Czy kwota kosztów naprawy powypadkowej, którą nie został obciążony pracownik zgodnie z przepisami (...)

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ? Miejski Zakład Komunikacji do realizacji usług komunikacyjnych posiada tramwaje i autobusy, które w trakcie eksploatacji uczestniczą w kolizjach drogowych, w wyniku których ze względu na uszkodzenia są likwidowane bądź poddawane naprawom powypadkowym. Pojazdy te nie są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Powstałe straty z tytułu likwidacji bądź koszty napraw powypadkowych powstałe z winy pracowników Miejskiego Zakładu Komunikacji, tj. kierowcy bądź motorniczego prowadzącego pojazd zwracane są przez pracowników na podstawie noty księgowej obciążeniowej wystawionej na pracownika Miejskiego Zakładu Komunikacji na podstawie kosztorysu na naprawę powypadkową.

Zgodnie z art. 119 Kodeksu pracy Zakład ustala odszkodowanie w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

W związku z powyższym Zakład wystawia noty księgowe nie na całość odszkodowania, lecz do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

I tak na przykład:

Sporządzony kosztorys na naprawę powypadkową autobusu sporządzono na kwotę 23.599.96 zł, a nota księgowa obciążająca pracownika kosztami naprawy powypadkowej wystawiona została na kwotę 10.150,44 zł, tj. wysokość odszkodowania została ograniczona do kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy kwota kosztów naprawy powypadkowej, którą nie został obciążony pracownik zgodnie z przepisami Kodeksu pracy tj. powyżej wysokości kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody, stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik wyrządził szkodę nieumyślnie, nie dochował należytej ostrożności, co doprowadziło do uszkodzenia pojazdu. W stosunku do zakładu pracy, który poniósł szkodę pracownik odpowiada w sposób ograniczony. Ta ograniczona odpowiedzialność ma jednak zastosowanie tylko wtedy, gdy niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych posiada cechy winy nieumyślnej.

Zgodnie bowiem z art. 119 Kodeksu pracy odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższyć kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Miejski Zakład Komunikacji uważa również, że kwota kosztów naprawy powypadkowej autobusu powyżej kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody, którymi nie jest obciążony pracownik, bo nie może być w świetle przepisów Kodeksu pracy - art. 119, nie stanowi przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta,
2. działalność wykonywana osobiście,
3. pozarolnicza działalność gospodarcza,
4. działy specjalne produkcji rolnej,
5. nieruchomości lub ich części,
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą,
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c),
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
     a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
     b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
     c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
     d) innych rzeczy,
     - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit.
   a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany,
9. inne źródła.
   
   

Zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

W efekcie zwolnienia pracownika z części kosztów naprawy powypadkowej, którą nie został obciążony zgodnie z przepisami art. 119 Kodeksu pracy, tj. powyżej wysokości kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody, nie wystąpił u pracownika trwały przyrost majątku. Oznacza to brak zobowiązania pieniężnego, skutkiem czego nie wystąpi po stronie pracownika określona korzyść.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż ww. środki pieniężne, którymi nie jest obciążony pracownik zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, nie będą stanowiły dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie zaistniałego stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-512/08-2/MM, interpretacja indywidualna