Sprzedaż przez osobę fizyczną działek przeznaczonych pod zabudowę.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży dziełek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2000 Wnioskodawca wraz z dwoma osobami fizycznymi nabył 30 ha gruntów rolnych. Nabywcy nie prowadzą działalności gospodarczej w obszarze handlu nieruchomościami (gruntów, budynków, budowli itp.). Grunty te miały być podzielone na trzech nabywców i częściowo przeznaczone pod budowę domów jednorodzinnych (prywatnie używanych ? nie do dalszej odsprzedaży), pozostały teren miał być używany do celów rekreacyjnych przez właścicieli (nabywców). W wyniku wejścia w życie w roku 2004 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, część tych gruntów została przekształcona na tereny o przeznaczeniu: do zabudowy mieszkaniowej, usługowej (cel sanatoryjno-uzdrowiskowy), leczniczo-rehabilitacyjnej oraz turystycznej. Wobec zaistniałych warunków właściciele zdecydowali się do częściowego podziału gruntów i dalszej ich odsprzedaży. W związku z tym, że teren jest duży wydzielono z jego części 18 działek celem ich sprzedaży. Są to działki z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe. Nabywcami są osoby niespokrewnione ze zbywcą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż majątku prywatnego (w tym przypadku działek wydzielonych z gruntu używanego do celów prywatnych) jest podstawą do odprowadzenia należnego podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a także art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. używanie, sprzedaż bądź też inne zadysponowanie prywatnym majątkiem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podatkowi od towarów i usług podlegają czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Osoba fizyczna dokonująca sprzedaży własnego majątku prywatnego nie staje się podatnikiem w rozumieniu powyższych przepisów, nawet jeśli wykracza to poza incydentalną sprzedaż i przybiera charakter sukcesywny.

Dla potwierdzenia swego stanowiska Podatnik powołał wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1254/05.

W dniu 21 grudnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-258/07-2/HW stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2007 r. (data wpływu 24 września 2007 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 14 stycznia 2008 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 11 lutego 2008 r. nr ILPP1/443/W-11/08-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 22 lutego 2008 r.).

W dniu 21 marca 2008 r. wpłynęła do tut. Organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji Ministra Finansów oraz orzeczenie Skarżącej zwrotu kosztów postępowania wywołanego skargą.

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 980/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację. W dniu 11 września 2008 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA. Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1852/08 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego ? biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2010 r., sygn. akt l FSK 1852/08 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 980/08 ? stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (?).

Na podstawie powyższych zapisów stwierdzić należy, iż grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem ?podatnik? tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia ?częstotliwości?, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku działek, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykonywania w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca wraz z dwoma osobami fizycznymi nabył 30 ha gruntów rolnych. Grunty te miały być podzielone na trzech nabywców i częściowo przeznaczone pod budowę domów jednorodzinnych, pozostały teren miał być używany do celów rekreacyjnych przez właścicieli. Nabywcy nie prowadzą działalności gospodarczej w obszarze handlu nieruchomościami (gruntów, budynków, budowli itp.).

W wyniku zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, część tych gruntów została przekształcona na tereny o przeznaczeniu: do zabudowy mieszkaniowej, usługowej (cel sanatoryjno-uzdrowiskowy), leczniczo-rehabilitacyjnej oraz turystycznej. Wobec powyższego właściciele zdecydowali się do częściowego podziału gruntów i dalszej ich odsprzedaży. W związku z tym, że teren jest duży wydzielono z jego części 18 działek celem ich sprzedaży. Są to działki z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe. Nabywcami są osoby niespokrewnione ze zbywcą.

Z powyższego wynika, iż dostawę dziełek w przedmiotowej sprawie uznać należy za transakcję okazjonalną czyli taką, która nie była czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl ww. art. 15 ustawy, w odniesieniu do dostawy działek, gdyż nic nie wskazuje aby dokonując sprzedaży działek działał w takim charakterze.

Nie można bowiem stwierdzić, że w chwili zakupu gruntu zamiarem Wnioskodawcy była jego późniejsza sprzedaż. Zainteresowany wskazał, iż nabycia dokonał celem budowy domu jednorodzinnego oraz wykorzystywania pozostałej części nieruchomości na cele rekreacyjne.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że grunt nie został nabyty w celu odsprzedaży czy też wykorzystywania w ramach działalności gospodarczej, ale z zamiarem budowy domu, a więc nie w celach handlowych, lecz prywatnych. Wnioskodawca sprzedając działki korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, jeśli grunt nabyty został do celów prywatnych, stwierdzić należy, że sprzedaż jego części podzielonej na 18 działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych dwóch właścicieli gruntu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.