Ratowanie życia za racjonalnym wynagrodzeniem...

Uchwała SN

19 marca 2019 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie o sygn. III CZP 80/18, podjął uchwałę następującej treści:

Do ustalania wysokości wynagrodzenia należnego świadczeniodawcy, który zawarł umowę o udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej, za świadczenie ponadlimitowe wykonane w stanie nagłym nie ma zastosowania art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1510 ze zm.). W takim wypadku wynagrodzenie ustala się w wysokości świadczenia uzyskiwanego na podstawie umowy.

Czego dotyczył problem prawny?

Powyższa uchwała została podjęta w odpowiedzi na pytanie prawne przedstawione przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 11 maja 2018 r., sygn. akt II CSK 486/17, do rozstrzygnięcia składowi powiększonemu tego Sądu:

„Czy art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1938 ze zm.) ma zastosowanie do ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego świadczeniodawcy, który zawarł umowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej za świadczenia ponadlimitowe wykonane w stanach nagłych?”

Argumentacja SN

Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na kontekst konstytucyjny, który był brany pod uwagę przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy. Narodowy Fundusz Zdrowia jest podmiotem, który organizuje wykonywanie pewnej sfery zadań publicznych, zadań państwa, które mają być zrealizowane na rzecz beneficjentów systemu – pacjentów, korzystających z usług świadczonych przez zakłady opieki zdrowotnej. Poziom usług musi być ustalony z uwzględnieniem tego, na co ten system stać. Niemniej jednak, gdy chodzi o świadczenia ratujące życie i zabezpieczające przed rozstrojem zdrowia, to one w systemie mają pierwszeństwo i muszą być wykonane. Jednocześnie świadczeniodawcy bezpośrednio wykonujący świadczenia opieki zdrowotnej na rzecz beneficjentów mają podstawy do oczekiwania wynagrodzenia. Część tych świadczeń może być wykonywaniem obowiązku publicznoprawnego bez zagwarantowania zysku.

Sąd Najwyższy wziął pod uwagę ustalony w orzecznictwie i szczegółowo uzasadniony pogląd, który wskazuje, że na wykonanie umowy o świadczenie opieki zdrowotnej składa się nie tylko samo literalne zrealizowanie postanowienia ustalonego z Narodowym Funduszem Zdrowia, ale także wszystkie działania, które wpisują się w kontekst realizacji obowiązków ustawowych i społeczno-gospodarczych.

Przedmiotem umowy zawieranej z Narodowym Funduszem Zdrowia są świadczenia zdrowotne. Podmiot, który zawarł umowę o świadczenia zdrowotne, wykonuje je także wtedy, gdy działa ponad limitem, a wykonuje je w celu ratowania życia i zdrowia. Jest obowiązany do takiego standardu świadczeń, jakich udziela wszystkim innym pacjentom „w limicie”, bo tego oczekuje ustawodawca.

Mając na uwadze, że cena za świadczenia została ustalona racjonalnie – dotyczy wydatkowania pieniędzy publicznych, w trybie przetargu – Sąd Najwyższy przyjął, że i te świadczenia ratujące życie ponad limit powinny być wynagradzane tak jak identyczne świadczenia wykonane w granicach limitu ustawowego.

A.J.
Zespół e-prawnik.pl