Czy zbycie samochodu firmowego zawsze oznacza przychód z działalności gospodarczej?

Wycofanie samochodu będącego środkiem trwałym z majątku firmy

Zbycie samochodu firmowego nie zawsze musi oznaczać konieczność określenia przychodu z działalności gospodarczej. Przychód ten może bowiem nie wystąpić w sytuacji wycofania samochodu będącego środkiem trwałym z majątku firmy. Przychód ten nie wystąpi dopiero po upływie tego okresu. 

Przykład 

Podatnik posiada w ewidencji środków trwałych samochód, który jednak od pewnego czasu nie jest używany na potrzeby firmy. W związku z tym podatnik postanawia w maju 2005 r.  „przekwalifikować” samochód z firmowego na prywatny. Sama czynność wycofania samochodu z działalności nie rodzi obowiązku w podatku dochodowym. Jeśli jednak podatnik postanowi dokonać zbycia tego samochodu, musi dokładnie wyliczyć czas, jaki upłynął od chwili powyższego wycofania do chwili zbycia. Jeśli między dniem 1 czerwca 2005 r. a dniem odpłatnego zbycia samochodu nie upłynęło jeszcze 6 lat, przychód z tego zbycia jest przychodem z działalności gospodarczej, pomimo że zbycie dotyczy już samochodu prywatnego. W omawianym przykładzie, zbycie samochodu do dnia 1 czerwca 2011 r. spowoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej; Zbycie zaś po tej dacie nie będzie już powodowało skutków w podatku dochodowym.     

Zbycie samochodu będącego środkiem trwałym 

W przypadku samochodów stanowiących w firmie składnik majątku trwałego (a więc środków trwałych), podatnika czekają określone konsekwencje w razie zbycia takiego samochodu. Przede wszystkim, kwota należna z tytułu sprzedaży samochodu jest przychodem podatnika. Jeśli zbywany jest samochód, który nie został jeszcze w całości zamortyzowany, wówczas niezamortyzowana część (tzw. wartość netto) może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Trzeba jednak pamiętać, że przepisy ustaw podatkowych stanowią, że co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych nie stanowią kosztów podatkowych - wydatki te są jednak kosztem w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych; muszą jednak zostać wcześniej: 

1. zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami oraz

2. pomniejszone o sumę wszystkich odpisów amortyzacyjnych (w tym również niestanowiących kosztów uzyskania przychodów).  

Ograniczenia w zaliczaniu niezamortyzowanej części samochodu do kosztów będą zatem dotyczyć samochodów osobowych, ponieważ właśnie w ich przypadku pewna część odpisów amortyzacyjnych nie stanowi kosztu podatkowego.  

Przykład: 

Podatnik amortyzuje samochód osobowy o wartości początkowej 100.000 zł. Zgodnie z zasadą opisaną w punkcie 3.1.1. podatnik ustalił, że kwota odpisów w wysokości 20.000 zł nie będzie stanowić kosztu podatkowego w całym okresie amortyzacji (zob. również przykład nr 8). Do chwili zbycia samochodu podatnik zamortyzował 75% wartości samochodu, tj. kwotę 75.000 zł. Do kosztów została jednak zaliczona jedynie kwota 60.000 zł, zaś kwota 15.000 zł stanowiła odpis amortyzacyjny niestanowiący kosztów. Podatnik zbył samochód za kwotę 76.000 zł. Pomimo tego, że w chwili zbycia podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów jedynie kwotę 60.000 zł do kosztów z tytułu zbycia nie może zaliczyć kwoty wartości początkowej samochodu pomniejszonej o odpisy stanowiące koszt (czyli kwoty 40.000 zł). Od wartości początkowej (100.000 zł) musi bowiem odjąć sumę wszystkich odpisów amortyzacyjnych, również tych, które do kosztów nie mogły być zaliczone (tj. kwotę 75.000 zł).  

Z chwilą zbycia samochodu osobowego, podatnik zaliczy więc:

1. kwotę 76.000 zł do swoich przychodów,

2. kwotę 25.000 zł do swoich kosztów (100.000 zł – 75.000 zł).

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.)

A.J.
Zespół e-prawnik.pl