Przedawnienie roszczenia o wynagrodzenie ze stosunku pracy

Roszczenie o wynagrodzenie pracownika wobec pracodawcy z tytułu stosunku pracy jest roszczeniem majątkowym, ulegającym przedawnieniu. Oznacza to że w razie dochodzenia przedawnionego roszczenia, pracodawca może uchylić się od jego zaspokojenia.

KIEDY PRZEDAWNIA SIĘ ROSZCZENIE PRACOWNIKA O WYNAGRODZENIE?

       Zagadnienie przedawnienia roszczeń dotyczących stosunku pracy, zostało uregulowane w kodeksie pracy w od art. 291 do art. 295 kodeksu pracy.

       Zgodnie z art. 291 § 1 kodeksu pracy roszczenia ze stosunku pracy (w tym roszczenie o wynagrodzenie) ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (roszczenie o wynagrodzenie staje się wymagalne po upływie terminu jego wypłaty) i co istotne, zgodnie z art. 291 § 4 kodeksu pracy, termin przedawnienia nie może być skracany ani przedłużany przez czynność prawną.

       Jednakże w sytuacji, gdy nasze roszczenie o wynagrodzenie zostało stwierdzone prawomocnym orzeczeniem organu powołanego do rozstrzygania sporów lub stwierdzone ugodą zawartą przed takim organem, ulega ono przedawnieniu z upływem 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia lub zawarcia ugody.

PRZERWANIE BIEGU PRZEDAWNIENIA

       Wskazane unormowania kodeksu pracy zawierają także unormowania szczególne wskazujące sytuację kiedy okres biegu przedawnienia ulega zawieszeniu, przedłużeniu bądź też przerwaniu. I tak zgodnie z art. 293 kodeksu pracy bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na czas trwania przeszkody, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może dochodzić przysługujących mu roszczeń przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów. W tym zakresie w wyroku z dnia 26 sierpnia 1992 r. o sygn. akt I PRN 36/92 Sąd Najwyższy wskazał, że „Pobyt za granicą w miejscu, w którym z uwagi na toczącą się wojnę wstrzymana zostaje komunikacja oraz możliwość korespondencji z krajem ojczystym jest zdarzeniem mającym znamiona siły wyższej w rozumieniu art. 293 KP”. Dalej art. 294 kodeksu pracy stanowi, że przedawnienie względem osoby, która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych albo co do której istnieje podstawa do jej całkowitego ubezwłasnowolnienia, nie może skończyć się wcześniej niż z upływem 2 lat od dnia ustanowienia dla niej przedstawiciela ustawowego albo od dnia ustania przyczyny jego ustanowienia. Natomiast art. 295 kodeksu pracy reguluje nam zagadnienie przerwania biegu terminu przedawnienia wskazując, iż przerywa się on po pierwsze przez każdą czynność przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (np. przez wniesienie powództwa do sądu), a także po drugie przez uznanie roszczenia. Co ważne po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, a w przypadku pierwszym przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie wszczęte w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia nie zostanie zakończone.

ZARZUT PROCESOWY

       Należy pamiętać, że upływ terminu przedawnienie nie jest przeszkodą w dochodzeniu roszczenia, ponieważ musi on zostać podniesiony w trakcie procesu przez pracodawcę. Sąd go z urzędu nie uwzględni, co potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 maja 2000 r. sygn. akt III ZP 13/00 wskazując, iż „W sprawach o roszczenia ze stosunku pracy Sąd nie uwzględnia z urzędu upływu terminu przedawnienia”. Co również istotne pracodawca może się zrzec zarzutu przedawnienia, ale może uczynić to dopiero po upływie tego terminu

Michał Pichór

Radca prawny

Radca prawny, prawnik biznesu. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Swoją pracę magisterską napisał w Instytucie Prawa Własności Intelektualnej UJ. Ukończył aplikację radcowską prowadzoną przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Krakowie. Specjalista w zakresie obsługi prawnej przedsiębiorców, ze szczególnym uwzględnieniem windykacji należności oraz prawa umów.