Zmiana przepisów o delegowaniu pracowników na terytorium RP

4 września 2020 r. weszły w życie znowelizowane przepisy ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług. Przepisy ustawy wprowadzają nowe regulacje dotyczące delegowania pracowników polegające w szczególności na rozszerzeniu zakresu warunków zatrudnienia gwarantowanych pracownikowi delegowanemu do Polski przez zagraniczny podmiot. 

Ustawa z dnia 24 lipca 2020 r. o zmianie ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług oraz niektórych innych ustaw ma na celu wdrożenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług.

Cel ustawy

Celem ustawy z dnia 24 lipca 2020 r. o zmianie ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług oraz niektórych innych ustaw jest wdrożenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Jej celem jest rozwiązanie problemu nieuczciwych praktyk i promowanie zasady, że za tę samą pracę w tym samym miejscu powinno przysługiwać to samo wynagrodzenie oraz zapewnienie uczciwych warunków wynagrodzenia pracownikom delegowanym i równych warunków konkurencji między przedsiębiorstwami delegującymi pracowników a lokalnymi przedsiębiorstwami w kraju przyjmującym, jak również poprawienie jasności prawodawstwa unijnego, a także zlikwidowanie barier, które napotyka obecnie Państwowa Inspekcja Pracy w pozyskiwaniu informacji służących realizacji jej ustawowych zadań od organów skarbowych oraz wprowadzenia przepisów przewidujących wyłączenie kabotażu spod zastosowania przepisów omawianej ustawy.

Co przewiduje nowelizacja?

Ustawa o zmianie ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług oraz niektórych innych ustaw wprowadza do polskiego prawa przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE z 28 czerwca 2018 r., zmieniającej dyrektywę dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Celem wdrażanej dyrektywy jest rozwiązanie problemu nieuczciwych praktyk i promowanie zasady, że za tę samą pracę w tym samym miejscu powinno przysługiwać to samo wynagrodzenie, a także zapewnienie uczciwych warunków wynagrodzenia pracownikom delegowanym i równych warunków konkurencji między przedsiębiorstwami delegującymi pracowników a lokalnymi przedsiębiorstwami w kraju przyjmującym.

Zgodnie z ustawą w okresie delegowania pracownik ma być objęty prawem kraju przyjmującego, czyli pracodawca delegujący pracownika do Polski ma obowiązek zapewniać mu warunki zatrudnienia nie mniej korzystne niż te, które określa kodeks pracy. Nowela ogranicza okres delegowania pracowników do 12 miesięcy z możliwością przedłużenia go o 6 miesięcy na podstawie umotywowanego powiadomienia Państwowej Inspekcji Pracy. Przewiduje ponadto czasową liberalizację stabilizującej reguły wydatkowej; prognozowana kwota wydatków w projekcie ustawy budżetowej na rok 2021 zostałaby pomniejszona o przewidywane na ten rok wydatki jednostek samorządu terytorialnego. Ustawa umożliwia wydłużenie okresu stosowania pracy zdalnej także w ciągu 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego lub epidemii.

Najważniejsze zmiany

Do najważniejszych zmian w przepisach krajowych, wprowadzonych uchwaloną nowelizacją należą:

• rozszerzenie katalogu sytuacji, związanych ze świadczeniem usług, które uznawane są za delegowanie – poprzez zmianę definicji pracodawcy delegującego z i na terytorium RP (tzw. delegowania łańcuchowe lub wielopoziomowe);
• zmiany w katalogu warunków zatrudnienia, gwarantowanych pracownikom delegowanym do czasowego wykonywania pracy w Polsce (niebędących pracownikami tymczasowymi) i uzależnionych od długości trwania okresu delegowania i złożenia do PIP umotywowanego powiadomienia;
• wyłączenie stosowania przepisów dotyczących warunków zatrudnienia gwarantowanych pracownikom delegowanym do pracy w Polsce w odniesieniu do pracodawców delegujących pracowników tymczasowych na terytorium RP, w tym także w sytuacji, w której zagraniczny pracodawca użytkownik, korzystający z pracy pracowników użyczonych mu uprzednio przez zagraniczną agencję pracy tymczasowej lub agencję wynajmującą personel z tego samego lub innego państwa członkowskiego, kieruje ich do pracy w Polsce w ramach wykonywanych tutaj usług;
• możliwość wydłużenia (do 18 miesięcy delegowania) okresu, w którym pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP zobowiązany jest zapewnić pracownikowi delegowanemu do pracy w Polsce warunki zatrudnienia gwarantujące ochronę na tzw. poziomie minimalnym poprzez złożenie umotywowanego powiadomienia;
• nowe obowiązki nałożone na pracodawcę użytkownika i sankcje za ich niedopełnienie;
• obowiązek zawiadamiania Państwowej Inspekcji Pracy o każdej zmianie informacji objętej uprzednio złożonym oświadczeniem o delegowaniu pracownika na terytorium RP;
• możliwość pozyskiwania przez Państwową Inspekcję Pracy od przedsiębiorcy delegującego pracownika z terytorium RP oraz od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelników urzędów skarbowych i innych organów administracji publicznej informacji nt. delegowania nie tylko w następstwie wniosku właściwego organu z zagranicy, lecz także w ramach działalności kontrolno-nadzorczej, w związku z podejrzeniem naruszania przepisów państwa członkowskiego, do którego skierowany został pracownik delegowany z terytorium RP;
• możliwość pozyskiwania przez organy Państwowej Inspekcji Pracy danych zawartych w aktach spraw podatkowych;
• rozszerzenie zakresu przedmiotowego kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

Ponadto ustawa zawiera zmiany w aktach prawnych związane z przeciwdziałaniem skutkom epidemii COVID-19, w szczególności zmianujące:

1. ustawę z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych; 
2. ustawę z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2;
3. ustawę z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID‑ 19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID‑19;
4. w art. 12 stabilizującą regułę wydatkową, o której mowa w art. 112aa oraz w art. 112d ustawy o finansach publicznych.

Kiedy nowe przepisy wchodzą w życie?

Nowelizacja weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. 4 września br., z wyjątkiem części przepisów, które wchodzą w życie w różnych datach:

• art. 4 pkt 1 i 7, które wchodzą w życie z dniem 5 września 2020 r.;
• art. 4 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia;
• art. 4 pkt 3–5, które wchodzą w życie z dniem 1 września 2020 r.;
• art. 4 pkt 6, który wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia, z mocą od dnia 31 marca 2020 r.;
• art. 5, art. 6 oraz art. 11, które wchodzą w życie z dniem ogłoszenia;
• art. 10, który wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Podstawa prawna:

• ustawa z dnia 24 lipca 2020 r. o zmianie ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 1423).

A.J.
Zespół e-prawnik.pl