W zakresie przychodów w związku z postępowaniem egzekucyjnym

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27.09.2013r. (data wpływu 02.10.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów w związku z postępowaniem egzekucyjnym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.10.2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów w związku z postępowaniem egzekucyjnym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Dnia 15.10.2007 r. P. sp. z o.o. (dalej: Spółka) zawarła z Panem Ryszardem R. (dalej: sprzedający) umowę przedwstępną zakupu gruntu pod inwestycję, polegającą na budowie zespołu zabudowy mieszkaniowo-usługowej. Tym samym, zgodnie z założeniami grunt nabywany był w celu rozpoczęcia prowadzenia działalności deweloperskiej. Z tytułu niniejszej umowy Spółka wpłaciła sprzedającemu zadatek w kwocie 10 mln zł. Wydatek ten nie został zaliczony w poczet kosztów uzyskania przychodu.

Umowa przewidywała, że w sytuacji, w której kupujący (tj. Spółka) otrzyma decyzję odmawiającą mu wydania decyzji o warunkach zabudowy, będzie mógł odstąpić od umowy bez utraty zadatku. Z uwagi na otrzymanie takiej negatywnej decyzji, Spółka skorzystała z przysługującego jej prawa i odstąpiła od umowy, składając stosowane oświadczenie w tym zakresie w dniu 28.02.2009 r.

Zgodnie z umową sprzedający miał 3 miesiące na zwrot zadatku (tj. do 29.05.2009 r.). jednocześnie, umowa stanowiła, że w takim przypadku, odnośnie obowiązku zwrotu przez sprzedającego wpłaconego przez Spółkę zadatku wraz z należnymi odsetkami, sprzedający poddaje się egzekucji z 777 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: kpc) do maksymalnej kwoty 15 mln zł. Z uwagi, iż zadatek ten nie został zwrócony, Spółka wystąpiła do sądu rejonowego o nadanie umowie klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 10.07.2009 r., sąd rejonowy nadał aktowi notarialnemu klauzulę wykonalności, ograniczając jednocześnie odpowiedzialność dłużnika do kwoty 15mln zł..

Następnie, jeszcze w lipcu 2009 r. Spółka skierowała sprawę egzekucji należnej kwoty do komornika. Obecnie Spółka oczekuje na wyznaczenie przez sąd terminu pierwszej licytacji majątku dłużnika (tj. sprzedającego), obejmującego grunt, którego dotyczyła umowa przedwstępna zawarta ze Spółką. Wartość przedmiotowego gruntu została oszacowana przez komornika na podstawie operatu szacunkowego wykonanego przez rzeczoznawcę majątkowego (biegłego sądowego) na kwotę 16.338 tys. zł.

Zgodnie z oświadczeniem komornika, w myśl art. 1026 § 2 kpc, otrzymana z egzekucji majątku kwota zaliczona zostanie w pierwszej kolejności na koszty postępowania, następnie na odsetki (które przysługują Spółce od dnia 29.05.2009 r., aktualnie w kwocie ok. 5mln zł.), a dopiero na końcu na kwotę należności głównej Spółki (kwotę podlegającego zwrotowi zadatku).

Możliwe są przy tym dwa scenariusze:

1. nieruchomość znajdzie nabywcę w czasie licytacji, który zapłaci określoną kwotę, a komornik przekaże ją Spółce - przy czym, zgodnie z przepisami kpc, w czasie pierwszej licytacji kwota wyjściowa wynosi 3/4 kwoty oszacowania (tj. ok. 12.253 tys. zł.), a w czasie drugiej licytacji - 2/3 wartości nieruchomości wynikającej z wyceny (tj. 10.892 tys. zł.) albo
2. po drugiej licytacji, w czasie której nie znajdzie się nabywca gruntu, Spółka przejmie grunt na własność - zgodnie z przepisami kpc, za należność równą 2/3 wartości wynikającej z oszacowania (tj. za kwotę 10.892 tys. zł.).
   
   

Z uwagi, iż sprzedający nie posiada żadnego znaczącego majątku poza przedmiotowym gruntem (zajęcie kont w ponad 60 bankach nie przyniosło rezultatu), po licytacji gruntu, egzekucja najprawdopodobniej zostanie umorzona. Tym samym, wierzytelność Spółki w łącznej kwocie ok. 15 mln zł. (należność główna i odsetki) nie zostanie w pełni zaspokojona.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka postąpiła prawidłowo traktując kwotę zapłaconą na rzecz sprzedającego tytułem zadatku jako wydatek niestanowiący kosztu uzyskania przychodu?
2. Czy kwota uzyskana z egzekucji majątku dłużnika będzie stanowiła dla Spółki przychód podatkowy w pełnej kwocie (odpowiadającej otrzymanym środkom pieniężnym lub wartości przejętej nieruchomości), czy tylko w części stanowiącej nadwyżkę tej kwoty ponad kwotę zapłaconego zadatku?
3. W którym momencie i w jakiej wartości Spółka powinna wykazać przychód uzyskany tytułem spłaty jej należności w drodze egzekucji z majątku dłużnika?
   
4. Czy pozostała kwota wierzytelności Spółki, niezaspokojona na skutek umorzenia dalszej egzekucji wobec dłużnika będzie stanowiła dla Spółki przychód do opodatkowania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2011 nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: ustawa o CIT):

Ad. 1 Spółka prawidłowo nie zaliczyła zapłaconego zadatku do kosztów uzyskania przychodu. Wydatek ten podlegał bowiem zwrotowi na rzecz Spółki, podczas gdy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, do kosztów podatkowych można zaliczyć jedynie wydatki o charakterze definitywnym.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z powyższego wynika możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów zarówno wydatków, które bezpośrednio można powiązać z przychodem, jak i wydatków, które wykazują jedynie pośredni związek z przychodami - nawet wówczas, jeżeli przychód z przyczyn obiektywnych nie został osiągnięty.

Niemniej jednak, aby wydatki podatnika mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu, konieczne jest spełnienie następujących warunków:

Po pierwsze, niezbędne jest, aby wydatki takie zostały poniesione przez podatnika, który zalicza te wydatki do kosztów uzyskania przychodu. Jeżeli bowiem koszty na działalność podatnika zostały poniesione przez inny podmiot, nie może być mowy o zaliczeniu tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodu z działalności prowadzonej przez tego właśnie podatnika. Przez poniesienie wydatku należy przy tym rozumieć pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika, przy czym decydujące jest to, czy koszt ostatecznie został poniesiony właśnie przez niego.

Po drugie, koszt poniesiony przez podatnika musi mieć charakter definitywny. Nie jest zatem wystarczające, że podatnik poniesie koszt wprawdzie pokrywając go pierwotnie z własnego majątku. Jeżeli następnie wartość poniesionych wydatków stanowiących koszt, zostanie mu zwrócona w jakiejkolwiek postaci.

Po trzecie, istotny jest również cel, jakiemu służyło poniesienie kosztów. Nie każdy bowiem wydatek pozwała na jego zaliczenie do kosztów podatkowych, a jedynie taki, który zostanie poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie wyklucza przy tym zaliczalności wydatku w koszty podatkowe okoliczność ewentualnego braku uzyskania zamierzonego przychodu, jeżeli jego osiągnięcie z przyczyn obiektywnych okazało się niemożliwe. pomiędzy wydatkiem a osiągnięciem przychodu istnieć zatem musi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ lub przynajmniej może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Po czwarte, co wynika wprost z konieczności spełnienia warunku trzeciego - konieczne jest, aby wydatek pozostawał w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Po piąte, aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, niezbędne jest jego właściwe udokumentowanie (potwierdzające spełnienie powyższych warunków).

Po szóste, wydatek taki może stanowić koszt podatkowy jedynie wówczas, gdy jego kosztowość nie została wyłączona na mocy żadnego z postanowień art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zauważyć przy tym należy, że prawo do zaliczenia danego wydatku w koszty podatkowe uzależnione jest od spełnienia wszystkich powyższych warunków łącznie. Tym samym, brak spełnienia chociażby jednej ze wskazanych przesłanek będzie wykluczało poniesiony wydatek z kosztów uzyskania przychodu.

Uwzględniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że zapłacony przez nią zadatek na zakup gruntu nie mógł stanowić kosztu uzyskania przychodu. W związku bowiem z odstąpieniem od umowy, zadatek ten miał zostać Spółce zwrócony w pełnej kwocie. Nie można zatem uznać, że miał charakter wydatku definitywnego. Pomimo zatem, iż z pewnością poniesiony on został w celu uzyskania przychodu (jakim miały być przychody z planowanej na gruncie inwestycji), to z uwagi na brak spełnienia warunku drugiego, Spółka nie mogła ująć zadatku w kosztach podatkowych.

Stanowisko takie pozostaje w zgodzie ze stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe. przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 26.04.2013 r. (nr ILPB2/415-77/13-2/JK ) wskazał, iż:

?warunkiem uznania konkretnego wydatku za koszt podatkowy jest m.in. definitywność wydatku, co oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie zostanie podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona. Nie będą więc stanowiły kosztów uzyskania przychodów wydatki, które z założenia mogą zostać zwrócone. W takim rozumieniu kosztu podatkowego, kwoty uzyskane z tytułu różnego rodzaju świadczeń zwrotnych (w tym kwoty zapłacone na poczet nabycia nieruchomości) oraz zwroty własnych nakładów poczynionych na cudzej nieruchomości, które podlegają zwrotowi, nie stanowią takiego kosztu?.

Ad. 2. Z uwagi, iż kwota otrzymana w wyniku egzekucji, w części stanowiącej zwrot poniesionych wcześniej wydatków na zadatek, nie będzie skutkowała zwiększeniem majątku Spółki, przychód w tym zakresie nie powstanie. Potwierdza to dodatkowo art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się zwróconych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodu. Jednocześnie, otrzymana przez Spółkę nadwyżka należności ponad kwotę zadatku, stanowiąca faktycznie spłatę części odsetek od należności, będzie dla Spółki przychodem.

Zgodnie z art. 12 ust 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z treści powyższego oraz pozostałych przepisów ustawy o CIT wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega jedynie dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym. Dlatego też, do przychodów podatkowych nie zalicza się kwot uzyskanych z tytułu różnego rodzaju świadczeń zwrotnych, o ile odpowiadają one kwotom poniesionych wcześniej wydatków. Zasada ta koresponduje wprost z definicją kosztów uzyskania przychodu, podkreślającą wymóg definitywności wydatku. Ustawodawca ustanawia zatem regułę, zgodnie z którą świadczenia zwrotne, zarówno na gruncie przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów pozostają neutralne podatkowo.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT wskazano, że do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Skoro zatem, jak wskazano powyżej, Spółka nie była uprawniona do zaliczenia zadatku w koszty podatkowe, to tym samym otrzymanie jego zwrotu (do wysokości tego zadatku) nie powinno generować przychodu do opodatkowania.

W konsekwencji, uznać należy, zdaniem Spółki, że wyegzekwowana od dłużnika należność nie będzie stanowiła dla niej przychodu w części odpowiadającej kwocie zapłaconego zadatku, tj. do kwoty 10 mln zł. Nie będzie miał przy tym znaczenia dokonany przez komornika podział uzyskanej z licytacji kwoty na koszty postępowania, odsetki i należność główną. Dopiero bowiem nadwyżka ponad wskazaną kwotę zadatku będzie stanowiła dla Spółki przychód do opodatkowania. Tylko bowiem w tej części dojdzie do przysporzenia majątkowego po stronie Spółki. A zatem na gruncie podatku dochodowego, uzyskana z egzekucji kwota winna być traktowana jako stanowiąca zwrot zadatku w pełnej wysokości (brak przychodu) oraz spłata części należności z tytułu odsetek (przychód do opodatkowania).

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. przykładowo wskazać tu można:

• Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2003 r.(sygn. III SA 3382/02), w którym Sąd wskazał, iż: ? do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika?.
• Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 1998 r.(sygn. SA/Sz 1305/97), w którym Sąd stwierdził, że: ?(?) z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu). A zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, którą wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak własnymi?.
  
  

Podobnie wypowiedział się także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w powoływanej już interpretacji indywidualnej z dnia 26.04.2013 r. (nr ILPB2/415-77/13-2/JK). W piśmie tym (wydanym na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych) organ stwierdził, że: ?kwota zwrócona zainteresowanej (odpowiadająca kwocie zapłaconej na poczet nabycia nieruchomości oraz kwocie poniesionych nakładów) nie mieści się w pojęciu przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie powoduje po stronie zainteresowanej przysporzenia majątkowego, a tym samym nie podlega opodatkowaniu. Dlatego też po stronie wnioskodawczyni powstanie przychód podatkowy ustalony jako różnica pomiędzy otrzymaną kwotą, a zwróconą kwotą, odpowiadającą kwocie zapłaconej przez nią na poczet nabycia nieruchomości i zwróconą kwotą poczynionych nakładów.?

Ad. 3. Przychód osiągnięty przez Spółkę będzie odpowiadał kwocie nadwyżki otrzymanych środków pieniężnych (w razie nabycia nieruchomości przez osobę trzecią) lub wartości nieruchomości w wysokości 2/3 kwoty oszacowania (w razie przejęcia nieruchomości przez Spółkę) ponad kwotę zadatku. Przychód ten należy wykazać w momencie faktycznego otrzymania środków pieniężnych (w pierwszym przypadku) lub w momencie przeniesienia na Spółkę własności przejętej nieruchomości, tj. w dniu uprawomocnienia się postanowienia sądu o

przysądzeniu własności. Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami są. z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jednocześnie, w myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, uważa się, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności (z zastrzeżeniem ust. 3c-3e).

Powyższe prowadzi zdaniem Spółki do wniosku, że uzyskany przez Spółkę przychód z tytułu otrzymanych odsetek od należności (w kwocie otrzymanej ponad wartość zadatku) należy wykazać:

(i) w przypadku nabycia nieruchomości przez osobę trzecią i uzyskania przez Spółkę zaspokojenia w formie pieniężnej - w momencie faktycznego otrzymania kwoty odsetek, tj. przekazania przez komornika środków pieniężnych uzyskanych z licytacji;

(ii) w przypadku prawomocnego przejęcia nieruchomości przez Spółkę z uwagi na brak innego nabywcy i uzyskania zaspokojenia w formie nieruchomości - tj. co do zasady, z dniem uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu Spółce własności nieruchomości, co następuje po upływie 7-dniowego terminu na wniesienie przez dłużnika zażalenia na takie postanowienie (zgodnie bowiem z art. 999 i zdanie pierwsze kpc, dopiero prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę, przesądzając tym samym o definitywności przysporzenia).

Jednocześnie, z uwagi na brzmienie powołanego art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w przypadku uzyskania zaspokojenia w formie pieniężnej, wartość uzyskanego przychodu należy przyjąć w kwocie ustalonej jako różnica faktycznie otrzymanych od komornika środków pieniężnych i kwoty zadatku. W przypadku więc dokonania zbycia nieruchomości w ramach pierwszej licytacji za kwotę równą 3/4 wartości oszacowania, tj. 12.253tys. zł., wartość uzyskanego przychodu będzie równa kwocie 2.253tys. (12.253tys. - 10mln). Z kolei, w razie dokonania zbycia gruntu na rzecz osoby trzeciej w ramach drugiej licytacji za 2/3 oszacowanej przez komornika wartości (tj. za kwotę 10.892 tys. zł.), przychód powstały po stronie Spółki będzie odpowiadał wartości 892 tys. zł. (10.892tys. - 10mln). Oczywiście, w razie uzyskania z licytacji wyższej kwoty i otrzymania przez Spółkę spłaty należności w wyższej kwocie, wartość uzyskanego przychodu odpowiednio wzrośnie.

W przypadku z kolei uzyskania zaspokojenia w drodze przejęcia nieruchomości na własność (po bezskutecznym przeprowadzeniu drugiej licytacji), wartość przychodu powinna być ustalona jako różnica pomiędzy wartością nieruchomości, za jaką zostanie ona przez Spółkę przejęta a kwotą zadatku. Nie wystąpią przy tym podstawy do szacowania wartości przychodu zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o CIT), z uwagi na zarzut przejęcia nieruchomości poniżej ceny rynkowej.

Zgodnie bowiem z art. 942 kpc, po upływie terminu określonego w wezwaniu dłużnika do zapłaty długu, komornik na wniosek wierzyciela dokonuje opisu i oszacowania zajętej nieruchomości.

W myśl z kolei art. 984 § 1 zdanie pierwsze, jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości na własność może nastąpić w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jednocześnie, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15.10.1968 r. (sygn. III CRN 229/68) potwierdził, że z przepisu tego wynika zasada, ?iż cena przyjęcia na własność nieruchomości po drugiej niedoszłej do skutku licytacji wynosi dwie trzecie sumy oszacowania.?

W konsekwencji, przyjąć należy zdaniem Spółki, że wartość nieruchomości ustalona na poziomie 2/3 kwoty oszacowania dokonanego przez komornika, stanowiąca punkt odniesienia do ustalenia przychodu Spółki, będzie wartością rynkową. Przepisy kpc wskazują bowiem wprost, że przejęcie nieruchomości na własność odbywa się w takim przypadku za taką właśnie kwotę, przy czym nie jest to wartość ustalana wyłącznie dla wierzyciela, lecz cena obowiązująca wszystkich potencjalnych nabywców w czasie trwania drugiej licytacji. Nie można więc tutaj mówić o jakimkolwiek zaniżeniu wartości nieruchomości. Co więcej, jeżeli nieruchomość nie znajdzie nabywcy ani w pierwszej, ani w drugiej licytacji, to należy uznać że jej faktyczna wartość rynkowa nie może być wyższa niż 2/3 kwoty oszacowania. Licytacje komornicze są bowiem licytacjami prowadzonymi publiczne i ma prawo uczestniczyć w nich każdy podmiot, który wniesie vadium. Tym samym, przebieg licytacji komorniczej wyznaczać będzie poziom ceny rynkowej.

W ocenie Spółki, zasadnym będzie zatem przyjęcie, że przychód do opodatkowania powinien zostać w takim przypadku ustalony w wartości odpowiadającej różnicy pomiędzy kwotą 10.892tys. zł. (stanowiącą 2/3 kwoty oszacowania) a kwotą (poniesionych wcześniej i zwróconych w ramach egzekucji) wydatków z tytułu zadatku, tj. 10.892 tys. - 10mln = 892tys. zł.

Ad.4. Umorzenie dalszego postępowania egzekucyjnego wobec sprzedającego, skutkujące niemożnością zaspokojenia pozostałej części przysługującej Spółce wierzytelności, nie będzie skutkowało dla Spółki powstaniem przychodu w rozumieniu art. 12 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz niedotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Nawet zatem, jeżeli podatnikowi przysługują odsetki od należności, to nie będą one stanowiły dla niego przychodu, dopóki nie zostaną mu wypłacone. Jeżeli więc podatnik w ogóle takich odsetek nie otrzyma, wówczas nie uzyska także przychodu.

Zasada ta pozostaje w zgodzie z powoływaną regułą, iż jedynie faktyczne przysporzenie w majątku podatnika może generować dla niego przychód do opodatkowania.

Jak wskazano powyżej, w następstwie umorzenia dalszej egzekucji wobec dłużnika (po przeprowadzeniu egzekucji z nieruchomości, w której Spółka uzyska zwrot zadatku i spłatę części odsetek), Spółka nie będzie miała możliwości wyegzekwowania pozostałej kwoty odsetek. Pomimo zatem, że odsetki te zostaną naliczone na rzecz Spółki, to jednak nigdy nie zostaną faktycznie przez Spółkę otrzymane. Tym samym, zgodnie z powołanym przepisem, kwota odsetek nieuzyskana w drodze egzekucji z nieruchomości, nie będzie stanowiła dla Spółki
przychodu do opodatkowania.

Na marginesie wskazać można, że przychód nie powstałby tutaj również w przypadku, gdyby w ramach egzekucji z nieruchomości nie doszło do zwrotu pełnej kwoty zadatku. W myśl bowiem art. 12 ust. 1 pkt 4d ustawy o CIT, przychodem jest wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten stanowi zatem odzwierciedlenie wskazywanej już wcześniej zasady, zgodnie z którą jeśli coś nie stanowiło wcześniej kosztu uzyskania przychodu, to później nie może stanowić przychodu.

Biorąc natomiast pod uwagę, iż zapłacony przez Spółkę zadatek nigdy nie został zaliczony w koszty uzyskania przychodu, przepis ten nie znajdzie zastosowania,

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock