Czy obciążenia dokonywane przez firmę niemiecką za pracę niemieckiego dyspozytora stanowią dla (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2012 r. (data wpływu 3 września 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie importu usługi nabywanej od kontrahenta niemieckiego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie importu usługi nabywanej od kontrahenta niemieckiego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych i budowlanych m.in. na terenie Niemiec. Zainteresowany ma podpisaną umowę z firmą niemiecką na wykonywanie usług przewozowych (transport mebli wraz z montażem do klientów niemieckiej firmy). W ramach umowy, firma niemiecka obciąża Wnioskodawcę rachunkami z następujących tytułów:

1. za paliwo zużyte przy usługach dla firmy w Niemczech płacone kartą niemieckiego kontrahenta;
2. za pracę niemieckiego dyspozytora;
3. 10% prowizję od wystawionych przez Zainteresowanego faktur;
4. za brakujące dokumenty, potwierdzające zdanie mebli na magazynie na terenie Niemiec;
5. za brak potwierdzenia wpłaty pieniędzy pobranych od klienta w Niemczech;
6. za ubrania robocze wykorzystywane do usług świadczonych dla firmy na terenie Niemiec;
7. za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi.
   
   

Niemiecka strona nie naliczyła podatku od wartości dodanej i wykazała powyższe przychody jako WDT.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca poinformował, że wszystkie opisane obciążenia wynikają z jednej umowy podpisanej z podmiotem niemieckim. Kontrahent niemiecki jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (?). Z danych zawartych w umowie i na rachunkach wynika, że kontrahent niemiecki posiada siedzibę na terytorium Niemiec. Dyspozytor niemiecki pracuje w siedzibie firmy kontrahenta. Czynności wykonywane przez niemieckiego dyspozytora polegają na ustaleniu miejsca załadunku towarów, czasu dostawy, planowaniu trasy oraz kontrolowaniu prawidłowej dostawy towaru dla klienta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy obciążenia dokonywane przez firmę niemiecką za pracę niemieckiego dyspozytora stanowią dla Zainteresowanego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów czy import usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe obciążenia stanowią import usług i powinny być opodatkowane przez niego w Polsce, wykazane w poz. 51 i 52 deklaracji VAT-7, ale nie podlegają wykazaniu w informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Nabywca usługi dokonuje rozliczenia na zasadach tzw. ?samonaliczenia? VAT, tj. jednocześnie nalicza podatek należny i odlicza podatek naliczony w tej samej kwocie ? zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik nie wykazuje natomiast przedmiotowych usług w informacji podsumowującej VAT-UE. Wynika to z treści art. 100 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. W omawianym przypadku taka sytuacja nie wystąpiła, w związku z tym omawiane obciążenia mogą stanowić jedynie import usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, iż świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych i budowlanych m.in. na terenie Niemiec. Na podstawie umowy podpisanej z firmą niemiecką, wykonuje usługi przewozowe (transport mebli wraz z montażem do klientów niemieckiej firmy). W ramach tej umowy, firma niemiecka obciąża Wnioskodawcę m.in. rachunkami za pracę niemieckiego dyspozytora. Dyspozytor niemiecki pracuje w siedzibie firmy kontrahenta. Czynności wykonywane przez niemieckiego dyspozytora polegają na ustaleniu miejsca załadunku towarów, czasu dostawy, planowaniu trasy oraz kontrolowaniu prawidłowej dostawy towaru dla klienta. Kontrahent niemiecki jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i posiada siedzibę na terytorium Niemiec.

Z powyższego wynika zatem, iż Zainteresowany nabywa od podatnika niemieckiego usługę zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia, czy obciążenie go przez podatnika niemieckiego kosztami za usługę niemieckiego dyspozytora, stanowi import usług czy też wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W związku z tym, iż jak wyjaśniono powyżej w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, tym samym w przedstawionej sytuacji nie występuje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Podkreślić należy, iż w przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku ? rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? na mocy ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z analizy sprawy wynika, że Zainteresowany spełnia definicję podatnika, wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Po dokonaniu analizy informacji przedstawionych w opisie sprawy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania, zatem miejsce świadczenia nabytej przez Wnioskodawcę usługi, ustalane jest na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

W konsekwencji, miejsce świadczenia ww. usługi, należy ustalić na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w przepisie art. 28b ust. 1 ustawy.

Tym samym, miejscem świadczenia usługi świadczonej przez kontrahenta z siedzibą w Niemczech na rzecz Zainteresowanego, stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy, jest miejsce w którym usługobiorca posiada siedzibę, a zatem terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że kontrahent niemiecki posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech i nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Co do zasady, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, tj. podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą.

Jednakże podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju (art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy).

W świetle powyższych przepisów, przez import usług rozumie się zatem transakcje spełniające łącznie następujące warunki:

• miejscem świadczenia (opodatkowania) usługi ? zgodnie z przepisami ? jest terytorium Polski,
• usługodawcą jest podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności poza terytorium Polski, niezależnie od tego czy na terenie Unii Europejskiej, czy też poza jej terytorium,
• usługobiorcą jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, bądź osoba fizyczna.
  
  

W świetle powyższego, nabycie przez Zainteresowanego usługi od podmiotu niemieckiego ? podatnika nieposiadającego w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca działalności gospodarczej, stanowi dla Wnioskodawcy import usługi, podlegający opodatkowaniu na terytorium kraju.

Reasumując, obciążenia dokonywane przez firmę niemiecką za pracę niemieckiego dyspozytora stanowią dla Zainteresowanego import usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być ? zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone.

W przedmiotowej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie importu usług niemieckiego dyspozytora. Pozostałe kwestie zostały rozstrzygnięte w odrębnych interpretacjach indywidualnych z dnia 20 grudnia 2012 r. znak ILPP4/443 -390/12-4/ISN, ILPP4/443-390/12-6/ISN oraz ILPP4/443-390/12-7/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.