 ustawy, jeżeli import towarów objęty jest procedurą celną: składu celnego, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego w systemie zawieszeń, tranzytu, a od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze i nie powstaje jednocześnie dług celny - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wymagalności tych opłat.

Stosownie do powyższego zauważyć należy, iż każdorazowe powstanie długu celnego powoduje powstanie obowiązku podatkowego względem osoby, którą dług celny obciąża, niezależnie od tego czy wykonuje ona czynności, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT.

Zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT jest import towarów, sam zaś obowiązek podatkowy wiąże się z chwilą powstania długu celnego.

Regulacje w zakresie powstania długu celnego zawiera Rozdział 2 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 302 z dnia 19 października 1992r., str. 1, ze zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307), w tym m.in. przepisy art. 201, art. 202 i art. 203.

I tak, zgodnie z art. 201 ust. 1 lit. a i ust. 2 ww. rozporządzenia, dług celny w przywozie powstaje w wyniku dopuszczenia do obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.

Ponadto w myśl art. 202 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia, dług celny w przywozie powstaje z chwilą nielegalnego wprowadzenia towaru w wyniku:

1. nielegalnego wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty towaru podlegającego należnościom przywozowym, lub
2. nielegalnego wprowadzenia na pozostałą część obszaru celnego Wspólnoty towaru podlegającego należnościom przywozowym i znajdującego się w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.
   
   

Nielegalnym wprowadzeniem towaru w rozumieniu niniejszego artykułu jest każde wprowadzenie dokonane z naruszeniem przepisów art. 38-41 i art. 177 tiret drugie.

Ponadto w myśl art. 203 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia, dług celny w przywozie powstaje w wyniku usunięcia spod dozoru celnego towaru podlegającego należnościom przywozowym z chwilą usunięcia towaru spod dozoru celnego.

W myśl art. 203 ust. 3 ww. rozporządzenia, dłużnikami są:

• osoba, która usunęła towar spod dozoru celnego,
• osoby, które uczestniczyły w tym usunięciu, i które jednocześnie wiedziały lub powinny były wiedzieć, że towar zostaje usunięty spod dozoru celnego,
• osoby, które nabyły lub posiadały towar, i które w chwili jego nabycia lub wejścia w jego posiadanie wiedziały bądź powinny były wiedzieć, że jest to towar usunięty spod dozoru celnego, i
• odpowiednio osoba zobowiązana do wykonania obowiązków wynikających z czasowego składowania towaru lub wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar ten został objęty.
  
  

Na wszystkich tych osobach w związku z postanowieniami art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT ciąży także obowiązek zapłaty podatku od importu.

Stosownie do powyższego za podatników uznaje się zatem podmioty, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła. Oznacza to, że w pewnym sensie istotnie ? jak wskazał Wnioskodawca ? postanowienia przepisów celnych kształtują zobowiązania w zakresie podatku VAT i to zarówno od strony podmiotowej i przedmiotowej. Każdorazowe powstanie długu celnego powoduje powstanie obowiązku podatkowego względem osoby, którą dług celny obciąża niezależnie od tego czy osoba ta wykonywała czynności, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym jako podatnik czynny VAT, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą m. in. w zakresie agencji celnej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca (podatnik) otrzymuje od innego podmiotu (kontrahenta) zlecenie wykonania usługi wypełnienia dokumentów celnych oraz zgłoszenia towaru do wspólnej procedury tranzytowej. Warunkiem wykonania tej usługi jest posiadanie przez Wnioskodawcę zabezpieczenia należności celnych przypadających od towarów objętych procedurą tranzytu. Podczas tranzytu towar zostaje usunięty spod dozoru celnego (np. kradzież towaru) przez osobę trzecią. W konsekwencji decyzją Naczelnik Urzędu Celnego zobowiązuje podmiot udzielający zabezpieczenia - Wnioskodawcę jako głównego zobowiązanego do zapłaty kwoty podatku od towarów i usług towaru objętego procedurą tranzytu. Kwota ta zostaje przez Wnioskodawcę zapłacona.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą jest zarówno podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, jak i w sprawie będącej przedmiotem wniosku podatnikiem w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 o 19 oraz art. 124.

W przypadku importu towarów kwotę podatku naliczonego, w myśl. art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy, stanowi suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 5 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu importu towarów - w przypadkach, o których mowa w art. 33a (przepis ten dotyczy sytuacji, w której towary zostaną objęte na terytorium kraju procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c ww. Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92).

Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 6 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi różnica podatku, o której mowa w art. 29 ust. 18 i art. 37.

W myśl art. 33 ust. 1-3 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Jeżeli organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości. Naczelnik urzędu celnego może określić kwotę podatku w decyzji dotyczącej należności celnych.

Po przyjęciu zgłoszenia celnego podatnik może wystąpić do naczelnika urzędu celnego o wydanie decyzji określającej podatek w prawidłowej wysokości.

W przypadkach innych niż określone w art. 33 ust. 1-3 kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów określa naczelnik urzędu celnego w drodze decyzji ? art. 34 ust. 1 ustawy.

Stosownie zaś do art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany zapłacić różnicę między podatkiem wynikającym z decyzji naczelnika urzędu celnego, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz w art. 34, a podatkiem pobranym przez ten organ, w terminie 10 dni, licząc od dnia doręczenia tych decyzji.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż skoro zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 6 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi różnica podatku, o której mowa m. in. w art. 37, to kwota podatku od towarów i usług określona decyzją Naczelnika Urzędu Celnego zobowiązującą podmiot udzielający zabezpieczenia - Wnioskodawcę jako głównego zobowiązanego do zapłaty kwoty podatku od towarów i usług towaru objętego procedurą tranzytu stanowi podatek naliczony w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 6 ustawy.

W tym miejscu należy również zauważyć, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom VAT, o których mowa w art. 15. Są to zatem wyłącznie podatnicy prowadzący działalność gospodarczą (w rozumieniu ustawy). Prawa do odliczenia podatku nie mają natomiast podatnicy, o których mowa w art. 17, chyba że jednocześnie mają status podatników z racji wykonywania działalności gospodarczej.

Jak wynika z opisu sprawy, naliczony przez organ celny decyzją skierowaną do podatnika (Wnioskodawcy) podatek VAT od towarów usuniętych spod dozoru celnego ma bezpośredni związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych tym podatkiem.

Mając zatem powyższe na uwadze, skoro - jak wykazano powyżej - Wnioskodawca jest zarówno podatnikiem, o którym mowa w art. 15 jak i art. 17 ustawy, zaś podatek określony decyzją naczelnika urzędu celnego od towaru usuniętego spod dozoru celnego podczas stosowania procedury tranzytu ma bezpośredni związek z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych (wypełnienia dokumentów celnych oraz zgłoszenia towaru do wspólnej procedury tranzytowej), należy uznać, że w przedmiotowej sprawie kwota podatku wynikająca z decyzji naczelnika urzędu celnego skierowanej do Wnioskodawcy stanowi podatek naliczony, o którym mowa w art. 86 ust. 2 pkt 6 ustawy.

Wnioskodawcy zatem, w myśl art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje prawo dokonania odliczenia podatku naliczonego wynikającego z decyzji naczelnika urzędu celnego od podatku należnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Stosownie do art. 86 ust. 11 i ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Stosownie do treści przywołanych przepisów prawo do obniżenia podatku należnego powstaje za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny (w tym przypadku decyzję naczelnika urzędu celnego). Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w powyższym terminie, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za następny okres rozliczeniowy ? art. 86 ust. 11 ww. ustawy. Gdyby zaś nie dokonał tego w powyższy sposób, przysługuje mu jeszcze prawo do obniżenia kwoty podatku należnego poprzez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego ? art. 86 ust. 13 ustawy.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT zapłaconego w wyniku decyzji wydanej przez organ celny ? w związku z usunięciem towaru spod dozoru celnego - w deklaracji za miesiąc, w którym otrzymał decyzję z organów celnych, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.