Świadczenie usług w Niemczech poprzez samozatrudnienie

Co obejmuje swoboda podejmowania działalności gospodarczej w Unii Europejskiej?

W ramach swobody przedsiębiorczości (podejmowania działalności gospodarczej) osoby prawne i fizyczne z państw członkowskich Unii Europejskiej mają w Republice Federalnej Niemiec prawo do:

• podejmowania samodzielnej działalności gospodarczej,
• otwarcia przedstawicielstwa,
• otwarcia filii przedsiębiorstwa.

Prawo do wjazdu do Niemiec

Obywatele polscy, jako obywatele UE, mają też prawo do bezwizowego wjazdu do Niemiec w każdym uznanym przez prawo UE celu pobytu i będą mogli przebywać do 3 miesięcy bez pozwolenia na pobyt. Mają oni jednak obowiązek niezwłocznie po przybyciu powiadomić o swoim pobycie urząd ds. cudzoziemców, jeżeli przewidywany czas pobytu miałby przekraczać jeden miesiąc.

Na czym polega świadczenie usług poprzez samozatrudnienie w RFN?

Podstawą świadczenia usługi w Niemczech jest umowa pomiędzy polskim samozatrudnionym przedsiębiorcą a kontrahentem. Wniosek o pozwolenie na pobyt z prawem do świadczenia usług składa się w niemieckim urzędzie ds. cudzoziemców (Ausländeramt), właściwym dla miejsca zamieszkania, przedkładając m.in. następujące dokumenty:

• umowę pomiędzy polskim samozatrudnionym przedsiębiorcą a kontrahentem;
• w zależności od rodzaju przewidywanych prac: świadectwa i zaświadczenia o wykształceniu zawodowym oraz odbytej praktyce zawodowej;
• dodatkowo mogą być wymagane: umowa najmu lub kupna lokalu, ubezpieczenie, referencje, kapitał gwarancyjny.

Jakie dodatkowe wymogi dotyczą zawodów rzemieślniczych?

W przypadku zawodów rzemieślniczych, regulowanych przepisami Ustawy o rzemiośle (Handwerksordnung, w skrócie HwO), wprowadzone jest rozróżnienie na rzemiosło właściwe, wymienione w załączniku „A” ustawy oraz zawody pokrewne rzemiosłu właściwemu, zawarte w załączniku „B” (np. suszenie budynków, kładzenie podłóg).

Dla prowadzenia działalności rzemieślniczej trzeba uzyskać, w zależności od wykonywanego zawodu wpis do rejestru rzemiosła właściwego (Handwerksrolle), względnie wpis na listę zakładów z działalnością zbliżoną do rzemieślniczej. Osoba mająca wykonywać zawód (zawody) wskazane w załączniku „A” winna uzyskać z miejscowej izby rzemieślniczej kartę rzemieślniczą (Handwerkskarte). W tym celu należy przedłożyć dokumenty świadczące o posiadanych kwalifikacjach zawodowych w formie świadectw, dyplomów i zaświadczeń o praktyce zawodowej (przetłumaczone na język niemiecki).

Kwalifikacje mogą być uznane poprzez udokumentowanie sześcioletniej samodzielnej praktyki w danym zawodzie lub sześcioletniej pracy, również w tym zawodzie, na stanowisku kierownika zakładu. W przypadku odbycia trzyletniego, konkretnego i uznawanego przez państwo kształcenia zawodowego, lub odbycia pięcioletniej praktyki jako pracownik zależny, ww. okres może być skrócony do lat trzech. Przynależność do izb rzemieślniczych jest obowiązkowa, podobnie jak opłacanie w nich składki członkowskiej.

Co z ubezpieczeniem społecznym?

Ubezpieczenia społeczne samozatrudnionego są w zasadzie opłacane w państwie, na którego terytorium osoba prowadzi działalność, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego.

Co z podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Co do podatku dochodowego od osób fizycznych – w przypadku, gdy samozatrudniony przebywa w kraju świadczenia usługi do 183 dni w roku - ma on prawo wybrać kraj, w którym chce płacić podatki (Polska lub kraj świadczenia usługi).

Podstawa prawna:

• Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską [dawna nazwa: EWG] z dnia 25.03.1957 r. (tekst skonsolidowany: Dz. Urz. 2002 r., UE C 325);

• Die Handwerksordnung (tekst pierwotny: BGBl. I 1953, S. 1411, tekst jednolity: BGBl. I 2005, S. 2725)

A.J.
Zespół e-prawnik.pl