Budynek mieszkalny a letniskowy

Odpowiedź prawnika: Budynek mieszkalny a letniskowy

Prawo budowlane nie definiuje pojęcia domu letniskowego, choć odróżnia tego typu budynki wśród kategorii obiektów budowlanych. Budynki mieszkalne jednorodzinne należą do kategorii I, a domu letniskowe do kategorii III - inne niewielkie budynki, jak: domy letniskowe, budynki gospodarcze, garaże do dwóch stanowisk włącznie. Pojęcie budownictwa letniskowego występuje też w rozdziale dotyczącym utrzymywania obiektów budowlanych.

Zgodnie z art. 3 Prawa budowlanego budynkiem  jest obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Do tej kategorii należałoby zaliczyć  budynek letniskowy. Budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym jest natomiast  budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30 % powierzchni całkowitej budynku. Na gruncie ustawy Prawo budowlane różnice w definicji są nie tyle różnicami technicznymi, co funkcjonalnymi, związanymi z przeznaczeniem budynku.

W rozporządzeniu o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i usytuowaniu, ustawodawca zdefiniował budynek rekreacji indywidualnej jako budynek przeznaczony do okresowego wypoczynku, a zabudowę jednorodzinną jako jeden budynek mieszkalny jednorodzinny lub zespół takich budynków, wraz z budynkami garażowymi i gospodarczymi. Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia działka budowlana, przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi, powinna mieć zapewnioną możliwość przyłączenia uzbrojenia działki lub bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektroenergetycznej i ciepłowniczej.  Nie jest to jednak wymagane w przypadku działek przeznaczonych pod budowę budynków rekreacji indywidualnej oraz budynków inwentarskich i gospodarczych na wsi, jeżeli właściwy organ w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie określił takich wymagań.  

Dopuszcza się wykorzystanie pod zabudowę zagrodową lub rekreacji indywidualnej działki budowlanej, która nie może być zaopatrzona w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi z sieci lub własnego ujęcia, pod warunkiem zapewnienia możliwości czerpania lub dostawy wody z ujęć położonych poza granicami działki.

Zgodnie z ustawą Prawo telekomunikacyjne zestaw usług telekomunikacyjnych, jakie powinny być dostępne dla wszystkich użytkowników końcowych stacjonarnych publicznych sieci telefonicznych na terytorium RP, z zachowaniem wymaganej jakości i po przystępnej cenie, stanowi usługę powszechną.  

Do zestawu usług telekomunikacyjnych, o którym mowa wyżej zalicza się: 

1. przyłączenie pojedynczego zakończenia sieci w głównej lokalizacji abonenta z wyłączeniem sieci cyfrowej z integracją usług, zwanej dalej „ISDN”;  

2. utrzymanie łącza abonenckiego z zakończeniem sieci, o którym mowa w pkt 1, w gotowości do świadczenia usług telekomunikacyjnych;  

3. połączenia telefoniczne krajowe i międzynarodowe, w tym do sieci ruchomych, obejmujące także zapewnienie transmisji dla faksu oraz transmisji danych, w tym połączenia do sieci Internet;  

4. udzielanie informacji o numerach telefonicznych oraz udostępnianie spisów abonentów;  

5. świadczenie udogodnień dla osób niepełnosprawnych;  

6. świadczenie usług telefonicznych za pomocą aparatów publicznych.   

Przez pojęcie głównej lokalizacji abonenta, o której mowa w pkt 1, rozumie się adres wskazany przez abonenta jako główny w umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Wskazany może zostać adres, pod którym abonent posiada stałe zameldowanie lub adres nieruchomości, do której abonent posiada tytuł prawny, z wyłączeniem budynków rekreacji indywidualnej, to jest budynków przeznaczonych do okresowego wypoczynku rodzinnego.  

Z kolei na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych istniały spory co do sposobu zaliczenia domu letniskowego do odpowiedniej kategorii, rozstrzygane przez poniżej wskazane orzecznictwo.

Zgodnie z wyrokiem NSA w Gdańsku z dnia z dnia 9 października 1992 r., sygn. SA/Gd 1169/92 o zaliczeniu budynku do kategorii budynków mieszkalnych bądź letniskowych przesądza ich podstawowa funkcja, która znajduje swój wyraz w usytuowaniu w miejscu przeznaczonym pod zabudowę danego rodzaju w planie zagospodarowania przestrzennego i w pozwoleniu na budowę, w którym określa się rodzaj obiektu budowlanego. Budynek będący w świetle tych kryteriów budynkiem letniskowym, nie może być uznany za budynek mieszkalny w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. 

Zgodnie z wyrokiem NSA w Katowicach z dnia 19 maja 1994 r., sygn. SA/Ka 1966/93 budynek letniskowy - dla celów podatku od nieruchomości - nie nabywa charakteru budynku mieszkalnego przez fakt czasowego w nim zamieszkiwania.

Według wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2005 r., sygn. III SA/Wa 1725/2005: "1. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych użyte w ustawie określenie budynek oznacza obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

2. Budynek mieszkalny i budynek rekreacji indywidualnej nie są pojęciami tożsamymi, zaś organy podatkowe orzekające w sprawie powinny uwzględnić nowy stan prawny i uwzględnić pojęcia zdefiniowane w prawie budowlanym. Zatem nie jest wystarczające odwoływanie się do kryterium zaspokajania własnych potrzeb mieszkaniowych tj. ustalenia czy budynek jest wykorzystywany do celów mieszkalnych. Kryterium to, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r., straciło już na swoim znaczeniu."