Czy wydatki poniesione przez Spółkę na zakup dodatkowych świadczeń medycznych (abonamentów medycznych) (...)

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2007 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup dodatkowych świadczeń medycznych (abonamentów medycznych) na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka rozważa możliwość zakupienia od stycznia 2008 roku dodatkowych usług medycznych (abonamentów medycznych) dla pracowników, w ramach umowy z wyspecjalizowaną jednostką medyczną lub zawarcia umowy grupowego ubezpieczenia zdrowotnego z Towarzystwem Ubezpieczeń.

Umowa o świadczenie usług medycznych z wyspecjalizowaną jednostką medyczną byłaby umową bezimienną, zawieraną na okres jednego roku, z możliwością jej przedłużenia. Sposób rozliczenia Spółki z jednostką medyczną miałby grupowy, zryczałtowany charakter. Pracownicy uprawnieni do świadczeń identyfikowani byliby za pomocą kart abonamentowych. Wysokość opłaty ryczałtowej ponoszonej przez Spółkę w przypadku umowy z wyspecjalizowaną jednostką medyczną uzależniona byłaby od zakresu świadczeń oraz wzrostu lub zmniejszenia procentowego grupy pracowników objętych abonamentem.

Ubezpieczenie zdrowotne, oferowane przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe, zostało zakwalifikowane zgodnie z załącznikiem do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej do działu II, grupy 2 i byłoby dodatkowym, dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym, niezależnym od ubezpieczenia zdrowotnego, wynikającego z ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, finansowanej ze środków publicznych. Umowa z Towarzystwem Ubezpieczeń zawarta byłaby na okres roczny, byłaby umową bezimienną, a sposób rozliczenia Spółki miałby charakter grupowy, zryczałtowany. Wysokość opłaty ryczałtowej uzależniona byłaby od zakresu świadczeń oraz wzrostu lub zmniejszenia procentowego grupy ubezpieczonych. Pracownicy identyfikowani byliby również za pomocą kart ubezpieczenia.

Zarówno w przypadku umowy z Towarzystwem Ubezpieczeń, jak również umowy z wyspecjalizowaną jednostką medyczną, zakres świadczeń byłby podobny i obejmowałby takie świadczenia, jak: dostęp do lekarza pierwszego kontaktu, badania diagnostyczne, konsultacje specjalistyczne, badania obrazowe, rehabilitację, szczepienia ochronne, profilaktykę, prowadzenie ciąży itp. Poza zakresem świadczeń dodatkowych, powyższe umowy obejmowałyby również opiekę w ramach medycyny pracy, tj. badania wstępne, kontrolne i okresowe, wymagane przez obowiązujące przepisy prawa dla stanowiska lub zawodu wykonywanego przez ubezpieczonego pracownika. W przypadku obydwu umów, istnieje możliwość wyodrębnienia usług świadczonych w ramach medycyny pracy i usług medycznych dodatkowych, do których Spółka nie jest zobowiązana żadnymi przepisami prawa. Wydatki na zakup świadczeń medycznych, jak również na zakup bezimiennej polisy ubezpieczeniowej pochodziłyby ze środków finansowych przeznaczonych na bieżącą działalność Spółki. Świadczenia medyczne oferowane w ramach ww. umów byłyby realizowane we wskazanych przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe lub jednostkę medyczną, placówkach medycznych. Faktury w obydwu przypadkach byłyby wystawiane po zakończeniu każdego miesiąca i obejmowałyby ryczałtową kwotę. Wynagrodzenie ryczałtowe, wynikające z zawartych umów, płatne będzie niezależnie od ilości świadczonych usług medycznych, czyli niezależnie od tego, czy pracownik skorzystał w danym miesiącu z usługi medycznej, czy też nie skorzystał.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki poniesione przez Spółkę na zakup dodatkowych świadczeń medycznych (abonamentów medycznych) na rzecz pracowników będą kosztem uzyskania przychodów Spółki...
2. Czy wydatki poniesione przez Spółkę na zakup polisy ubezpieczeniowej na rzecz pracowników będą kosztem uzyskania przychodów Spółki...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione na zakup dodatkowych świadczeń medycznych (abonamentów medycznych) na rzecz pracowników mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te będą miały wpływ na poprawę stanu zdrowia pracowników, dzięki czemu ograniczeniu uległaby absencja w pracy z powodu choroby, co przełożyłoby się na efektywność wykonywanej pracy. Wydatki te związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, mają związek z osiąganymi przychodami ? mogą przyczynić się do zwiększenia źródła przychodów. W konsekwencji, zdaniem Spółki spełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto wydatki poniesione na zakup abonamentów medycznych nie znajdują się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 tej ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Wprawdzie w stanie prawnym obowiązującym do końca 2006 roku w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych funkcjonował przepis art. 16 ust. 1 pkt 65 regulujący skutki podatkowe związane z finansowaniem pracownikom kosztów opieki medycznej, zgodnie z którym do kosztów podatkowych nie zaliczało się kosztów związanych z finansowaniem świadczeń zdrowotnych przez pracodawcę na rzecz pracowników, z wyjątkiem poniesionych kosztów takich świadczeń, do których ponoszenia zobowiązują pracodawcę przepisy innych ustaw (w tym kodeks pracy). Ponieważ z dniem 1 stycznia 2007 roku przestał obowiązywać przepis art. 16 ust. 1 pkt 65 tej ustawy, który ograniczał możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na sfinansowanie pracownikom opieki medycznej, a zatem koszty takie podlegają kwalifikacji do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie ?w celu? należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot ?celowości?, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 65 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważało się za koszty uzyskania przychodów kosztów związanych z finansowaniem świadczeń zdrowotnych przez pracodawcę na rzecz pracowników, z wyjątkiem poniesionych kosztów świadczeń zdrowotnych, do których ponoszenia zobowiązywały pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw.

Powyższe oznaczało, że jeżeli brak było wyraźnego ustawowego obowiązku ponoszenia przez pracodawcę kosztów świadczeń medycznych na rzecz swoich pracowników, nie można było tych wydatków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten przede wszystkim traktowany był jako element ograniczający możliwość zaliczenia do kosztów stanowiących koszt uzyskania przychodu abonamentów medycznych, które uprawniają pracownika do opieki medycznej. Pracodawca, który ponosił tego rodzaju wydatki, mógł je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tylko w tej części, która była związana z obowiązkowym charakterem wykonywanych usług. W przypadku, gdy w ramach abonamentu medycznego wykonywane były świadczenia zdrowotne różnego rodzaju, zobowiązany był natomiast dokonać podziału poniesionych wydatków na te, które mogą stanowić koszt oraz takie, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Z dniem 1 stycznia 2007 r. przepis art. 16 ust. 1 pkt 65 ww. ustawy, został uchylony. Zmiana ta spowodowała, że obecnie wydatki na abonamenty medyczne pracowników podlegają ocenie w aspekcie generalnych postanowień cyt. art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, tj. celowości, zasadności, oraz potencjalnej możliwości przyczynienia się przedmiotowych wydatków do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Reasumując stwierdzić należy, że wykupienie dla pracowników świadczeń medycznych (abonamentów medycznych) może przysłużyć się poprawie efektywności wykonywanych przez nich zadań, bowiem służy poprawie ich stanu zdrowia. Zatem, ponoszone z tego tytułu wydatki, będą związane w sposób pośredni z uzyskanymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.